بریده‌هایی از کتاب بانو

عاشق دختری شد و با او ازدواج کرد و در آپارتمان کوچکی زندگیش را آغاز کرد. این دختر ویژگی‌های یک گل را داشت. بلارد نمی‌توانست آن را توضیح دهد اما می‌توانست بگوید که او ساکت و معطر و امیدوار مثل یک گل بود.

بلارد فریاد زد: "اما آخه تو چه چیزی رو بیشتر از بقیه چیزا تو این دنیا می‌خواهی؟" او کمی فکر کرد و گفت: "می‌خواهم که تو هم به خوشحالی من باشی."

. وقتی بلارد با احتیاط از او می‌پرسید که چه چیزی او را اینهمه شاد نگه داشته، او با شگفتی خاصی می‌گفت: "تو."

گفت: "می‌دونی... من آدم خوشحالیم." و با خودش فکر کرد: "این همون چیزیه که کل دنیا دارن براش می‌میرن."

"او استعداد خاصی برای زنده بودن و زندگی دارد."

"می‌دونی... من آدم خوشحالیم." و با خودش فکر کرد: "این همون چیزیه که کل دنیا دارن براش می‌میرن."

. وقتی بلارد با احتیاط از او می‌پرسید که چه چیزی او را اینهمه شاد نگه داشته، او با شگفتی خاصی می‌گفت: "تو."

نشسته بود و روزنامه می‌خواند.

در حضور این زن غیر ممکن بود که بتوانی دلسرد باشی.

" بلارد فریاد زد: "اما آخه تو چه چیزی رو بیشتر از بقیه چیزا تو این دنیا می‌خواهی؟" او کمی فکر کرد و گفت: "می‌خواهم که تو هم به خوشحالی من باشی."

و در حالیکه روزنامه می‌خواند چشمانش را بلند کرد و جوانی را دید که هماهنگ با آخرین مد لباس پوشیده بود و از کنار خانه‌شان عبور می‌کرد. جوان با دلسوزی زیادی به او نگاه می‌کرد. بلارد به جوان نگریست و لبخند زد. لبخندی درخشان و شفاف. لبخندی روشن، گوئی که خودش هم هنوز جوان بود.

این دختر ویژگی‌های یک گل را داشت. بلارد نمی‌توانست آن را توضیح دهد اما می‌توانست بگوید که او ساکت و معطر و امیدوار مثل یک گل بود.

روزی وقتی که شصت ساله بود روی ایوان کوچک و رنگ و رو رفته‌اش نزدیک خیابان نشسته بود. خانه کوچک و رنگ نشده بود و نشیمن در هنگام تمیزکاری خانه نامرتب بود و لوسیل که پیشبند پوشیده بود در آستانه در ایستاده بود. بلارد بدون بالاپوش بود و در حالیکه روزنامه می‌خواند چشمانش را بلند کرد و جوانی را دید که هماهنگ با آخرین مد لباس پوشیده بود و از کنار خانه‌شان عبور می‌کرد. جوان با دلسوزی زیادی به او نگاه می‌کرد. بلارد به جوان نگریست و لبخند زد. لبخندی درخشان و شفاف. لبخندی روشن، گوئی که خودش هم هنوز جوان بود.

این دختر ویژگی‌های یک گل را داشت. بلارد نمی‌توانست آن را توضیح دهد اما می‌توانست بگوید که او ساکت و معطر و امیدوار مثل یک گل بود. یک بار در ماه آوریل بلارد یک دسته سوسن سفید را دید که در پیاده‌راه در آمده بود، بلافاصله فکر کرد: "این‌ها مثل لوسیل هستن. منتهای تلاششون رو برا آدما می‌کنن." در حضور این زن غیر ممکن بود که بتوانی دلسرد باشی

"او استعداد خاصی برای زنده بودن و زندگی دارد."

روزی بلارد در حالیکه هماهنگ با آخرین مد روز لباس پوشیده بود، در حومهٔ شهر قدم می‌زد. ناگهان توجهش به خانه‌ای در کنار خیابان جلب شد که روی ایوان کوچک و رنگ و رو رفته‌اش مردی حدود شصت ساله با لباس‌هایی مندرس بدون بالاپوش نشسته بود و روزنامه می‌خواند. سرنوشت مرد به نظر وحشتناک بود: خانه‌ای که نقاشی نشده بود، نشیمن نامرتب و به هم ریخته و زنی که پیشبند پوشیده بود و در اتاق نشیمن دیده می‌شد. اما مرد به بالا نگریست، بلارد را دید و چنان لبخند درخشانی به او زد گوئی که خودش هم هنوز جوان است.

"او استعداد خاصی برای زنده بودن و زندگی دارد."

دختر عصبانی او فریاد زد: "پس حالا قراره چطوری زندگی کنید؟"

"گاهی فکر می‌کنم تو مقصر هستی. تو زیادی باهاش صبور هستی.

یک بار به او گفت: "تو هرگز چیزی بیشتر از این که الان داری نخواهی داشت لوسیل. اینو می‌فهمی؟" او جواب داد: "من چیزی بیشتر از این نمی‌خواهم که مجبور باشم ازش نگهداری کنم و دائم گردگیریش کنم."

بلارد فریاد زد: "اما آخه تو چه چیزی رو بیشتر از بقیه چیزا تو این دنیا می‌خواهی؟" او کمی فکر کرد و گفت: "می‌خواهم که تو هم به خوشحالی من باشی."

"من چیزی بیشتر از این نمی‌خواهم که مجبور باشم ازش نگهداری کنم و دائم گردگیریش کنم."

درک می‌کند و آرزو داشت خودش هم بتواند این قوه فهم و درک را داشته باشد.

"مردای دیگه برای چیزها و اتفاق‌ها و احساسای دیگه، برای آینده زندگی می‌کنن اما به نظر می‌رسه که اون می‌دونه زندگی چیز دیگه‌ایه."

" او جواب داد: "من چیزی بیشتر از این نمی‌خواهم که مجبور باشم ازش نگهداری کنم و دائم گردگیریش کنم."

"این همون چیزیه که کل دنیا دارن براش می‌میرن." روزی وقتی که شصت ساله بود روی ایوان کوچک و رنگ و رو رفته‌اش نزدیک خیابان نشسته بود. خانه کوچک و رنگ نشده بود و نشیمن در هنگام تمیزکاری خانه نامرتب بود و لوسیل که پیشبند پوشیده بود در آستانه در ایستاده بود. بلارد بدون بالاپوش بود و در حالیکه روزنامه می‌خواند چشمانش را بلند کرد و جوانی را دید که هماهنگ با آخرین مد لباس پوشیده بود و از کنار خانه‌شان عبور می‌کرد. جوان با دلسوزی زیادی به او نگاه می‌کرد. بلارد به جوان نگریست و لبخند زد. لبخندی درخشان و شفاف. لبخندی روشن، گوئی که خودش هم هنوز جوان بود.

"او استعداد خاصی برای زنده بودن و زندگی دارد."

زانوئی زخم می‌شد و بیماری پیش می‌آمد و یا با بحران تربیتی اخلاقی روبه رو می‌شدند لوسیل به راحتی موضوع را فیصله می‌داد و هیچ چیز او را از پا در نمی‌آورد. بلارد همیشه فکر می‌کرد: "او استعداد خاصی برای زنده بودن و زندگی دارد."

بلارد که دفتر کارش را دوست نداشت و از کارش، همکارانش و کار روزمره‌اش متنفر بود به محض ورود به آپارتمان با چنان هوا و محیطی رو به رو می‌شد که مردان دیگر در آرزویش بودند.

این دختر ویژگی‌های یک گل را داشت. بلارد نمی‌توانست آن را توضیح دهد اما می‌توانست بگوید که او ساکت و معطر و امیدوار مثل یک گل بود. یک بار در ماه آوریل بلارد یک دسته سوسن سفید را دید که در پیاده‌راه در آمده بود، بلافاصله فکر کرد: "این‌ها مثل لوسیل هستن. منتهای تلاششون رو برا آدما می‌کنن." در حضور این زن غیر ممکن بود که بتوانی دلسرد باشی. بلارد که دفتر کارش را دوست نداشت و از کارش، همکارانش و کار روزمره‌اش متنفر بود به محض ورود به آپارتمان با چنان هوا و محیطی رو به رو می‌شد که مردان دیگر در آرزویش بودند. خوش‌آمدگویی لوسیل، بی‌علاقگی او به مادیات، سکوتش و صمیمیتش همگی آسمانی به نظر می‌رسید.