بریده‌هایی از کتاب جوانی بدون جوانی

«با زمان چه می‌کنیم؟... زمان، ابهام بزرگ شرایط انسانی.» میرچا الیاده.

اما سریعاً متوجه شد این‌که خیلی سریع در ذهنش به مردمی که دور و اطرافش بودند پاسخ داد، مسخره و تحقیرآمیز بود.

فیلم، جوانی بدون جوانی، تم‌های این لحظه از زندگی من می‌بودند، چیزی که پیش‌نیاز دلیل وجودی یک فیلم می‌باشد، که آن بالاترین شکل سینما است.

دومینیک گفت: «به عبارتی، داستان دوباره از ابتدا شروع شده. دارم خواب می‌بینم، و وقتی که بیدار بشم، به‌نظر خواهد رسید که در واقع شروع به خواب دیدن کردم! مثل داستان چانگ تسه و پروانه.»

از طرفی انسان‌ها - تمام انسان‌ها! - خواهان زندگی طولانی هستن، در صورت امکان زندگی بیش از صد سال؛ اما در بیشتر موارد، به محض رسیدن به سن شصت یا شصت‌وپنج سال و بازنشسته شدن و آزادی یافتن برای انجام هر کاری که خواهان انجامش هستن، کسل می‌شن. متوجه می‌شن با وقت آزادی که دارن هیچ کاری نمی‌تونن انجام بدن. و از طرفی دیگه، هرقدر که یه انسان پیرتر می‌شه، ریتم درونی‌ش هم تندتر می‌شه، بنابراین اون انسان‌هایی که - تعداد خیلی کمی از انسان‌ها - می‌دونن با وقت آزادشون چی‌کار کنن، موفق نمی‌شن کارهای مهمی انجام بدن