بریده‌هایی از کتاب با کفش‌های دیگران راه برو

تا با کفش‌های کسی راه نرفته‌ای، درباره‌اش قضاوت نکن.

ما توت‌های پایین و بالای درخت را نمی‌چیدیم. مادرم می‌گفت پایینی‌ها مالِ خرگوش‌ها و بالایی‌ها مالِ پرندگان است. آن‌هایی که اندازهٔ قد آدم‌ها بود، مال آدم‌ها بود.

تا با کفش‌های کسی راه نرفته‌ای، درباره‌اش قضاوت نکن.

در انشای کوتاهم، اعتراف کردم که تاکنون انواع مختلف درخت‌ها را بوسیده‌ام و هر دسته از درختان، بلوط‌ها، افراها، نارون‌ها، قان‌ها طعمِ خاص خودشان را داشته‌اند.

انسان نمی‌تواند از پرواز پرنده‌های اندوه در بالای سرش جلوگیری کند، اما می‌تواند جلو آن‌ها را بگیرد تا در موهایش آشیانه نکنند.

تا با کفش‌های کسی راه نرفته‌ای، درباره‌اش قضاوت نکن

چیزی که فهمیدم این بود که اگر مردم از تو انتظار شجاعت دارند، وانمود کن شجاع هستی، حتی زمانی که ترس تا مغز استخوانت نفوذ کرده است.

ارزش آب را زمانی درک می‌کنیم که چاه خشک شده باشد.

وقتی کسی را از ته قلب دوست داری باید قبل از آن‌که مغزت شروع به محاسبه بکند، کاری را که قلبت گفته انجام بدهی.»

بعضی وقت‌ها آدم ترجیح می‌دهد با پرنده‌های اندوهش تنها باشد. بعضی وقت‌ها آدم باید در تنهایی خودش گریه کند.

«هر کسی درگیر مشکلات خودش است، زندگی خودش، ناراحتی‌های خودش و ما انتظار داریم که مردم متوجه زندگی ما باشند. ناراحتی مرا ببین. به خاطر من ناراحت باش. بیا توی زندگی من. به مشکلات من اهمیت بده. مواظب من باش.»

من با درخت‌ها حرف می‌زدم و همه‌چیز را از آن‌ها می‌خواستم، این کار از این‌که مستقیم از خدا بخواهم راحت‌تر بود. تقریباً همیشه یک درخت نزدیکم بود.

انسان نمی‌تواند از پرواز پرنده‌های اندوه در بالای سرش جلوگیری کند، اما می‌تواند جلو آن‌ها را بگیرد تا در موهایش آشیانه نکنند.

او مزرعه را دوست داشت، چون می‌توانست در هوای آزاد باشد و هیچ‌وقت موقع کار دستکش دستش نمی‌کرد، برای این‌که دوست داشت زمین، چوب و حیوانات را لمس کند. برای او کار کردن در یک دفتر بسیار دردناک بود. دوست نداشت درون چیزی حبس شود و از لمس چیزهای واقعی محروم شود.

«آدم پرنده نیست که بشود در قفس نگهش داشت.»

اگر مردم از تو انتظار شجاعت دارند، وانمود کن شجاع هستی، حتی زمانی که ترس تا مغز استخوانت نفوذ کرده است.

آن روزی که فی‌بی موقع ناهار کنار من نشست و گفت شجاع هستم، مرا برای شام به خانه‌شان دعوت کرد. صادقانه بگویم، خیالم راحت شد که مجبور نبودم دوباره در خانهٔ مارگارت شام بخورم. نمی‌خواستم لبخند زدن پدر و مارگارت را به یکدیگر ببینم. دلم می‌خواست همه‌چیز مثل گذشته می‌شد، دلم می‌خواست به بای‌بنکز کنتاکی برمی‌گشتم، در میان تپه‌ها و درختان، در کنار گاوها و جوجه‌ها و خوک‌ها.

مادرم به هر چیزی که در طبیعت رشد می‌کرد و زندگی می‌کرد عشق می‌ورزید هر چیزی ـــــ مارمولک، درخت، گاو، جیرجیرک، پرنده، وزغ، خوک.

اگر مردم از تو انتظار شجاعت دارند، وانمود کن شجاع هستی، حتی زمانی که ترس تا مغز استخوانت نفوذ کرده است.

ما آدم‌ها، وقتی توضیحی برای تمام چیزهای وحشتناکِ دنیا مثل جنگ، قتل و تومورهای مغزی نداریم، وقتی چاره‌ای پیدا نمی‌کنیم، متوجه چیزهای وحشتناکی می‌شویم که به ما نزدیک‌ترند و تا زمانی که از بین نرفته‌اند در مورد آن‌ها بزرگ‌نمایی می‌کنیم. درون تمام این چیزهای وحشتناک چیزی وجود دارد که باعث قوت قلب انسان می‌شود و آن چیز کشف این نکته است: گرچه دنیا پُر از قتل و آدم‌ربایی است، اما بیش‌تر انسان‌ها شبیه به‌هم هستند. بعضی وقت‌ها می‌ترسند و بعضی وقت‌ها شجاع‌اند، بعضی وقت‌ها بی‌رحم و بعضی وقت‌ها هم مهربان‌اند.