بریده‌هایی از کتاب خط چهار مترو

قطار پیدایش می‌شود. چراغ‌هایش سیاهی تونل آن سر ایستگاه را روشن می‌کند. می‌ایستی کنار خط قرمز. خطی که نباید از آن جلوتر بروی. حریم، حریم ایمن تو و این‌ آدم‌ها که ردیف کنارت ایستاده‌اند. «چه کیفی داره آدم پاشو از خط قرمز رد کنه...»

بنویسید تا به آرامش دست‌ یابید!

«به قول فرهاد تنهایی آدمو از این رو به اون رو می‌کنه.»

«گفتم که از نظر مذهبی نمی‌دونم، ولی ما یه روایت ایرانی و زرتشتی داریم به نام اَرداویراف‌نامه...» می‌گوید: «چی چی نامه؟!» «اَر... دا... ویراف‌نامه. سرگذشت سفر ارداویراف، یکی از بزرگان دین زرتشت، به اون دنیا‌ست. اگه درست یادم باشه ارداویراف‌ در سفرش به بهشت و دوزخ و برزخ جایی به نام همستگان می‌ره که بین بهشت و جهنمه و آدمایی رو که کارای خوب و بدشون، گناه و صوابشون، با هم برابره، تا وقتی که یه تصمیمی براشون گرفته بشه اون‌جا نگه می‌دارن. درست مثل اعراف. گمونم حاج‌خانم فکر می‌کرد این‌جا یه جاییه مثل اعراف.»

حیف آن سال‌ها که می‌خواستی خودکشی کنی و مترو هنوز راه نیفتاده بود، وگرنه این هم می‌شد یک گزینه برای تست هزارجوابی. «مگه خودکشی هزار راه داره؟» چرا ندارد، دارد.

من ساکت‌تر از همیشه کنار پنجره نشسته‌ام و به باران که دیگر شُرشُر می‌بارد، نگاه می‌کنم. شیشۀ اتوبوس بخار گرفته. با دستم یک قلب می‌کشم و بغلش می‌نویسم: مازیار. بعد زود پاکش می‌کنم.

«تنهایی راحت نیست. مخصوصاً برای یه زن. یه وقتی ما تنهایی رو انتخاب می‌کنیم و یه وقتی هم تنها گذاشته می‌شیم. این‌جا نمون وگرنه تنها گذاشته می‌شی.»