بریده‌هایی از کتاب کافه‌ی رویا

من شمعِ شب و روزم پروانهٔ خاموشی! من شعله به تن دارم امشب تو چه می‌پوشی؟..

ماهکم، صبر من از فاصله‌ها لبزیرست روح من، بند تلنگر زدنی ناچیزست خون من مملو ژنهای جنون آمیزست نازنین، قهر نکن! می‌شکنم، پاییزست!

عاشقی پر زدن از پنجرهٔ شیدایی‌ست دل به دریا زدن از سِحرِ پری دریایی‌ست غرق در گیسوی مواّجِ زنی رویایی‌ست گریه کردن وسط جمع،... و ته رسوایی‌ست...

غم و تنهایی و من، توی دلم مهمانی‌ست

زیر باران می زنی، احساس حسرت می‌کنی روزگاری در همین جای خیابان نیستی ....

یاد من را به خاطرت بسپار هر چراغی برای خاموشی‌ست احتمالات مرگ بسیارست بدترین نوع آن، فراموشی‌ست

سالک پیچهٔ گیسوی ظریفش باشی عاشق پیرهن جنس لطیفش باشی کشتهٔ ناز سر انگشت نحیفش باشی شانه در گریهٔ معصوم عفیفش باشی..

بهترین آدم دنیای چرندت باشد هر چه پوشید به تن، باز پسندت باشد

انفاس بهار آمد... عطر نفس از آفاق بر پردهٔ صبح آمد یلدای شب عشاق!