بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آذرگان

امنیت فقط به این نیست که دشمنی مرزهای ما رو تهدید نکنه. امنیت یعنی جان و مال و آبرو و انسانیت ما هر لحظه در امان باشه؛ در امان از فقر، در امان از ترس، در امان از غم و در امان از ناامیدی.

ـ تو قوی هستی اما قلب بسیار کوچکی داری. ـ همهٔ زن‌ها قلب کوچکی دارن، به خصوص در برابر مردی که قلب‌شون رو تصاحب کرده.

بر مردم گرسنه راحت‌تر میشه پادشاهی کرد.

ـ گفتی می‌خوای تنها باشی. ـ می‌خوام با تو تنها باشم.

امنیت فقط به این نیست که دشمنی مرزهای ما رو تهدید نکنه. امنیت یعنی جان و مال و آبرو و انسانیت ما هر لحظه در امان باشه؛ در امان از فقر، در امان از ترس، در امان از غم و در امان از ناامیدی.

آدم‌ها اگر به وقتش برای خواسته‌هاشون نجنگن، خیلی زود به شرایط عادت می‌کنن. انقدر که خواسته‌هاشون رو فراموش می‌کنن.

ـ همیشه بخند دایانا. مهم نیست به چی، فقط... بخند که وقتی می‌خندی، همه‌چیز تو قلبم سر جاشه.

همیشه بخند دایانا. مهم نیست به چی، فقط... بخند که وقتی می‌خندی، همه‌چیز تو قلبم سر جاشه.

پدرم بهترین مرد دنیاست...

ـ بشین اینجا دایانا. ـ گفتی می‌خوای تنها باشی. ـ می‌خوام با تو تنها باشم. می‌خواهم با تو تنها باشم... این نیز از همان جملات شاعرانه و دوست‌داشتنی‌ست!

دایانا! نداشتنت سخت است. بسیار سخت است اما بهتر از نبودن توست. پس در کنارم باش. هرقدر بخواهی برایت صبر می‌کنم فقط در آن روز که تاج پادشاهی بر سر می‌گذارم، تو ملکهٔ من باش. بگذار به گذشته برگردیم. خودت را روی تختت تصور کن و دوباره به من اجازه بده کنارت بنشینم. اجازه بده به چشمانت نگاه کنم و بپرسم می شود ملکهٔ من باشی؟

یک پدر همیشه پدره. چه باشه، چه نباشه. کسی هم نمی‌تونه جاش رو بگیره.

کیقباد گفتن بزرگی کردی و رفتی، حالا بزرگی کن و برگرد.

مردها قوی و محکمن، جدی و استوارن اما بی‌احساس نیستن

ـ پدر کی میاد؟ ـ زود. ـ چند تا شب بخوابم بیدار شم، میاد؟

به راستی چرا انقدر دوستش دارم؟

آری! قطعا روزهایی روشن و شب هایی آرام در انتظار ماست؛ در انتظار ما و ایران ما...

به پوریا نگاه می‌کنم. لبخند کوچکی بر لب دارد. آرام می‌گویم: ـ تموم شد. ـ شروع شد.

همیشه بخند دایانا. مهم نیست به چی، فقط... بخند که وقتی می‌خندی، همه‌چیز تو قلبم سر جاشه.

نبودنت خیلی ترسناکه دایانا. هیچ چیز ارزش نبودنت رو نداره. ـ من که گفتم دلیل بودنم تویی. اگر تو من رو نخوای زندگی برام ترسناک میشه. من به این زندگی عادت ندارم پوریا.

ـ ما به تو بد کردیم؛ تو به کارن و ولیعهد... کارن هم به هرسهٔ شما؛ تو، ولیعهد... و خودش.

همیشه مردم برای دفاع از امنیت کشور جان‌شون رو میدن، برای آبادانی کشور رفاه خانواده‌شون رو قربانی می‌کنن و در آخر با سختی و گرسنگی زندگی می‌کنن

باید یاد بگیرن همیشه اون‌طور نمیشه که می‌خوان.

قطعا روزهایی روشن و شب هایی آرام در انتظار ماست؛ در انتظار ما و ایران ما...

من از دین می‌ترسم. دین در طول تاریخ بیشتر به ضرر مردم کار کرده تا به نفع‌شون. حالا یک دین جدید با این همه قدرت، در دست عرب‌هایی که هیچ از سیاست و حکومت نمی‌دونن، چطور می‌تونه مهار بشه؟

آذرگان، جشن نیایش آتش است. آتشی که گرمای آن به زندگی‌مان شور و شوق عشق را هدیه می‌دهد. همان آتش مقدس که برای همه‌مان ارزش خاصی دارد... برای همه و بیش از همه برای من...

وقتی می‌خندی همه‌چیز تو قلبم سر جاشه

هیچ فرقی نکردی پوریا. هنوز مثل شش سال پیش خوب صحبت می‌کنی. خیلی خوب می‌تونی توجه دخترها رو جلب کنی. ـ این جمله رو هر بار میگی و من اصلاح می‌کنم. توجه دخترها نه، توجه تو.

ـ بر مردم گرسنه راحت‌تر میشه پادشاهی کرد.

تصمیمی درسته که پنج سال دیگه نگی به خاطر آرتاواز، سپهبد، من یا ملکه چنین تصمیمی گرفتی. باید بایستی و بگی انتخاب خود من این بود