بریده‌هایی از کتاب تنهایی من کرگدنی است که تو را دوست دارد

افتادن یک برگ برای تو، تنها افتادن یک برگ بود و برای برگ مرگ.

من از زندگی تنها لیوانی آب می‌خواستم که در گرمایِ آتش‌سوزِ بی‌کسی در آرامشی بی‌نهایت بنوشم.

برخیز رستمِ من اندوهِ رفتنت سُهرابت را کُشت!

بانو! باد در موهای تو، مفهومِ بودنش را جست‌وجو می‌کند.

دخترِ کوچک گریه نکن آن ستارگان زیبا که در آسمان می‌بینی از من و تو تنهاترند، شاید که تنهایی و تاریکی و رسوایی زیبایشان کرده دختر کوچک گریه نکن شاید تو هم ستاره‌ای!

به جنگ من برخیز به فتح تو مشتاقم بی‌هیچ خون‌ریختنی تمام مرا اشغال کرده‌ای!

چمدانم را بر می‌دارم برای دیدنت به خواب می‌روم.

آن زن جای پایش بر روی برف شعر می‌شود.

قلب تنها زندانی است که صاحبش را اسیر می‌کند.

روز را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب و روز را نفس‌کشیدن را تنها برای دوست‌داشتن تو دوست دارم.

پناه را، تنها، بی‌پناه می‌فهمد.

تنها سایه‌ی سیاه یک پرنده کافی است، تا یک دیوانه را هوایی کند.

روز را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب را دوست دارم چون تو را به یادم می‌آورد شب و روز را نفس‌کشیدن را تنها برای دوست‌داشتن تو دوست دارم.

بانو! آیا تشبیه‌کردن تو به گل، گناه بزرگی نیست؟

چشمانم قلبم  دستانم همه آبی شده‌اند آبی می‌بینم آبی می‌نویسم.

پرسید: آقا چیزی می‌خواهید؟ گفتم: «کمی امید می‌خواهم برای ادامه‌ی زندگی»

تنها سایه‌ی سیاه یک پرنده کافی است، تا یک دیوانه را هوایی کند.

من از زندگی تنها لیوانی آب می‌خواستم که در گرمایِ آتش‌سوزِ بی‌کسی در آرامشی بی‌نهایت بنوشم.

مرا به یاد نیاور، من دریاچه ارومیه‌ام!

تو زیباتر می‌شوی خورشید درخشان‌تر می‌شود