بریده‌هایی از کتاب نگارخانه باد

جز به نور خو گرفتن راه نجاتی نیست

دریاب که می‌توانی! زمین باش تا بر تو بایستد آنچه در تو پنهان است!

جهان بی‌قیامت را ندیده‌ام جهان هر لحظه در رستخیز است!

از کدامین طواف سپیدی را تن کنیم؟ هزاره‌ای‌ست درخواب می‌لولیم

مسیر یعنی تمام باغ‌هایی که به دنبال تو قیام می‌کنند

چگونه به نقطه برسم در این گسست کش آمده وقتی زبان به ارائهٔ خویش برخاسته‌است ای نیست ذهن من مرا به آیین حضور برپا دار که در صفر امید نقطه شدن احساس می‌شود

هر وقت قیامت را یاد کنید قیامت را بسیار خواهید دید هر وقت یاد کنید یاد می‌شوید هر وقت یاد شوید یاد می‌کنید یاد کنید تا یاد شوید قیامت بهار است هر وقت یاد کنید سبز می‌شوید

چه بار گرانیست باد بودن وقتی برباد رفتگی خاک تصویر شکوهمند آدمی می‌شود

باد می‌رفت به سر وقت خدا من به سر وقت باد می‌رفتم عیش بی یار مهیا نشود باد کجاست؟

من صدای تو را نشنیدم تنها از زبانم سخن گفتم لالم کن از این کری

قرآن لحظه‌ای بسته نبوده است قرآن فعل بیان است بیانِ فعل

باید با آفتاب از سیاهی سخن زدود!

باید با آفتاب از سیاهی سخن زدود!

از مدار خورشید جدا افتاده‌ام نه! هنوز از خواب برنخاسته‌ام هنوز تو را تنفس نکرده‌ام

گفتم: خوابم آشفته است گفت: ازشب شروع کن! گفتم: افق آنجاست؟ گفت: از اینجای اعتبار گذشته‌ام گفتم: از اینجا باید گذشت؟ گفت: از آنجا نیز بگذر!

حتی اگر به حقهٔ تماشا کبوتران را به سفرهٔ گندم بنشانی انگشتانت طرح میله‌های قفس خواهد شد بگذار پرواز کبوتران تو را بیاموزد که آدمی‌سر به‌هواست!

تمام شب از این ستاره به آن ستاره می‌پریدم تا محدودهٔ آفتاب را روشن کنم صبح انگشتان بی‌وزن آفتاب سنگینی خواب مرا می‌سنجیدند