بریده‌هایی از کتاب ده نفر قزلباش؛ جلد اول

«جهانیان همه گر منع کنند از عشق من آن کسم که خداوندگار فرماید»

ـ سلامه! باز ما را خجلت‌زده ساختی و این راه خطرناک و پرمشقت را برای خاطر ما و در این دل شب پیمودی. دردا که قطره‌ای از خون تو در رگ و پوست مردم این سرزمین نیست

مردی نیشابوری عطار را در دست تاتاری اسیر دیده پرسید: «یا شیخ، چرا این سانی؟» گفت: «دوست این سان خواسته است.»

«سر راهت بیایم خسته خسته گل صد پر بریزم دسته دسته» «گل صد پر چو تو بویی ندارد دل من طاقت دوری ندارد» «سر راهت بیایم مثل فرهاد بسازم شانه‌ای از چوب شمشاد» «بسازم شانه‌ای عطرش بپاشم که بر زلفت زنی ما را کنی یاد» «سر راهت نشینم گل بریزم اگر شمشیر ببارد برنخیزم» «اگر صد بار بارد بر سرم سنگ ز راهت برنخیزم با دل تنگ»

گویی قطعات سنگ و آجر آن در گوش گذرنده از ابدیت و بقا، نجواها داشت و رازها می‌دانست. از زودگذری انسان و آمال دراز او، از اوهام و تخیلات کودکانهٔ او، از عجز و ناتوانی او اسراری می‌دانست و می‌خواست آن را به گوش جان انسان فرو خواند.

سرگردانی و تردید، زندان جان و دوزخ وجدان است

آری شهریارا، نیشابور کشته شد، اما نمرد، زیرا خون عطار ریخته شده بود و خاک خیام با خاکش آمیخته بود. قومی که بتواند «خیام» بپرورد، «عطار» ایجاد کند زنده است و نخواهد مرد، بنابراین هرچه شهرهایش ویران گردد، باز خواهد ساخت و به آبادی آن خواهد پرداخت.