بریده‌هایی از کتاب درباره عشق و یازده داستان دیگر

آدم‌های تنها زیاد چیز می‌خوانند، اما کم حرف می‌زنند و کم گوش می‌دهند. زندگی برای آنها معماست، خیال‌پردازند

سعی نکنید برایم موعظه کنید. من در مورد همه چیز عقاید خاص خودم را دارم.

وقتی با آدم‌های معمولی ورق‌بازی کنی و یا شامکی بخوری، صلح‌جو و خوش‌قلبند و حتی چندان احمق نیستند، اما همین که درباره چیزی غیر از خوراک با آنها حرف بزنی، مثلا درباره سیاست یا علوم، چنان سردرگم می‌شوند و یا چنان فلسفه‌بافی‌های بی‌معنی و کینه‌توزانه‌ای می‌کنند، که فقط می‌توانی ناشنیده بگیری و ترکشان کنی.

همه مغزها، همه توان‌های روحی به خاطر ارضای نیازهای موقت و گذرا به هدر می‌رود...

«آنهایی که هرگز عاشق نشده‌اند خیلی چیزها نمی‌دانند! به نظر من هیچ‌کس تا حالا نتوانسته است عشق را به‌درستی وصف کند و مشکل می‌شود این احساس لطیف و شاد، اما جانکاه را توصیف کرد. و کسی که عاشق شده باشد هیچ‌وقت نمی‌تواند با کلمات این احساس را به دیگری منتقل کند. این مقدمه‌ها و توصیف‌ها چه فایده‌ای دارد؟ فایده سخن‌پردازی‌های بیهوده چیست؟ عشق من بی‌پایان است ...

زندگی‌ام این‌طور شکل گرفته ... آدم‌های تنها زیاد چیز می‌خوانند، اما کم حرف می‌زنند و کم گوش می‌دهند. زندگی برای آنها معماست، خیال‌پردازند

راه که می‌رفت فکر می‌کرد که چطور گهگاه در زندگی فرصت آشنایی با آدم‌های خوب پیش می‌آید و چقدر تأسف‌آور است که از این آشنایی‌ها جز خاطره چیزی باقی نمی‌ماند

زن‌هایی که زیبا نیستند شوهرهاشان را به گریه نمی‌اندازد.

آه روسیه بیچاره! آه روسیه بیچاره، چقدر آدم‌های تنبل و بی‌فایده در دامان خودت پرورش داده‌ای! چقدر آدم‌های رنج‌دیده مثل من بار آورده‌ای!

«آه! پرسیدید چطور زندگی می‌کنم. اینجا چطور زندگی می‌کنیم؟ ما اصلا زندگی نمی‌کنیم. پیر می‌شویم، چاق می‌شویم و انسانیت‌مان را از دست می‌دهیم. روز را شب می‌کنیم و به‌این‌ترتیب روز دیگری از زندگی‌مان از دست می‌رود، زندگی با ملال می‌گذرد، بی هیچ تأثیری و بی هیچ فکری ... روز پول جمع می‌کنیم و شب‌ها در باشگاه با ورق‌بازها، عرق‌خورها و آدم‌های صداکلفت، که تحمل‌شان را نداریم، می‌گذرانیم. چه چیز خوبی در این زندگی هست؟

برای آدم بی‌قیدی مثل من، که در جستجوی توجیهی برای بطالت دائمی خود هستم، صبح‌های روزهای تعطیل تابستان در ملک خودمان همیشه جذابیت فوق‌العاده‌ای داشت.

گویی سرنوشت مرا به بطالتی دائمی محکوم کرده بود، نمی‌توانستم به هیچ کاری دست بزنم. تمام مدت از پنجره به آسمان، به پرنده‌ها و به خیابان نگاه می‌کردم

«در زندگی هیچ چیز گران‌قدرتر از انسان نیست! هیچ چیز!»

گوروف همیشه به چشم زن‌ها چنان می‌نمود که نبود. آنها موجودی را دوست می‌داشتند که در خیال‌شان خلق کرده و در جستجویش بودند، و حتی زمانی که به اشتباه‌شان پی می‌بردند باز هم او را دوست می‌داشتند.

معجزه را نباید تنها در مریض‌ها و پیرزن‌ها سراغ کرد آیا واقعآ سلامتی معجزه نیست؟ و خود زندگی؟ که آدم آن را نمی‌فهمد، و این یعنی معجزه.

«آنهایی که هرگز عاشق نشده‌اند خیلی چیزها نمی‌دانند! به نظر من هیچ‌کس تا حالا نتوانسته است عشق را به‌درستی وصف کند و مشکل می‌شود این احساس لطیف و شاد، اما جانکاه را توصیف کرد. و کسی که عاشق شده باشد هیچ‌وقت نمی‌تواند با کلمات این احساس را به دیگری منتقل کند

جز روس‌ها و فرانسوی‌ها هیچ ملت درست‌وحسابی دیگری وجود ندارد. مثلا زبان را در نظر بگیرید... زبان آلمانی بدرد اسب‌ها می‌خورد، انگلیسی ـهیچ چیز احمقانه‌تری نمی‌توانید مجسم کنید: فایت‌ـ فیت‌ـ فیویت! ایتالیایی فقط اگر آرام حرف بزنند بد نیست، اگر به جیک‌جیک تند ایتالیایی گوش کنید مثل زبان یهودی دست‌وپاشکسته است. اما لهستانی؟ خدای من! نفرت‌انگیزترین زبان است! «نیه پیشی، پتشه پیشم و پشا، با موژش شپپپشیتس و پشا پیشم» یعنی ـپیتر به بچه خوک زیاد فلفل نزن که فلفل زیاد به بچه خوک می‌زنیــ هاهاها!»

پول جمع می‌کنند و نمی‌دانند برای چه جمع می‌کنند. باید زندگی کرد و لذت برد و آنها وحشت دارند که پول اضافی را خرج کنند. دوست ندارم که پول مدت زیادی یک‌جا باشد

«زن ... واقعآ من گناهکارم که خداوند به من چنین قالبی داده؟ در این مورد همان‌قدر گناهکارم که شما به خاطر داشتن سبیل. انتخاب جعبه که دست ویلُن نیست.

برای آدم تحصیل‌کرده، قیافه آن‌قدر مهم نیست که عقاید... درست نیست؟