بریده‌هایی از کتاب سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار

جایی بودم بین مرگ و زندگی. زندگی می‌کردم اما تنها به این دلیل که نمی‌توانستم آن را متوقف کنم.

فاجعه نه ساده است و نه ناگهانی. یعنی هم ترکیب چند چیز است و هم ذره ذره اتفاق می‌افتد. در کتاب نوشته‌شده‌بود معمولا چند چیز باید به هم بچسبند تا فاجعه‌ای رخ‌دهد. نوشته شده‌بود از این نظر فاجعه مثل خوشبختی است. در خوشبختی هم چند چیز باید همزمان اتفاق بیفتد تا کسی خوشبخت شود.

در خوشبختی انگار چیزها خیلی ضعیف به هم چسبیده‌اند و هر لحظه ممکن است از هم متلاشی شوند اما در فاجعه اگر چیزها به هم چسبیدند دیگر هیچ وقت از هم جدا نمی‌شوند؛ چون وقتی اتفاقی افتاد دیگر نمی‌توان آن را به حالت اول برگرداند.

یه جایی خوندم فقط احمق‌ها نظرشون برنمی‌گرده. خودت که می‌دونی من هرچی باشم احمق نیستم

این‌که هیچ نداشتن از کم داشتن بهتر است. وقتی کسی چیزی ندارد، آن را ندارد دیگر، اما وقتی کمی از آن را داشته‌باشد ظاهرا چیزی دارد اما درواقع ندارد.

اگر به هر دلیل می‌خواستی له شدن روح کسی را ببینی، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست؛ جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازهٔ کافی روشن. جایی است با نور کم.

چرا پدرم معتقداست زن‌ها نباید سیگار بکشند. مطمئنا به خاطر ضرر یا اعتیادش نیست. اگر پدرم نگران ریه‌ها یا اعتیاد است، چرا خودش روزی دو پاکت سیگارمی‌کشد؟ نوید می‌گوید پدرم از این‌که زنی سیگار بکشد احساس خوبی ندارد چون با تمام وجود فکرمی‌کند وقتی زنی سیگارمی‌کشد از خطی نامریی عبورکرده‌است که به نظر پدرم هرگز و هرگز و هرگز زن‌ها نباید از آن عبورکنند. اما چه خطی؟ واقعا چه خطی؟ سعی‌کردم بدون این که مسئله را پیچیده‌کنم بفهمم واقعا این چه خطی است که مردها با سیگارکشیدن از آن عبور نمی‌کنند اما زن‌ها از آن می‌گذرند؟

دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرورفته‌ای/ در کلمه‌ای انگار/ در عین/ در شین/ درقاف/ در نقطه‌ها.

جایی بودم بین مرگ و زندگی. زندگی می‌کردم اما تنها به این دلیل که نمی‌توانستم آن را متوقف کنم. البته دلیل محکمی هم برای ترک آن نداشتم.

نه آن قدر محکم که مرا بکشد و نه آن قدر آرام که بتوانم درست نفس بکشم. جایی بودم بین مرگ و زندگی

گفت: «یادم اومد! یادم اومد اون یارو چی گفت.» گفتم: «کی؟ کی، چی گفت!؟» - «همون که از گوش مرخص بود. گفت اولش همه می‌خواهیم توی فیلم آرتیست باشیم و نقش اول بازی‌کنیم اما آخر سر همه می‌شیم سیاهی‌لشکر. می‌شیم کتک‌خورِ فیلم. من که می‌گم طرف زد تو خال. قبول‌داری؟»

فاجعه نه ساده است و نه ناگهانی. یعنی هم ترکیب چند چیز است و هم ذره ذره اتفاق می‌افتد. در کتاب نوشته‌شده‌بود معمولا چند چیز باید به هم بچسبند تا فاجعه‌ای رخ‌دهد. نوشته شده‌بود از این نظر فاجعه مثل خوشبختی است. در خوشبختی هم چند چیز باید همزمان اتفاق بیفتد تا کسی خوشبخت شود. پول تنها کافی نیست. عشق تنها کافی نیست. شهرت تنها کافی نیست. اما اگر همهٔ این‌ها با هم باشند شاید بشود گفت کسی خوشبخت شده است. از نظر نویسنده، تنها تفاوت آن‌ها شاید این باشد که در خوشبختی انگار چیزها خیلی ضعیف به هم چسبیده‌اند و هر لحظه ممکن است از هم متلاشی شوند اما در فاجعه اگر چیزها به هم چسبیدند دیگر هیچ وقت از هم جدا نمی‌شوند؛ چون وقتی اتفاقی افتاد دیگر نمی‌توان آن را به حالت اول برگرداند.

وقتی از خواب بیدار می‌شی و هنوز زنده‌ای خودش یه معجزه‌س، داداش. اگر تا ظهر نمیری یه معجزهٔ دیگه‌س. صبح روز بعد که بیدار می‌شی باز یه معجزه‌س. منظورش اینه. یعنی همین که زنده‌ای معجزه‌س. پس معجزه چیه، داداش؟

همیشه چیزی رو که گم‌شده وقتی پیدامی‌کنید که دنبالش نمی‌گردید.

اگر به هر دلیل می‌خواستی له شدن روح کسی را ببینی، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست؛ جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازهٔ کافی روشن. جایی است با نور کم.

حرف که می‌زنی/ من از هراس طوفان/ زل می‌زنم به میز/ به زیرسیگاری/ به خودکار/ تا باد مرا نبرد به آسمان./ لبخند که می‌زنی/ من ــ عین هالوها/ زل می‌زنم به دست‌هات/ به ساعت مچی طلایی‌ات/ به آستین پیراهنت/ تا فرو نروم در زمین./ دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرورفته‌ای/ در کلمه‌ای انگار/ در عین/ در شین/ درقاف/ در نقطه‌ها.

پیرزن گفت: «تا همین دیروز گمون‌می‌کردم حبیب‌الله‌خان زنده‌س. مرده بود، اما من خیال می‌کردم زنده‌س. نمی‌دونستم دیگه. تا وقتی نمی‌دونی کسی مرده انگار برای تو زنده‌س.

از آن خاطره‌هایی که الیاس اسم‌شان را گذاشته بود خاطرات کثیف. می‌گفت کثیف‌اند چون جایی از ذهن را آلوده می‌کنند.

انگار لحظات قبل از خوشی‌ها از خود خوشی‌ها دلپذیرترند.

انگار لذت خود تعطیلات از لذت انتظاری که در چهارشنبه برای‌شان می‌کشم کم‌تر است. انگار لحظات قبل از خوشی‌ها از خود خوشی‌ها دلپذیرترند.

انگار لحظات قبل از خوشی‌ها از خود خوشی‌ها دلپذیرترند.

اگر به هر دلیل می‌خواستی له شدن روح کسی را ببینی، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست؛ جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازهٔ کافی روشن. جایی است با نور کم. نگار

به قول یحیی‌سورآبادی، همون که برای بچه‌ها قصه می‌نویسه، گاهی از چیزی که امروز خوش‌تون نمی‌آد ممکنه فردا خوش‌تون بیاد.

وقتی کسی چیزی ندارد، آن را ندارد دیگر، اما وقتی کمی از آن را داشته‌باشد ظاهرا چیزی دارد اما درواقع ندارد.

رحمت همهٔ ذرات معنادار زندگی را در من کشته‌بود. انگار صبح تا شب دستش را گذاشته بود روی گلویم و فشارمی‌داد. نه آن قدر محکم که مرا بکشد و نه آن قدر آرام که بتوانم درست نفس بکشم. جایی بودم بین مرگ و زندگی. زندگی می‌کردم اما تنها به این دلیل که نمی‌توانستم آن را متوقف کنم. البته دلیل محکمی هم برای ترک آن نداشتم.

به او گفته‌بودم بچه نمی‌خواهم چون از داشتنش وحشت‌دارم. از این که موجودی را از جایی که نمی‌دانم کجا است پرت کنم به زندگی اما سرنوشت خودش و نسلی که احتمالا تا صدها سال بعد از او ادامه پیدا خواهدکرد، ربطی به من نداشته‌باشد، می‌ترسیدم. هنوز هم می‌ترسم. شاید فکر احمقانه‌ای باشد اما خودم را مسئول همهٔ مصائبی می‌دانم که ممکن است بعدها بر سر موجودی بیاید که من، وتنها من، به هر دلیل تصمیم گرفته‌بودم به دنیا بیاید.

درواقع من سال‌ها بود به این نتیجه رسیده بودم که اگر از زندگی چیز زیادی بخواهم زندگی هم از من چیزهایی خواهد خواست که خیلی‌خوب می‌دانستم نمی‌توانم از عهده‌شان بربیایم. با زندگی‌ام رفتار مسالمت‌آمیزی داشتم. به او فشار نمی‌آوردم تا مجبور نباشم فشار او را تحمل کنم. من به طورکلی اهل جنگیدن نیستم.

رعنا جان، اگر به هر دلیل می خواستی له شدن روح کسی را ببینی، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست؛ جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازهٔ کافی روشن. جایی است با نور کم.

هزاران بار دربارهٔ چیزی فکر می‌کنی و فکر می‌کنی و فکرمی‌کنی و فکرمی‌کنی اما فقط یک بار تصمیم می‌گیری. و من در آن لحظه تصمیم گرفتم.

آدم‌هایی که تو را نمی‌شناسند و تو آن‌ها را نمی‌شناسی و صبح چهارشنبه همه خوب بودند. به خصوص صبح چهارشنبه. همیشه چهارشنبه را دوست داشته‌ام. شاید به خاطر این که چسبیده است به تعطیلات آخر هفته. اما عجیب این است که هرچه به سمت عصر جمعه می‌روم بیش‌تر دلم می‌گیرد. انگار لذت خود تعطیلات از لذت انتظاری که در چهارشنبه برای‌شان می‌کشم کم‌تر است. انگار لحظات قبل از خوشی‌ها از خود خوشی‌ها دلپذیرترند.