بریده‌هایی از کتاب آهسته‌خوانی: مجموعه شعر کوتاه

او به دریاهای بی‌ماهی می‌اندیشد من به ماهی‌های بی دریا.

یک شهروند مضطرب، یک کارمند گیج یک شاعر سرگشته، یک انسان بی‌رؤیا؛ تنهایی من شکل‌هایی مختلف دارد.

چشم‌هایت را ارسطو هم اگر می‌دید دست بر می‌داشت از عقلِ ملال آور بی‌خیالِ منطق محزون خود می‌شد قهوه می‌نوشید عشق می‌ورزید «فن شعر» ش را به طرز دیگری شاید...

گاه با خاطره‌های دیروز گاه دلواپسی آینده؛ لحظه، بسیار عزیز است حرامش نکنی!

تا کی در شعرهای من به‌دنبال خودت هستی؟ یک‌بار هم در شعرهای من به دنبال خود من باش. لطفاً مرا آهسته‌خوانی کن!

تن‌های ما تنهاست دل‌های ما با هم دل، از تو لبریزست تنهای تنها هم.

دست آن کودک که ول شد در شلوغی خیابان‌ها... طعم آن دستم.

من از عشق داغم و از داغ سرشار.

نه این باران که هر باران دیگر بی‌تو باران نیست.

بهار، لبخندی است که از لبان تو تکثیر می‌شود در باغ.

تو اینجا نیستی تمام نیمکت‌های جهان خالی است.

گریبان را که بگشایی اجابت می‌شود دستم. هوای چیدنِ ماه است در باران پاییزی.

اندازه باران... ـ چه می‌گویم؟ اندازه احساس یک کودک به باران دوستت دارم.

باد با خود می‌بَرَد ما را ناگهان ما را به‌خود می‌آوَرَد باران.

- چای یا قهوه؟ - نه عزیزم چشم‌های تو!

آفتابِ تراویده در مهرگانم! خون دلتنگی توست در رگانم.

از همین بادی که می‌آید خوب می‌فهمم عطر تو یک شهر را دیوانه خواهد کرد.

اگر باران نگاهت را بلد باشد به اقیانوس هم راضی نخواهد شد.

تقویم ما، تمام ورق‌هایش تعطیل هم که باشد هر روز ذهن من در دفتر حضور شما تیک می‌خورد.

خیره باشی به کسی بعد... ای داد ای داد خیرگی درد بدی است.

کسی این قدر بارانی کسی این قدر نارنجی... فقط پاییز گه گاهی شبیه توست.

گاه با خاطره‌های دیروز گاه دلواپسی آینده؛ لحظه، بسیار عزیز است حرامش نکنی!

ازین دشوارتر، اما زمستان‌های بسیاری است در یادش کلاغ پیر.

مثل گلدان که دلتنگ نور است مثل صحرا که دلتنگ باران آآآآآآآآی دلتنگی من!

و عشق و مرگ از ابتدای خلقت آدم کاری به‌غیر خاطره‌سازی نداشتند.

تاریخ را برای چه باید خواند؟ وقتی که جای عشق در لابلای این همه اوراق خالی است.

ابر هم از فرط دلتنگی نمی‌داند سر به دامانِ کدامین کوچه بن‌بست... جمعه‌هایم لعنتی‌تر می‌شود بی تو.

از حرف‌ها چیزی نفهمیدم اما نگاه تو انشاءنویسِ کهنه‌کاری بود.

به اندازه، خورشید به اندازه، باران نگاهت نگاهت نگاهت نگاهت.

پاییز را به هیچ می‌انگارد دستی که دست‌های ترا دارد.