بریده‌هایی از کتاب کی پنیر مرا جابه جا کرد؟

اگر تغییر نکنی، نابود می‌شوی.

سپس ناتان، انگار که با خودش صحبت کند، آهسته گفت: «من فکر می‌کنم مسئله این است که چه چیزی را باید رها کنیم و به سمت چه چیزی باید پیش برویم؟»

بعضی وقت‌ها اوضاع عوض می‌شود، و دیگر هیچ‌وقت مثل قبل نمی‌شود. به نظر می‌رسد که این یکی از همان وقت‌هاست. زندگی این است! زندگی پیش می‌رود. و ما هم باید با آن حرکت کنیم.»

«ولی آیا دقت کرده‌اید که وقتی اوضاع تغییر می‌کند، ما دلمان نمی‌خواهد عوض شویم؟»

«هو، هو، ما را ببین. یک کار را دوباره و دوباره انجام می‌دهیم، و تازه متعجبیم که چرا اوضاع بهتر نمی‌شود. اگر قضیه این قدر مسخره نبود، می‌توانست حتی بامزه‌تر از این باشد.»

هر وقت به مرز ناامیدی و دلسردی می‌رسید، به خودش یادآوری می‌کرد کاری که دارد انجام می‌دهد، هر چقدر هم در آن لحظه سخت و طاقتفرسا باشد، در واقع خیلی بهتر از باقی ماندن در آن وضع بی‌پنیری است. به جای این که اجازه بدهد حوادث بر او مسلط شود، خودش کارها را در دست گرفته بود.

مایکل تصدیق کرد: «همین‌طور است. گاهی اوقات حتی متوجه نیستیم که می‌ترسیم. من می‌دانم که آن موقع متوجه نبودم. وقتی بار اول داستان را شنیدم، از این سؤال خیلی خوشم آمد: «اگر نمی‌ترسیدی، چه می‌کردی؟»

هر وقت به مرز ناامیدی و دلسردی می‌رسید، به خودش یادآوری می‌کرد کاری که دارد انجام می‌دهد، هر چقدر هم در آن لحظه سخت و طاقتفرسا باشد، در واقع خیلی بهتر از باقی ماندن در آن وضع بی‌پنیری است.

او فهمید که سریع‌ترین راه برای تغییر، خندیدن به حماقت خود است ــ بعد می‌توانی گذشته را رها کنی و پیش بروی.

خودِ هو نمی‌دانست، اما به عقب کشیده شدنش به دلیل این بود که هنوز باورهای ترسناکش بر شانه‌اش سنگینی می‌کردند. هو از خود پرسید که هِم از جا تکان خورده یا هنوز به خاطر ترس و وحشتش فلج و بی‌حرکت است.

از خودم پرسیدم چطور می‌توانم بیشتر شبیه هو باشم و اشتباهم را ببینم، به خودم بخندم، تغییر کنم و بهتر عمل کنم.»

فکر می‌کنم خیلی بهتر است که وقتی می‌توانی، خودت تغییر را شروع کنی، تا این که بعد سعی کنی نسبت به آن عکس‌العمل نشان بدهی و خودت را با آن وفق بدهی. شاید ما خودمان باید پنیرمان را جابه‌جا کنیم.»

وقتی بر تَرسَت غلبه کنی، احساس آزادی می‌کنی.

هم موش‌ها و هم آدم کوچولوها نمایانگر بخش‌هایی از شخصیت خود ما هستند ــ بخش‌های ساده و پیچیده ــ می‌فهمید که هنگامی که اوضاع تغییر می‌کند، به نفع ماست که کارهای ساده مؤثری انجام دهیم.

«ولی آیا دقت کرده‌اید که وقتی اوضاع تغییر می‌کند، ما دلمان نمی‌خواهد عوض شویم؟» کارلوس گفت: «فکر می‌کنم ما در برابر تغییر مقاومت می‌کنیم، چون از عوض‌شدن می‌ترسیم.»

تصمیم گرفت که اگر فرصت دوباره‌ای به او داده شود، زودتر از حصار آسایش خودش بیرون بیاید و زودتر خودش را با تغییرات تطبیق دهد. این کارها را ساده‌تر می‌کرد.

وحشتی که اجازه می‌دهی در ذهنت شکل بگیرد، بدتر از وضعیتی است که واقعا وجود دارد.

وحشتی که اجازه می‌دهی در ذهنت شکل بگیرد، بدتر از وضعیتی است که واقعا وجود دارد.

بعد خندید و متوجه شد از وقتی یاد گرفته بود به خودش و به اشتباهاتش بخندد، شروع به تغییر کرده بود. او فهمید که سریع‌ترین راه برای تغییر، خندیدن به حماقت خود است ــ بعد می‌توانی گذشته را رها کنی و پیش بروی.