بریده‌هایی از کتاب آداب میهمانی؛ دست‌نوشته‌های پیاده‌روی اربعین ۱۳۹۷

عطر که در عربی به ریح طیّب معروف است نسبت زیادی با باد دارد. باد جریانی بیم یا امید دهنده است و عطر تها امید زندگی بهتر را نوید می‌دهد، عطر بویی است که وقتی استشمام می‌شود فرد را به خاطره‌ای خوش سوق می‌دهد و البته هر عطری یادآور خاطرهاتی است، برخی بهتر از برخی دیگر برخی آخرت‌گراتر از برخی دیگر. هر چه هست وقتی کسی خود را معطر می‌کند می‌خواهد خوش‌تر و بهتر زندگی کند و اگر کسی عطر را به دیگری عطا کرد می‌خواهد او را خوش کند و اینگونه به او لطف و احسان می‌کند. عطر رزقی است نیکو که در آن تکریم دارد و فرد را به حرکت و سیر و قیام ترغیب می‌کند. به عنوان محرکی خوش یمن است که بر روی جسم و جان اثر خود را به خوبی می‌گذارد.

وقتی زبان را می‌گیری نگاه خیلی پرحرف می‌شود.

می‌خواهد بگوید بیا و بمان نمی‌تواند بگوید با چشم و حرکت صورت می‌گوید و مرا چهره‌اش دعوت می‌کند و من نیز با چهره‌ام می‌توان با او حرف بزنم. هیچوقت تا به این حد کاربرد نگاه را در میزبانی و میهمانی متوجه نشده بودم.

فکر می‌کنم بهترین عطر بوی تربت اباعبدلله است. گاهی عطر را برای خوشبو کردن به کار می‌بریم گاهی برای اینکه یاد و خاطراتی در ذهنمان تداعی شود و گاهی هم محرک قیام است

صلوات رحمتی است که می‌تواند فاصله‌ها را پر کند.

نشانه قبولی زیارت اربعین ایجاد تغییر دررویه زندگی بر اساس مفاد شهادت‌هاست.

حکایت میزبانی و میهمانی تجربه‌ای برای قیام است. به همین دلیل با تجربه این حکایت می‌توان تجربه‌ای از قیام را داشت. لذا همیشه بودن این حس می‌تواند قیام را در فرد مستقر و دائمی کند. حس میهمان همیشگی امام بودن حس میزبان همیشگی برای دیگران حس میهمان گاهی توسط دیگران حس میزبان و میهمان بودن در ایامی چون اربعین و مناسک این حس‌ها قیام را در ما همیشگی می‌کند.