بریده‌هایی از کتاب من ام اس دارم

می‌پرسم: "دکتر! چشمم خوب می‌شود؟" و پاسخ می‌دهد: "شاید هیچ‌وقت بینایی‌ات کامل برنگردد!" هنوز به دنبال او می‌گردم تا ببیند که هرگز نباید به بیماری چنین ناامیدانه خبر بیماری بدهد.

به عبارتی، سبک زندگی مناسب تنها راه پیشگیری از تشدید حمله‌های "ام‌اس" و از آن مهمتر ابتلای به آن است.

اما من دنبال پاسخ حقیقی به خودم هستم. بعد از گشت‌و گذار در اندیشه‌ها و نوشته‌های چند روانشناس سرشناس، فقط یک گزاره دارم؛ "بیماری ساخته خودم است." با خودم فکر می‌کنم که بزرگترین کار یونگ درمان بیمارانش با توجه به تخصص و تجربه‌اش نبود. بلکه کار شگرف او، شفای خود از بیماری صرع در ۱۲ سالگی بدون هیچ تخصص و تجربه‌ای در علم پزشکی و روانشناسی بود. مردی که در خاطراتش گفته است که بیماری برای او حکم زندان را دارد و نتوانست از افسردگی شکستگی پاهایش در طول سه هفته خود را در میانسالی نجات بدهد، صرع را در ۱۲ سالگی درمان کرد.

"بلوغ هزینه دارد. اما نگذار سلامتی جزیی از این هزینه باشد."

اما استرس و اضطراب عامل به وجود آورنده بیماری نیست، بلکه شدت و روند بیماری را متأثر می‌کند.

این لطف همیشه در شکل و اندازه نوسان داشته است؛ از تهدید به خوردن و دعوا تا محبت و آغوش. گاهی آن قدر دلتنگ هر کدام از این اشکال می‌شوم که شکل موجود را نمی‌بینم یا برداشت غلطی از آن دارم. عصبی می‌شوم و با پرخاش دیگری را دلگیر می‌کنم. این قصه یک‌طرفه نیست. همهٔ بار مراعات و همراهی بر گردن اطرافیان یا من نیست. عصبانیت، همراهی نکردن و به ویژه فراموش کردن شرایط خاص از طرف همه اطرافیان گاه و بی‌گاه رخ می‌دهد و تحمل درد و رنج بیمار بودن را دشوارتر می‌کند.

خیلی چیزهای زندگی عادی برای من عادی نیست و زندگی کردن با فرد غیرعادی برای همه با وجود عشق و محبت، دشوار است.

هم من و هم اطرافیان شرایط را می‌شناسیم. اما در عمل خیلی موفق به قدردانی و همراهی دو طرفه نیستیم. به هر حال، خوشحالم که مخاطب غریبه‌ای هست که مصداق "از درد سخن گفتن و از درد شنیدن/ با مردم بی‌درد ندانی که چه دردی است؟" نیست. دوست دارم دیگران هم بنویسند از دغدغه‌هایشان از بیماری، چه بیمار باشند و چه اطرافیان. همه آنهایی که حرفی از "ام‌اس" دارند.

شاه‌توت‌ها از توت‌های سفید باوفاترند. اگرچه از یک خانواده‌اند. نه وقتی‌می‌رسند عجله‌ای دارند برای وداع با درخت و ریشه‌هایی که از آن زندگی را هدیه گرفته‌اند و نه با یک باد و سختی و تکان، بدون استقامت، از آسمان به زمین می‌ریزند. حتماً باید عزم جزم کنید و سراغ کندنشان بروید، و حتی رنگین شدن را به جان بخرید، وگرنه روی درخت خشک می‌مانند و بعد از مرگ قطعی از ریشه‌هایشان "شاید" جدا شوند

حساب و کتاب‌های آخر پاییز تا نیمه بهمن ادامه یافت و "هر چند دیر و خسته‌دل و ناتوان"، اما تنم را تکانده‌ام تا بیش از این مانند درختان خیابان زیرِ بارِ برف قد کج نکنم و لنگان‌لنگان مسیر مانده حیات را قدم بزنم. می‌خواهم به اطراف نگاه کنم و بی‌عجله از آب شدن برف‌های دلم و جوانه زدن زندگی لذت ببرم. چند قدم با احتیاط و ترس برمی‌دارم. خبری از اتفاق ناگوار نیست. دلم قرص نیست. اما سریع‌تر قدم برمی‌دارم.