بریده‌هایی از کتاب هیوا و مرنگ جادوگر

"آنها بارها مرا یک فاحشه‌ی بد طینت خواندند و همه‌ی تصورشان از من سنگ بود، خار بود، رنگ بود، مار بود و هرصبح مرا با سخنانشان مجروح کردند ولی من زنده ماندم و برای بودنم جنگیدم اما باز هم شرم رخسارشان را گلگون نکرد من قلب صد پاره‌ام را دوباره با گلهای سپید امید پیوند زدم وقتی که تو مرا یک قدیسه خواندی، و من چون برنادت مقدس هر صبح و شب در معبد روشن امید برای جسم رنجور و خسته‌ات دست به دعا بردم"

اصلا خاصیت آن زندان اینطوری بود، آدم خیلی زود هویت واقعی خودش را فراموش می‌کرد و خیلی سریع با شرایط زندان خودش را وفق می‌داد!

"چشم‌ها را باید شست! "

همه‌ی تصورشان از من سنگ بود، خار بود، رنگ بود، مار بود و هرصبح مرا با سخنانشان مجروح کردند ولی من زنده ماندم و برای بودنم جنگیدم اما باز هم شرم رخسارشان را گلگون نکرد من قلب صد پاره‌ام را دوباره با گلهای سپید امید پیوند زدم وقتی که تو مرا یک قدیسه خواندی، و من چون برنادت مقدس هر صبح و شب در معبد روشن امید برای جسم رنجور و خسته‌ات دست به دعا بردم"

من قلب صد پاره‌ام را دوباره با گلهای سپید امید پیوند زدم وقتی که تو مرا یک قدیسه خواندی

براستی که بعضی وقت‌ها چه چیزهایی می‌شود تنها امید زیستن یک انسان!

براستی که بعضی وقت‌ها چه چیزهایی می‌شود تنها امید زیستن یک انسان!

هر دختری در زندگی زمانی به این لحظه می‌رسد، لحظه‌ای که مطمئن می‌شود، مرد زندگیش را پیدا کرده، مردی که هیچ کس دیگری را به اندازه‌ی او قادر نخواهد بود که دوست بدارد، مردی که او را از جانش هم بیشتر بخواهد، و مرد زندگی من قطعا دنی بود!

اصلی‌اش چیز دیگری بود اما خودش دوست داشت به این نام صدایش کنند، بهترین دوستم توی خوابگاه بود، او همه چیزم را می‌دانست، سرنوشت ما دو نفر یکجورهایی شبیه هم بود، البته وضعیت ژاکلین خیلی از من بدتر بود. در واقع داوود اولین مردی بود که عاشقش شدم، ژاکلین هم می‌دانست، من و ژاکلین محرم اسرار هم بودیم، من عاشق سادگی داوود که اغلب او را دیوید صدا می‌زدند، شده بودم، با آنکه داوود، اندامی ورزیده و درشت داشت، من

آندرومده، دختر کاسیوپه، در اساطیر یونانی که به صخره‌ای زنجیر شد تا توسط هیولای دریا، کتوس خورده شود، او توسط پرسئوس نجات پیدا نمود و یکی از صور فلکی نیز، با همین نام نامگذاری شده است.