بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

بغضی‌ست که هر لحظه گلوگیرتر است اشکی‌ست که دم به دم سرازیرتر است با اینکه شناسنامه‌ای هم سالیم تنهایی‌ام از خودم کمی پیرتر است

نفرین به سفر که از غم دوری تو حتی کمر نماز هم می‌شکند

حالا که تمام روزهایم تار است تنهایی عنکبوت را می‌فهمم

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی

شب فرزند نامشروع روز است

فریادیم و همیشه لب دوخته‌ایم

کندوی عسل از دهنت می‌ریزد نازاست که از آمدنت می‌ریزد شب آمده،دکمه دکمه دکمه واکن صبح است که از پیرهنت می‌ریزد

لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

می‌ترسم ازآنروزکه حاشابشود بی‌معنایی برهمه معنابشود می‌ترسم ازآنکه پوچ باشدآخر آن لحظه که مشت زندگی وابشود

خوشحالی خواب‌های بی‌تعبیریم محکوم همیشه‌ایم و بی‌تقصیریم لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی

ما چون دو قطار، در دو ریل و دو جهت در خاطرمان فقط گذشتن مانده‌ست

ای حسرت هر روزه‌ی من! با من باش روحی که جدایی از بدن! با من باش اندازه‌ی یک عمر نبودی با من اندازه‌ی یک پلک زدن با من باش

آشوب کن انقلاب تنهایی را بر دار بکش جناب تنهایی را یک عمر به من رسید، باید برسی با ماندن خود حساب تنهایی را

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

بغضم که اگر بخندم اعجاز کنم پایانم و می‌توانم آغاز کنم من زخمم و یادگار تاریخ و تبر صد بار بدوزنم دهان باز کنم

نارفته و هرچه رفته را برگشتیم هر رفته و هر نرفته را برگشتیم هر هفته تمام روزها را رفتیم هر روز تمام هفته را برگشتیم

ای حادثه‌ی شگفت! ای باور محض! یک روز تو اتفاق خواهی افتاد

درمن خفقانی‌ست پر از تنهایی آوای "بنانی" ست پر از تنهایی هر روز مسافر درون خویشم دستم چمدانی‌ست پر از تنهایی

یک عمر به من رسید، باید برسی با ماندن خود حساب تنهایی را

مرگ است که موج می‌زند در چشمش کشتی شکسته، ناخدایی خسته...

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

نارفته و هرچه رفته را برگشتیم هر رفته و هر نرفته را برگشتیم هر هفته تمام روزها را رفتیم هر روز تمام هفته را برگشتیم

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی

جلاد شو و تیغ بکش، این گردن بی‌حلقه‌ی دست‌های تو گردن نیست

تاراج و تگرگ را نمی‌فهمیدم ِ افتادن برگ را نمی‌فهمیدم قبل از اینکه رها کنی دستم را من معنی مرگ را نمی‌فهمیدم