بریده‌هایی از کتاب درآمدی بر متافلسفه

نوع دیگری از پیشنهاد -که معمولاً در ارتباط با افلاطون در نظر گرفته می‌شود- چنین است که فلسفه، به معنای دقیق کلمه، مطالعهٔ بخشی به‌طور خاص «عمیق» و نامحسوس از واقعیت است که از دسترس علوم تجربی خارج است. این دیدگاه در تمثیل غارِ افلاطون در جمهوری مطرح شده است. علوم تجربی چیزی را مطالعه می‌کنند که افلاطون آن را «حیطه‌ای که از طریق بینایی درک می‌شود» می‌خواند، که مطابق است با جهان «سایه‌ها» در تمثیل افلاطون و تنها فیلسوف راستین است که می‌تواند خود را -با مشکلاتی عظیم- از اشتغال خاطر به سایه‌ها برهاند و درنهایت به «حیطهٔ فهمیدنی‌ها» صعود کند. (۳۰) فیلسوفی که به‌طور موفقیت‌آمیز به حوزهٔ دوم صعود کرده است می‌تواند دربارهٔ صور محضِ مثلاً زیبایی یا خیر تأمل کند،

جایی که فرگه و پیروانش اعداد و نظایر آن را به‌عنوان اشیای انتزاعی در نظر گرفته‌اند. اما در اینجا نیز مانند دیگر بیان‌های افلاطون‌گرایی مشکل این است که ما چگونه می‌توانیم چیزی دربارهٔ این اشیا بدانیم که علی‌الفرض هیچ تأثیر علّی‌ای بر ما ندارند. اگر فلسفه مربوط به اشیای افلاطونی بود، باید انتظار می‌داشتیم که کاملاً غیرواضح باشد که چگونه می‌توانیم دربارهٔ آن‌ها چیزی کشف کنیم. بنابراین، «افلاطون‌گرایی» این روزها بیشتر اتهامی است که علیه دیگران مطرح می‌شود و نه صرفِ موضعی که کسی صریحاً از آن دفاع کند. یک مثال جالبِ تاریخی را از استفادهٔ افلاطون‌گرایی به‌عنوان تَرْکه‌ای که با آن دیگر فیلسوفان را بزنند می‌توان در مقالهٔ گیلبرت رایل، «پدیدارشناسی در برابر مفهومِ ذهن»، یافت

«در جهان طبیعت خلاصه می‌شود، به معنای جهانی که علوم طبیعی آن را به ما نشان می‌دهند»

طبیعت‌گرایی «نرم» کمی از این ایده کوتاه می‌آید و وجود «موهبت‌های رازآلود از خارج از طبیعت» را رد می‌کند.

در برداشتی از فرایندهای طبیعی که طبیعت‌گرایی می‌پذیرد، برای فعالیت نیروهای غیرجسمانی و روحی و غیرمادی، که جریان رخدادها را تنظیم می‌کنند، و برای باقی‌ماندن شخصیت پس از تباهی بدنی که آن را نمایندگی می‌کند، جایی وجود ندارد. (۲۱)

این تصویر نشان‌دهندهٔ این است که فلسفه به‌تدریج، به زبان آستین، با «کنارگذاشتنِ» مسائلی که تاکنون فلسفی حساب می‌شدند «کوچک‌تر می‌شود». آستین معتقد است که این مسئله نگران‌کننده نیست، زیرا بسیاری از مسائل برای فیلسوفان باقی می‌مانند تا با آن‌ها دست و پنجه نرم کنند. اما فیلسوفان آکسفوردی در زمان آستین -کاملاً جدی- از این صحبت می‌کردند که چقدر طول خواهد کشید تا فلسفه، که تصور می‌کردند به روشی مؤثر مسلح شده است، «تمام شود».