بریده‌هایی از کتاب ساعت ستاره

اگر صبورانه منتظر بمانید، درد خیلی زود می‌گذرد.

فکر کردن یک عمل است. احساس کردن یک حقیقت.

تا وقتی سؤالاتی دارم که جوابی برایشان وجود ندارد، به نوشتن ادامه می‌دهم.

اگر صبورانه منتظر بمانید، درد خیلی زود می‌گذرد.

خدا تمام دنیا است. حقیقت همیشه، بدون هیچ توضیحی، نیرویی درونی است.

فکر می‌کرد یک انسان موظف است خوشحال باشد. بنابراین، خوشحال بود.

چه کسی زمانی از خودش نپرسیده «من یک هیولا هستم یا این همان معنای انسان بودن است»؟

زمان گذشته است. از خودم می‌پرسم: او چیست؟ پاسخ: او نیست.

ما منحصراً در زمان حال زندگی می‌کنیم، چراکه زمان همیشه و تا ابد امروز است، و فردا هم امروز خواهد شد. ابدیت، حالت همه‌چیز درست در همین لحظه است.

اکنون فهمیده‌ام که فقر هم زشت است و هم بی‌قیدوبند.

اگر صبورانه منتظر بمانید، درد خیلی زود می‌گذرد.

مرگ مواجهه با خود است.

تحصیل‌کرده بودن یعنی بدانی چطور دروغ بگویی.

در همین حین، می‌خواهم عریان یا ژنده‌پوش بیرون بروم؛ می‌خواهم حداقل یک بار طعم بی‌مزهٔ نان عشای ربانی را بچشم. خوردن نان عشای ربانی برای این است که بی‌اهمیتیِ دنیا را حس و خود را در عدم و نیستی غرق کنم. کنار گذاشتن عقاید آرامش‌بخش گذشته نشانهٔ شهامت من است.

بگذارید خواننده‌هایم مشتی به شکمشان بکوبند تا ببینند چه لذتی می‌برند. چون زندگی مشتی به شکم است.

زنگ‌ها نواختند بدون اینکه کوچک‌ترین صدایی ایجاد کنند.

در این حین، فراموش نکنید که فصل توت‌فرنگی‌ها است. بله.

تا وقتی سؤالاتی دارم که جوابی برایشان وجود ندارد، به نوشتن ادامه می‌دهم.

دندان‌دردی که در این داستان رخنه کرده درد شدیدی درست در دهانم ایجاد کرده است.

بینش قریب‌الوقوع بودنِ... قریب‌الوقوع بودنِ چه چیزی؟ شاید بعدها بفهمم. همان موقع که می‌نویسم، هم‌زمان خوانده می‌شوم.

حقیقتی در داستان نهفته باشد ــ و مشخصاً این داستان حقیقت است با اینکه ساخته و پرداخته شده ــ هر کس انعکاس آن را در خودش می‌بیند، چراکه ما همگی انسان هستیم و مشابه،

زمانی را به خاطر می‌آورم که دعا می‌کردم تا روحم را نورانی کنم: حرکتْ روح است.

صرف نظر از آنچه می‌نویسم، ابزار اصلی‌ام کلمه است.

صرف نظر از آنچه می‌نویسم، ابزار اصلی‌ام کلمه است.