بریده‌هایی از کتاب آهسته‌خوانی: مجموعه شعر کوتاه

او به دریاهای بی‌ماهی می‌اندیشد من به ماهی‌های بی دریا.

یک شهروند مضطرب، یک کارمند گیج یک شاعر سرگشته، یک انسان بی‌رؤیا؛ تنهایی من شکل‌هایی مختلف دارد.

گاه با خاطره‌های دیروز گاه دلواپسی آینده؛ لحظه، بسیار عزیز است حرامش نکنی!

چشم‌هایت را ارسطو هم اگر می‌دید دست بر می‌داشت از عقلِ ملال آور بی‌خیالِ منطق محزون خود می‌شد قهوه می‌نوشید عشق می‌ورزید «فن شعر» ش را به طرز دیگری شاید...

تا کی در شعرهای من به‌دنبال خودت هستی؟ یک‌بار هم در شعرهای من به دنبال خود من باش. لطفاً مرا آهسته‌خوانی کن!

دست آن کودک که ول شد در شلوغی خیابان‌ها... طعم آن دستم.

تن‌های ما تنهاست دل‌های ما با هم دل، از تو لبریزست تنهای تنها هم.

من از عشق داغم و از داغ سرشار.

نه این باران که هر باران دیگر بی‌تو باران نیست.

بهار، لبخندی است که از لبان تو تکثیر می‌شود در باغ.

تو اینجا نیستی تمام نیمکت‌های جهان خالی است.

- چای یا قهوه؟ - نه عزیزم چشم‌های تو!

گریبان را که بگشایی اجابت می‌شود دستم. هوای چیدنِ ماه است در باران پاییزی.

اندازه باران... ـ چه می‌گویم؟ اندازه احساس یک کودک به باران دوستت دارم.

باد با خود می‌بَرَد ما را ناگهان ما را به‌خود می‌آوَرَد باران.

تقویم ما، تمام ورق‌هایش تعطیل هم که باشد هر روز ذهن من در دفتر حضور شما تیک می‌خورد.

آفتابِ تراویده در مهرگانم! خون دلتنگی توست در رگانم.

از همین بادی که می‌آید خوب می‌فهمم عطر تو یک شهر را دیوانه خواهد کرد.

اگر باران نگاهت را بلد باشد به اقیانوس هم راضی نخواهد شد.

خیره باشی به کسی بعد... ای داد ای داد خیرگی درد بدی است.

کسی این قدر بارانی کسی این قدر نارنجی... فقط پاییز گه گاهی شبیه توست.

گاه با خاطره‌های دیروز گاه دلواپسی آینده؛ لحظه، بسیار عزیز است حرامش نکنی!

ازین دشوارتر، اما زمستان‌های بسیاری است در یادش کلاغ پیر.

مثل گلدان که دلتنگ نور است مثل صحرا که دلتنگ باران آآآآآآآآی دلتنگی من!

و عشق و مرگ از ابتدای خلقت آدم کاری به‌غیر خاطره‌سازی نداشتند.

خانه‌های نیم‌ساز شهر را خسته می‌کنند عشق‌های ناتمام روح را.

برف‌پاک‌کن‌ها از پسِ دلتنگی من بر نمی‌آیند.

عکس با خاطره معنی دارد کوه با ابر، زمین با باران عشق با اندوهش.

تاریخ را برای چه باید خواند؟ وقتی که جای عشق در لابلای این همه اوراق خالی است.

ابر هم از فرط دلتنگی نمی‌داند سر به دامانِ کدامین کوچه بن‌بست... جمعه‌هایم لعنتی‌تر می‌شود بی تو.