بریده‌هایی از کتاب انسان شادکام

گل‌های گیلاسِ محکومِ به مرگ ازته دل می‌خندند.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

صدایت می‌زنم. در این صفحات، صدایت می‌زنم. در این جنگل‌ها، در نزدیکی آن برکه، در جاده‌ها، در زمین‌هایی که با قدم‌هایمان طی کردیم و تا بی‌نهایت وسعت دادیم، صدایت می‌زنم.

خواندن، نوشتن، دوست داشتن تثلیثی مقدس است.

ما در میان جانوران الهی ماقبل تاریخ که پوست قیری رنگ بدنشان می‌درخشد، تنها هستیم.

روح‌ها پرگارهایی‌اند که نوکشان در لحظه فرو رفتن در زمین، می‌لرزد.

شما دوستم دارید. به من می‌گویید دوستم دارید، اما نمی‌دانید که چه می‌گویید.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

از دور، تلویزیون به وظیفه کسالت‌بار خود عمل می‌کند، مانند جلادی که بدون هیجان سرهای مقدس سکوت و رؤیا را از تنشان جدا می‌کند. قطار تبلیغات هوا را می‌شکافد و باران معجزات غمبار بر جهان فرو می‌ریزد، معجزاتی که افرادی جوان، با لبخندی زورکی پیامبران آنان هستند. چقدر بدبختیم که چنین رؤیاهای دلخوش‌کننده‌ای را تولید می‌کنیم.

اسمی که به خداوند می‌سپارند تا از آن مراقبت کند. و خدا برای همین کار این‌جاست، برای این‌که از نابودی ملکوت، از فرورفتن قلبی پاک در ظلمت و تاریکی و هراس درونیمان از رها شدن، جلوگیری کند.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

راه شیری از وجود ستارگان سفید جزجز می‌کند وجای سوختگی‌های سفیدش بر زمینه‌ای بی‌نهایت سیاه، آن را سحرآمیز می‌سازد.

آن‌ها به طور خارق‌العاده‌ای ساکتند. دو قطعه سنگ متفکر با زمردهایی به جای چشم.

من سرما را به این گرما ترجیح می‌دهم. ناراحت نشوید.من با عشقتان تغذیه کردم و بزرگ شدم. حالا که بزرگ شده‌ام، باید به جای دیگری و به دنبال چیز دیگری بروم. نمی‌توانم تمام عمرم را به تغذیه کردن از این عشق بگذرانم.عاقلانه نیست که کسی تمام عمرش را به خوردن بگذراند.

خدا کودکی است که قایم می‌شود اما در یک لحظه خود را لو می‌دهد، همان لحظه‌ای که از کنارش می‌گذریم و خنده بی‌اختیارش را می‌شنویم. می‌توانی خنده او را در نوای موسیقی یا در سکوت بشنوی.

موسیقی مانند عشق است: گام برداشتن در کوره راه زندگی است. از نقطه الف به نقطه ب می‌رویم، از نوری به نوری دیگر. بین این دو نور، در تاریکی سکندری می‌خوریم. در حالی که مراقب جنبش زندگی ظریف و شکننده در درون خود هستیم، بدون توجه به دیگر چیزها، با شک زندگی می‌کنیم و با تردید لبخند می‌زنیم.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.