بریده‌هایی از کتاب بازیگری حرفه ای

همیشه حقیقت را بگویید. برای به یاد آوردن، حقیقت، آسان‌ترین چیز است.

آرام‌کردن دوستی که تهییج شده‌است، کارایی ندارد زیرا اگر بازیگر مقابل‌تان تهییج نشده‌باشد شما چیزی برای بازی‌کردن ندارید. اما به دوستی اعتمادبه‌نفس دادن انتخاب بهتری است، زیرا حالت جسمانی یا حسی از قبل تعیین‌شده‌ای را در دوستتان طلب نمی‌کنید. شما همواره می‌توانید به هر کس اعتماد به نفس بیشتری بدهید نسبت به آنچه قبلاً داشته است.

همیشه حقیقت را بگویید. برای به یاد آوردن، حقیقت، آسان‌ترین چیز است.

بازی‌کردن یعنی انجام کاری؛ بنابراین همیشه باید کار خاصی برای انجام‌دادن روی صحنه داشته‌باشید وگرنه بی‌درنگ از بازی‌کردن باز خواهید ایستاد.

ارسطو شخصیت را حاصل جمع اعمال یک فرد تعریف کرده‌است و تعریف او برای تئاتر هم‌چنان صادق

بازیگر باید درک عمومی خود را به‌کار گیرد تا آنچه را بشناسد که در کنترل اوست یا آنچه را که خارج از کنترلش است.

اگر رویدادی انتخاب کنید که دستیابی به آن شما را به‌کارکردن روی شخص دیگری وادارد، در تمام طول صحنه به شما زندگی خواهدبخشید.

کار «مثل اینکه» آن است که شما را از مطالب خیالی صحنه و متن دور کند تا بتوانید مواردی مشابه و موازی آن بیابید؛ مواردی که قادرند به‌طور مستقیم در اختیار شما قرار گیرند و بنابراین به‌سادگی برایتان قابل عمل باشند.

«فرضیهٔ دری که جیرجیر می‌کند» می‌نامیم. اگر رویدادتان این است که بدون اینکه دیگران متوجه شوند به داخل اتاقی بخزید ولی به هنگام بازکردن در، صدای جیرجیر آن بلند شود، مقابله با این صدا، مشکل اصلی شما در اجرای رویدادتان است. اگر صرفاً به این خاطر که حس می‌کنید وجود این صدا مناسب این صحنه نیست، آن را نشنیده بگیرید، تماشاگر بلافاصله متوجه می‌شود که حقیقت آن لحظه را ندیده گرفته‌اید.

در هر لحظه‌ای از صحنه باید بر اساس رفتار بازیگر مقابلتان، بهترین راه را برای کامل‌کردن رویداد خود بیابید. انگیزش‌های آنی خود را نه سانسور کنید و نه دربارهٔ آن‌ها قضاوت کنید. به آنچه در درون شما می‌گذرد__ بدون نگرانی دربارهٔ اینکه آیا با صحنه مناسبت دارد یا نه__ عمل کنید.

برای اینکه روی صحنه صادقانه زندگی کرده و رویداد خود را به‌طور مؤثر اجرا کنید، باید بیاموزید که هر لحظه را__ نه آن‌طور که دوست دارید اتفاق بیفتد، بلکه آن‌چنان که در عمل اتفاق می‌افتد__ با آغوش باز بپذیرید. آن‌قدر صبر نکنید که بازی‌کردن برایتان راحت شود.

اگر توجه خود را به‌طور مداوم به جای اصلی متمرکز کنید، سرانجام توجه‌تان قدرت بیشتری پیدا می‌کند و کمتر منحرف می‌شود؛ هم‌چنین به الزامات مربوط به بازی روی صحنه عادت می‌کند. به‌خاطر داشته‌باشید که تمرکز مانند یک عضله است__ آموزش‌دادن آن تفاوتی با تمرین‌های سختی ندارد که یک ورزشکار برای تقویت عضلات خود انجام‌می‌دهد

حتی هیچ‌چیز نیز خودش چیزی است. اگر از این عذاب می‌کشید که بازیگر مقابل‌تان هیچ‌چیز به شما نمی‌دهد، همین حالت، زندگی این صحنه را تشکیل می‌دهد و باید بر طبق همین احساس ناراحتی و عذاب عمل کنید. کار شما ارزیابی چگونگی کار بازیگر مقابل‌تان نیست. همان‌طور که دربارهٔ خودتان نیز نباید چنین ارزیابی‌ای کنید. اگر خود را به‌تمامی وقف رویدادتان کنید، آنچه در چنین صحنه‌ای بر شما تأثیر می‌گذارد

تطابق‌های جسمی اگر نقشی به عهده دارید که لازمه‌اش صحبت‌کردن با لهجهٔ آلمانی است، ابتدا متن را برای شناخت رویدادها تحلیل می‌کنید و سپس لهجه را جداگانه یاد می‌گیرید. با استفاده از یک نوار خوب لهجه، آن‌قدر تمرین کنید تا لهجهٔ مدنظر به‌صورت طبیعت دوم شما درآید. برای کیفیت صدا نیز به همین شکل عمل می‌شود.

تفاوت بین فعالیت‌های جسمانی با عوامل بیرونی این است که فعالیت جسمانی بخش مشخصی از کارهای انجام‌شدنی روی صحنه است که بازیگر، برای کمک به رویداد، آن را انتخاب می‌کند؛ در حالی که عامل بیرونی__ همان‌طور که گفتیم__ به داستان‌گویی یا روشن‌کردن جنبه‌ای از متن کمک می‌کند و عمدتاً به‌کارگردان و نویسنده مربوط می‌شود.

۱. آیا این کار به‌طور مشخصی به انجام رویدادی کمک می‌کند که برای این صحنه انتخاب کرده‌اید؟ ۲. آیا با شرایط محیطی معین نمایش مغایرت دارد؟ (در اینجا درک عمومی خود را به‌کار گیرید: اگر نقش آتوس را در سه تفنگدار بازی می‌کنید، نمی‌توانید از تفنگ لیزری استفاده کنید.)