بریده‌هایی از کتاب شیر ساحره و کمد لباس (ماجراهای نارنیا، جلد دوم)

اما روزی آن‌قدر بزرگ خواهی شد که دوباره خواندن قصه‌های پریان را شروع کنی.

وقتی در نارنیا شاه شدی، تا ابد شاه نارنیا خواهی بود

ـ خانم جوان عزیز! برنامه‌ای هست که تا حالا هیچ‌کس پیشنهادش نکرده و قطعاً ارزش امتحان کردن را دارد. سوزان پرسید: «چه برنامه‌ای؟» پرفسور گفت: «اینکه هر کس پی کار خودش باشد و در کار دیگری دخالت نکند.»

لوسی همان حسی را پیدا کرد که وقتی صبح از خواب بیدار می‌شوی، یادت می‌آید که آن روز عید است یا روز اول تعطیلات تابستانی است.

کاش هیچ‌کدام از شما که این کتاب را می‌خوانید، به اندازهٔ سوزان و لوسی در آن شب احساس فلاکت نکرده باشید. اما اگر هم چنین بلایی سرتان آمده باشد ـ تمام شب بیدار مانده و گریه کرده باشید تا چشمهٔ اشکتان بخشکد ـ حتماً می‌دانید که دست آخر به نوعی آرامش می‌رسید. حس می‌کنید دیگر ممکن نیست اتفاقی بدتر بیفتد.

ادموند گفت: «فکر کردم... فکر کردم...» ولی چیزی به فکرش نرسید که بگوید. پیتر جواب داد: «نه، تو اصلاً فکر نکردی؛ فقط بدجنسی کردی.

وقتی با چیزی مواجه می‌شوی که قرار است انسان بشود ولی هنوز نشده، یا روزی انسان بوده و حالا دیگر نیست یا باید انسان می‌شده اما نشده، بهتر است چشم ازش بر نداری و تبرت هم دم دستت باشد

وقتی که اصلاً منتظرش نیستید، خودش اتفاق می‌افتد.

«نترسید! وقتی پایش در راه درست پیش برود، بقیهٔ بدنش هم به دنبالش می‌رود.»

ولی اتهام دروغ‌گویی به کسی که همیشه راست‌گو بوده، موضوع مهم و جدی است؛ یک اتهام بسیار جدی.

خنجر فقط برای مواقع بسیار ضروری است. چون تو هم نباید در نبرد شرکت کنی.» لوسی گفت: «برای چه قربان؟! فکر کنم ـ البته نمی‌دانم ـ ولی فکر کنم آن‌قدر شجاع هستم.» بابانوئل جواب داد: «موضوع این نیست. اما جنگ وقتی زن‌ها در آن شرکت کنند، چهرهٔ زشتی می‌گیرد. حالا...»