بریده‌هایی از کتاب بلبل

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم. جوان‌های امروزی می‌خواهند همه چیز را درباره همه‌کس بدانند. آنها فکر می‌کنند همین‌که درمورد مشکلی حرف بزنیم، آن مشکل حل می‌شود. من متعلق به نسل کم‌حرف‌تری هستم. هم‌نسل‌های من ارزش فراموشی را می‌دانند، ما فریبایی بازآفرینی را می‌شناسیم.

«ولی عشق باید قوی‌تر از نفرت باشه، وگرنه هیچ آینده‌ای برای ما وجود نخواهد داشت.»

همیشه فکر می‌کردم چیزی که می‌خواهم این است که دوست داشته شوم و تحسین شوم. حالا فکر می‌کنم شاید مایل باشم که شناخته شوم.

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم.

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم.

می‌گویم: «مردها داستان‌هارو می‌گن،» این درست‌ترین و ساده‌ترین جوابی است که می‌شود به سؤال او داد. «زن‌ها با اون کنار میان. برای ما، این جنگ در سایه بود. وقتی تمام شد، هیچکس برای ما شادی نکرد، هیچ خبری از مدال یا یادبودی توی کتاب‌های تاریخ نبود. ما در طول جنگ، کاری رو کردیم که باید می‌کردیم، و وقتی جنگ تمام شد، ما تکه‌های باقی مونده رو برداشتیم و دوباره زندگی رو از سر گرفتیم.

حالا می‌دانم که چه چیزی مهم است، و آن چیزی نیست که من از دست داده‌ام. چیزی که اهمیت دارد، خاطراتم است. زخم‌ها التیام می‌یابند. عشق پایدار است. ما باقی می‌مانیم.

هرچه به پایان سالهای عمر خودم نزدیکتر می‌شوم، می‌فهمم که اندوه، مثل پشیمانی، در دی. ان. ای ما لانه می‌کند و تا ابد بخشی از وجود ما باقی می‌ماند.

همواره اول کاری را انجام می‌داد و بعد به عواقب آن فکر می‌کرد، شاید به این خاطر بود که سالها حس کرده بود تنهاست.

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم.

جوان‌های امروزی می‌خواهند همه چیز را درباره همه‌کس بدانند. آنها فکر می‌کنند همین‌که درمورد مشکلی حرف بزنیم، آن مشکل حل می‌شود. من متعلق به نسل کم‌حرف‌تری هستم. هم‌نسل‌های من ارزش فراموشی را می‌دانند، ما فریبایی بازآفرینی را می‌شناسیم.

تو برای من نور خورشیدی در تاریکی. و زمین زیر پایم.

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم.

درست وقتی ایزابل موهای بلند و پرپشتش را جمع کرد و در مشت گرفت، ویان گفت: «ایزابل این کار رو نکن.» ولی ایزابل عبوسانه به صورت جذاب کاپیتان خیره شد، موهایش را قیچی کرد و دسته بلند دم مانند موهای بلندش را به او داد. «فکر می‌کنم داشتن هر چیز زیبایی باید برای ما ممنوع باشه، مگه نه کاپیتان بک؟»

حالا می‌دانم که چه چیزی مهم است، و آن چیزی نیست که من از دست داده‌ام. چیزی که اهمیت دارد، خاطراتم است. زخم‌ها التیام می‌یابند. عشق پایدار است. ما باقی می‌مانیم.

«می‌دونی، من عاشق خواهرم هستم. یا می‌خوام باشم. آخه چطور درست وقتی درمورد چیزی توافق نداریم، این رو فراموش می‌کنم؟»

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم.

در این زندگی طولانی‌ام اگر چیزی آموخته باشم اینست که: ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم. جوان‌های امروزی می‌خواهند همه چیز را درباره همه‌کس بدانند. آنها فکر می‌کنند همین‌که درمورد مشکلی حرف بزنیم، آن مشکل حل می‌شود. من متعلق به نسل کم‌حرف‌تری هستم. هم‌نسل‌های من ارزش فراموشی را می‌دانند، ما فریبایی بازآفرینی را می‌شناسیم.

اندوه، مثل پشیمانی، در دی. ان. ای ما لانه می‌کند و تا ابد بخشی از وجود ما باقی می‌ماند

همیشه فکر می‌کردم چیزی که می‌خواهم این است که دوست داشته شوم و تحسین شوم. حالا فکر می‌کنم شاید مایل باشم که شناخته شوم.

ویان مرگ را می‌شناخت. حزن و اندوهی که تکه‌تکه‌ات می‌کند و تو را تا ابد شکسته رها می‌کند.

«شما دخترا بخشی از نسلی خواهید بود که ادامه می‌ده. که به یاد میاره؛ خاطرات اتفاقاتی که افتاده به راحتی فراموش نمی‌شن.

شاید برای اینکه رهایش کند، بزرگترین شجاعت زندگیش را نیاز داشت.

گذشته شفافیتی دارد که دیگر نمی‌توانم در زمان حال آن را پیدا کنم.

ناگهان فهمید که یک زن می‌تواند با یک انتخاب، همه زندگیش را تغییر بدهد و موجودیت خودش را ریشه‌کن کند.

او نمی‌فهمید که عشق می‌تواند چه زوایای تاریکی داشته باشد، اینکه بعضی وقتها پنهان کردن عشق، چطور می‌تواند زیباترین کاری باشد که کسی ممکن است انجام بدهد.

هم‌نسل‌های من ارزش فراموشی را می‌دانند،

ایزابل... اون نمی‌دونه چطور شکست رو بپذیره. سال‌ها خودش رو به دیوار سرد بی‌علاقگی پدرم کوبید و سعی کرد علاقه اون رو به دست بیاره

«ایزابل شکست‌ناپذیر به نظر می‌رسه. اون یه پوسته فولادی داره، اما این پوسته از یه قلب مثل پشمک محافظت می‌کنه.

هرچه به پایان سالهای عمر خودم نزدیکتر می‌شوم، می‌فهمم که اندوه، مثل پشیمانی، در دی. ان. ای ما لانه می‌کند و تا ابد بخشی از وجود ما باقی می‌ماند.