بریده‌هایی از کتاب جهاد خودکفایی

ملت ما، جوانان ما، زن و مرد ما نباید احساس کنند که دوران مجاهدت به پایان رسید، خطری ما را تهدید نمی‌کند. ممکن است خطر نظامی ما را تهدید نکند، همین‌جور هم هست. امروز ملت ایران به آن رتبه‌ای از اقتدار رسیده که خطرپذیری دشمنان خود را بسیار بالا برده، جرئت نمی‌کنند به این ملت تهاجم نظامی کنند؛ می‌دانند سرکوب خواهند شد؛ می‌دانند که این ملت مقاوم است. بنابراین خطر تهاجم نظامی بسیار پایین است؛ اما تهاجم فقط تهاجم نظامی نیست. دشمن به آن نقاطی متوجه می‌شود که پشتوانهٔ استقامت ملی ماست. دشمن وحدت ملی و ایمان عمیق دینی را هدف قرار می‌دهد. دشمن روحیهٔ صبر و استقامت مردان و زنان ما را هدف قرار می‌دهد؛ این تهاجم از تهاجم نظامی خطرناک‌تر است. در تهاجم نظامی شما طرفتان را می‌شناسید، دشمنتان را می‌بینید؛ اما در تهاجم معنوی، تهاجم فرهنگی، تهاجم نرم، شما دشمن را در مقابل چشمتان نمی‌بینید. هوشیاری لازم است..

۲۲. عزّت ملی، رسیدن به استقلال ملت ما را در طول سال‌های متمادی به یک ملت وابسته تبدیل کرده بودند؛ ملت ما را با تبلیغات پیوسته، از فرهنگ خود، از اعتماد به خود تهی کرده بودند؛ ملت ما را به خود بی‌اعتماد و ناامید کرده بودند. ملتی با این سابقهٔ تاریخی، در این موقعیت حساس جغرافیایی، با این همه استعداد انسانی و طبیعی نهفتهٔ در این سرزمین، تبدیل شده بود به وسیله‌ای برای استفاده و بهره‌برداری قدرت‌های بیگانه؛ مدتی انگلیس، بعد هم امریکا؛ اما این انقلاب ما را بیدار کرد؛ ما را به خود آورد؛ این همان حرکت عاشورایی بود.

۹. نجات از دوران تلخ اسارت هیچ‌کس منّتی بر سر ارتش جمهوری اسلامی ایران ندارد. هیچ‌کس دست ارتش را به سوی انقلاب و اسلام و نور هدایت نگرفته است و نکشیده است. همهٔ ما منّت‌پذیرِ انقلاب و اسلامیم. اسلام به گردن همهٔ ما حق دارد. انقلاب به گردن همهٔ ما حق دارد که ما را از دوران تلخ اسارت و وابستگی و بی‌حالی و عدم امکان بروز استعدادها و قبول سلطهٔ بیگانگان خارج نمود و به دورانی وارد کرد که اگر دشواری و سختی‌ای هم داشته باشد، در راه ایجاد یک دنیای بهتر و برای ایستادن روی پای خود است. ارتش از جملهٔ اجزایی از این ملت بود که با شوق خود، با پای خود، به میل خود، با ابتکار خود، با قبول خطرها، به سمت انقلاب آمد، انقلاب را در آغوش گرفت و در انقلاب حل شد و مظهر آن، روز نوزدهم بهمن ۱۳۵۷ بود.

ملت ایران راه‌های دشواری را طی کرده، از گردنه‌های سختی عبور کرده و بخش بسیار مهمی از راهِ رسیدن به قله را پیموده و به این قله خواهد رسید؛ این سرنوشت قطعی ملتی است که تلاش می‌کند و می‌داند چه‌کار می‌کند؛ می‌داند کجا می‌رود، و حرکت می‌کند. شما در این زمینه، سهم بسیار مهمی دارید.

در نهج البلاغه می‌فرماید: «انّ الجهاد باب من ابواب الجنّهًْ فتحه اللَّه لخاصّهًْ اولیائه»، این معنایش چیست؟ جهاد، مجاهدت در راه خدا و در راه حق دری از درهای بهشت است که خدای متعال این در را فقط برای خاصان اولیای خود گشوده است. یعنی جوانهای شما، شهیدان شما، عزیزان شما جزو خاصان اولیای الهی بودند که توانستند از این در عبور کنند. چرا خدای متعال این‌ها را خاصان اولیای خود می‌داند؟

۱۱. ما را تحقیر می‌کردند در همین پایگاه‌ها و مراکز تصمیم‌گیر و اثرگذار آن، امریکایی‌های درجهٔ چندم و نه برجستگانشان، حضور داشتند و در حقیقت فرمانروایی می‌کردند. فرمانده ایرانی بود؛ اما فرمانروا، آن کسی که ارادهٔ او بر همه چیز غلبه پیدا می‌کرد، یک خارجی، بیگانه و بی‌علاقهٔ به سرنوشت این کشور و این ملت بود. افسران و حتی اُمرا و جوان‌های ما را تحقیر می‌کردند و به آن‌ها نه در زمینه‌های فنی اجازهٔ درست فهمیدن می‌دادند، و نه اجازه اقدام و تصمیم‌گیری. ببینید برای یک ملت چقدر تلخ است که افرادی از آن سوی مرزهایش بیایند و برای تأمین منافع خودشان در اینجا حضور نظامی، سیاسی و مدیریتی پیدا کنند؛ نظر آن‌ها ملاک عمل و خواست‌شان تأثیرگذار باشد. این، وضعیتی بود که در ایران وجود داشت. شما امروز خیلی به‌دشواری می‌توانید آن وضعیت را حتّی تصور کنید، اما جوان‌های آن روز نیروی هوایی که دل‌های پاک و روشنی داشتند، ندای امام (ره) را که شنیدند، آن را با منطق صحیح و حق و احساسات خود و خواست‌های حقیقی‌شان منطبق یافتند.

اگر احساس خودکفایی در ما وجود نداشته باشد، پوسیده خواهیم شد.

دشمن به آن نقاطی متوجه می‌شود که پشتوانهٔ استقامت ملی ماست. دشمن وحدت ملی و ایمان عمیق دینی را هدف قرار می‌دهد. دشمن روحیهٔ صبر و استقامت مردان و زنان ما را هدف قرار می‌دهد؛ این تهاجم از تهاجم نظامی خطرناک‌تر است. در تهاجم نظامی شما طرفتان را می‌شناسید، دشمنتان را می‌بینید؛ اما در تهاجم معنوی، تهاجم فرهنگی، تهاجم نرم، شما دشمن را در مقابل چشمتان نمی‌بینید. هوشیاری لازم است..

مجاهدت فقط جنگیدن و به میدان جنگ رفتن نیست. کوشش در میدان علم، اخلاق، همکاری‌های سیاسی و تحقیق نیز برای مردم جهاد محسوب می‌شود. ایجاد فرهنگ و اندیشهٔ صحیح در جامعه نیز جهاد است. این‌ها، همه جهاد در راه خدا و جهاد فی سبیل الله است. طرف این جهاد، مستکبران، دشمنان و کسانی هستند که با اسلام، ایران، هویت، ملیت، اسلامیت و صفتهای اسلامی عناد و دشمنی دارند.

جهاد، احساس تکلیف یک ملت وقتی معتقد به جهاد شد، در همهٔ میدان‌ها پیشرو است. جهاد فقط تفنگ به دست گرفتن نیست؛ جهاد این است که انسان خود را همیشه در میدان حرکت و مبارزه با مانع‌ها و مانع‌تراشها ببیند، احساس تکلیف کند، احساس تعهد کند؛ این می‌شود جهاد؛ جهاد اسلامی این است. جهاد گاهی با جان است، گاهی با مال است، گاهی با فکر است، گاهی با دادن شعار است، گاهی با حضور در خیابان است، گاهی با حضور در پای صندوق رأی است؛ این می‌شود جهاد فی‌سبیل‌اللَّه؛ و این است که یک ملت را رشد می‌دهد، طراوت می‌دهد، تازگی می‌دهد، امید می‌دهد و یک ملت پیش می‌رود.

در دوران اختناق، کسی هر هفته مثلاً پنج‌تا کتاب می‌خواند؛ خیلی کار بود؛ اما لزوماً مبارزه نبود؛ جهد بود، جهاد نبود. اگر می‌خواست جهاد باشد، باید کتابی را می‌خواند که در حرکت او در مواجههٔ با رژیم طاغوت و رژیم اختناق، تأثیر داشت؛ آن‌وقت می‌شد جهاد. خاصیت جهاد این است.

جهادِ در قرآن و حدیث هم به همین معناست؛ همه جا به معنای جنگ مسلحانه نیست. البته یک جا با جنگ مسلحانه تطبیق می‌کند، یک جا هم با جنگ غیر مسلحانه تطبیق می‌کند.