بریده‌هایی از کتاب آینده‌‎ نزدیک

جهان نه از اتم‌ها بلکه از داستان‌ها ساخته شده است

چه بیت‌کوین پایدار بماند چه نه، نوآوری بلاک‌چینش که می‌تواند میان افراد غریبه سطح اعتماد بالایی را پدید آورد به تمرکززدایی از نهادها و صنایع ادامه می‌دهد. جنبهٔ مهم بلاک‌چین این است که همه به آن درسترسی دارند. هیچ‌کس مالک آن نیست چون همه مالک آن هستند.

همه می‌دانستند افراد به رایگان کار نمی‌کنند و اگر کار کنند، بدون حضور رئیس نمی‌توانند چیز مفیدی بسازند، ولی امروزه بخش‌های کاملی از اقتصادمان روی نرم‌افزارهایی اجرا می‌شوند که افراد داوطلب بی‌دستمزد و بی‌نظارت رئیس آن‌ها را پدید آورده‌اند.

نمی‌توانیم چیزی را تصور کنیم که هوشمندی آن را ارزشمندتر نکند. در واقع پیش‌بینی طرح کسب‌وکار ۱۰ هزار شرکت نوپای بعدی آسان است: هوش مصنوعی را به فلان چیز بیفزایید. چیزی را پیدا کنید که با افزودن هوش آنلاین به آن بهتر شود.

تفاوت ما با اجداد حیوانی‌مان در این است که فقط به بقا راضی نیستیم، بلکه به‌شدت مشغول ساخت خواسته‌هایی هستیم که باید ارضای‌شان کنیم و خواسته‌های جدیدی می‌سازیم که هرگز آن‌ها را نداشته‌ایم. این ناخشنودی آغازگر نبوغ و رشدمان است.

وب حضور پیوستهٔ نامحسوسی مانند برق خواهد داشت: همیشه اطراف ماست، همیشه فعال است و تا وقتی قطع نشود کسی حضور آن را حس نمی‌کند.

هر اندازه افراد بیشتری از یک هوش مصنوعی استفاده کنند، این هوش مصنوعی باهوش‌تر می‌شود. هر اندازه باهوش‌تر شود، افراد بیشتری از آن استفاده می‌کنند. هر اندازه افراد بیشتری از آن استفاده کنند، باهوش‌تر می‌شود و این روند ادامه می‌یابد.

به آینده رسیده‌ایم، فقط توزیع همگونی ندارد

چیزهای بسیاری وجود داشتند که از نظر متخصصان اشتراک‌گذاری‌شان عملی نبود، مسائل مالی، مشکلات سلامتی‌مان، زندگی جنسی‌مان، درونی‌ترین ترس‌هایمان، ولی مشخص شده است با فناوری، مزایا و شرایطِ درست، همه‌چیز را به اشتراک می‌گذاریم.

شرکت دربارهٔ افزایش رضایت کاربران صحبت می‌کند، ولی به‌راحتی می‌توان حدس زد که جریان خبری‌تان را فیلتر می‌کند تا زمان حضورتان را در فیس‌بوک بهینه کند

اگر رسانه‌های اجتماعی امروزی دربارهٔ خودمان چیزی به ما آموخته باشند این است که انگیزهٔ بشر برای اشتراک‌گذاری بر انگیزه‌اش برای داشتن فضای خصوصی چیره می‌شود.

ویران‌شهرهای واقعی، به جای جهان فیلم مکس دیوانه، بیشتر شبیه اتحاد جماهیر شوروی هستند: به جای بی‌قانون بودن، به‌گونهٔ خفه‌کننده‌ای دیوان‌سالارانه هستند. ترس بر این جوامع حکومت می‌کند و جامعه‌شان جز برای تعدادی انگشت‌شمار، پر از موانع است

آن‌چنان پر شتاب زندگی‌مان تغییر می‌کند که توانایی‌مان برای اختراع چیزهای جدید از سرعت‌مان برای کاربرد متمدنانه آن‌ها پیشی می‌گیرد.

«باید در سال‌های آتی انتظار صفحات نمایش بیشتر، پیگیری شدن بیشتر و بیشتر از بین رفتن حریم شخصی را داشته باشیم».

برای مدت‌های بسیار طولانی، انسان‌ها در قبایل و گروه‌هایی زندگی کرده‌اند که هر کاری پیدا و آشکار بود و هیچ رازی وجود نداشت. ذهن‌هایمان با نظارت مشترکِ همیشگی تکامل یافته‌اند. از نظر تکاملی، نظارت مشترک در سرشت‌مان است. بر خلاف بدبینی مدرن‌مان، بر این باورم که جهانی دایره‌وار با نظارت مشترک همیشگی پس زده نمی‌شود، چون انسان‌ها میلیون‌ها سال به همین شیوه زندگی کرده‌اند و اگر چنین نظارتی منصفانه و متقارن باشد، با آن راحت خواهند بود.

هر چیزی، بدون استثنا، برای نگهداری از خودش به نظم‌وترتیب و انرژی خارجی نیاز دارد. کلیات این واقعیت را به‌عنوان قانون دوم ترمودینامیک می‌شناختم که می‌گوید هر چیزی به آهستگی متلاشی می‌شود.

بومیان جهان دیجیتال آزادند که به پیش بروند و ناشناخته‌ها را دریابند.

به گفتهٔ کوین کلی «آینده از آن کسانی است که این روندهای فناوری را بشناسند و به جای مقابله با آن‌ها، همراه‌شان حرکت کنند».

موفقیت ایالات‌متحده به فراگیر شدن سواد، مطبوعات نیرومند و آزاد، پیروی از قانون (که در کتاب یافت می‌شد) و زبان مشترک افراد یک قاره وابسته بود. شکوفایی و آزادی آمریکایی در فرهنگ خواندن و نوشتن ریشه داشت. ما به مردمان کتاب تبدیل شدیم.

در مقایسه با چیزهایی که می‌توانیم بدانیم، هیچ چیزی نمی‌دانیم.

فناوری موتور شتاب‌دهندهٔ زندگی بشر است. هر چیزی که می‌سازیم همین فناوری آن را همواره در فرآیند بهتر شدن می‌گذارد. هر چیزی به چیز دیگری تبدیل می‌شود و هم‌زمان از «امکان» به «بودن» تبدیل می‌شود. همه چیز در تغییر پیوسته است. هیچ چیزی پایان یافته نیست. هیچ چیزی کامل شده نیست. جهان مدرن بر پاشنهٔ این تغییر پایان‌ناپذیر می‌چرخد.

تک تک ما، در آینده و تا ابد افراد تازه‌کاری خواهیم بود که برای حرکت کردن پابه‌پای این تغییرات در تلاشیم. دلیلش این است: نخست اینکه بیشتر فناوری‌های مهمی که ۳۰ سال دیگر زندگی را در سلطهٔ خود می‌گیرند، هنوز اختراع نشده‌اند، پس تازه‌کار بودن‌مان در روبه‌رو شدن با آن‌ها طبیعی است. دوم اینکه چون این فناوری‌های جدید به به‌روزرسانی‌های پیوسته نیاز دارند، تازه‌کار می‌مانید. سوم اینکه چرخهٔ منسوخ شدن شتاب می‌گیرد (طول عمر میانگین یک برنامهٔ کاربردی گوشی هوشمند ۳۰ روز است!).

روندهایی که به گفتهٔ او اجتناب‌ناپذیرند و ممنوع کردن‌شان نتیجهٔ وارونه می‌دهد.

وب حضور پیوستهٔ نامحسوسی مانند برق خواهد داشت: همیشه اطراف ماست، همیشه فعال است و تا وقتی قطع نشود کسی حضور آن را حس نمی‌کند.

انسان‌ها چرا وجود دارند؟ معتقدم نخستین پاسخ‌مان این است: انسان‌ها برای اختراع هوش‌های جدیدی زنده هستند که زیست توانایی ساخت و تکامل‌شان را ندارد.

پنج سال پیش بشریت چند صد اگزابایت داده را ذخیره کرده بود. حجمی که معادل ۸۰ کتابخانهٔ اسکندریه برای هر نفر است. امروزه هر کدام‌مان میانگین ۳۲۰ کتابخانه داریم.

می‌توانیم انتظار داشته باشیم که فناوری‌های آینده مانند هوش مصنوعی، دستکاری ژنتیکی و رایانش کوانتومی (فقط چند فناوری که در افق نزدیک قابل مشاهده هستند) مجموعه‌ای از پرسش‌های جدید و بزرگ را پدید آورند، پرسش‌هایی که هرگز فکر نمی‌کردیم بپرسیم. در واقع می‌توانیم با اطمینان بگوییم هنوز بزرگ‌ترین پرسش‌هایمان را نپرسیده‌ایم.

این همان لحظه‌ای است که افراد آینده به آن نگاه می‌کنند و می‌گویند: «اوه، اگه اون زمان زندگی می‌کردم چقدر خوب می‌شد!»

ممنوع کردن یک چیز اجتناب‌ناپذیر همواره نتیجهٔ وارونه می‌دهد. ممنوعیت در بهترین حالت گذرا و در بلندمدت بازدارندهٔ پیشرفت است

به‌روزرسانی را نوعی بهداشت می‌دانم