بریده‌هایی از کتاب حجاب من؛ نگرشی ساده اما نو به موضوع حجاب

امام علی (ع) می‌فرماید: «پوشیدگی زن به حالش بهتر است و زیبایی‌اش را پایدارتر می‌سازد.

اگر این دوستی‌ها به ازدواج منجر نشود، موجب افسردگی و بیماری‌های روحی و روانی نمی‌شود؟ طرفین ـ به‌ویژه دختر ـ چگونه خاطراتِ باهم بودن را فراموش می‌کنند؟ شاعر می‌گوید: تا به خود بازآمدم او رفته بود جای پایش روی دل جا مانده بود

به یک پسری که با چند دختر دوست بود، گفتم: چرا این‌گونه رفتار می‌کنی؟ چرا آن دخترها را به خودت مشغول کرده‌ای؟ لااقل با یکی از آنها ازدواج کن. به من گفت: آنها مرا دوست دارند. برایم هدیه می‌خرند. دائماً مراقب هستند، طوری رفتار نکنند که مرا از دست بدهند! ضمناً من به جای یک گل، چند گل (چند دوست دختر) دارم! مگر مریضم که سرپرستی خانواده را قبول کنم! و نان‌خورِ اضافی بیاورم! ضمناً اگر بخواهم ازدواج کنم، فکر می‌کنی که این‌ها زنِ زندگی‌اند؟! این‌ها هر روز با یکی دوست‌اند. این‌ها برای چند روز خوشی‌کردن و جوانی‌کردن من هستند.

خانم شعله شکیب (اهل کشور بحرین و دکترای مطالعات خانواده) می‌گوید: «همیشه حجاب را نوعی امنیت دانسته‌ام و حتی آزادی بیشتری به من داده است که با اطمینان در هر جمعی حضور پیدا کنم و ایمان داشته باشم که فقط و فقط به خاطر ماهیت فردی خود، در آن جمع حضور دارم نه به خاطر جنسیت، شکل و قیافه، رنگ مو، رنگ چشم و زیبایی‌های زنانه دیگر.»

خدای متعال می‌فرماید: «ای پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: جلباب‌ها [=چادرهای] خود را بر خویش فرو افکنند. این کار برای این که شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند، بهتر است. (و اگر تاکنون خطا و کوتاهی از آنها سرزده توبه کنند). خداوند همواره آمرزنده رحیم است.»

یکی از زیباترین خواسته‌های الهی که با فطرت انسان‌ها هماهنگ است، رعایت پوشش است که باتوجه به طبیعت ظریف و لطیف زنان، از آنان رعایت بیشتری خواسته شده است. هر که بامش بیش، برفش بیشتر. ارزش، زیبایی و ظرافت بیشتر، حجاب و پوششی افزون می‌طلبد، همچنان‌که امام علی (ع) می‌فرماید: «زَکاهُ الجَمَالِ العِفَاف»‌ «زکات زیبایی، عفاف است.»

«شوهر بر زن خود حاکم است و اختیاراتش را حدی نیست.

در جامعه اسپارت، پدران و مادران، مسوول تدارک ازدواج فرزندانشان بودند و پیمان زناشویی به شکل بسیار عجیبی برقرار می‌شد. داماد عروس را به زور از خانه‌اش بیرون می‌کشید و عروس هم موظف بود، در برابر او ایستادگی و مقاومت کند. به همین دلیل هم بود که ازدواج در نزد آنان به معنای ربودن (barpadzein) بود.

(وَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ بِالمَعرُوفِ مُحصَنَاتٍ غَیرَ مُسَافِحَاتٍ وَ لَا مُتَّخِذَاتِ أَخدَان) «و مهرشان را به خودشان بدهید؛ به شرط آن‌که پاکدامن باشند، نه به‌طور آشکارا مرتکب زنا شوند و نه دوست پنهانی بگیرند.»

ولی اسلام ظهور کرد و با این خرافه در ابعاد مختلفش سرسختانه جنگید و خود پیامبر، آن قدر به دخترش بانوی اسلام فاطمه زهرا (س) احترام می‌گذاشت که مردم تعجب می‌کردند، با تمام مقامی که داشت، دست دخترش را می‌بوسید و هنگام مراجعت از سفر نخستین کسی را که دیدار می‌کرد، دخترش فاطمه بود.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «مَا أَظُنُّ رَجُلًا یزْدَادُ فِی الْإِیمَانِ خَیراً إِلَّا ازْدَادَ حُبّاً لِلنِّسَاء»‌ «گمان نمی‌کنم ایمان مرد، ازدیاد نیکویی یابد، مگر این که محبتش به زنان افزایش پیدا کند.»

در اسپارت، دختران اسیر و پای‌بند خواسته‌های عجیب دولت بودند. دولت از دختران می‌خواست در برخی بازی‌های خشن مثل دویدن، کشتی، پرتاب دیسک و تیراندازی شرکت کنند تا صاحب بدنی تندرست و نیرومند شوند و برای مادرشدن شایستگی یابند و به بهانه جلب توجه آنان به بهداشت و سلامت، وادارشان می‌ساخت، در رقص‌ها و برخی اجتماعات عمومی در برابر دیدگان جوانان برهنه شوند. توجیه‌شان هم این بود که بعد از برهنه شدن، نقص بدنشان آشکار می‌شود و اصلاح آن ضرورت می‌یابد.

در امپراتوری ساسانی، بنابر قولی که از قدیم بوده‌است، زن شخصیت حقوقی نداشت؛ یعنی به‌عنوان یک شخصی که دارای حق و حقوقی باشد محسوب نمی‌شد، بلکه به عنوان یک شیء فرض می‌شد. مردان به همان اندازه که به آزادی خود علاقه داشتند، همان‌قدر نیز برای زنان خویش محدودیت قائل می‌شدند. وضع زن در ایران باستان چندان تفاوتی با سایر تمدن‌ها ندارد. مزدک اعلام کرد تعدد زوجات بدون ضابطه مباح است. حتی ازدواج با محارم (مادر، خواهر و دختر) نیز مجاز بود؛ به‌ویژه در دوره ساسانی زن به عنوان شخص مطرح نبود، بلکه شیء محسوب می‌شد. اساساً زن در آن دوران از حقوق خویش محروم بود و از هر لحاظ، تحت سرپرستی رئیس خانواده قرار داشت. یکی از کلمات قصار می‌گوید: «زن هر روز می‌باید سه بار از شوی [شوهر] و آقای خود بپرسد که: چه باید بیندیشد، چه باید بگوید و چه باید بکند.»

غربی‌ها برای این‌که از زن، آن‌چنان موجودی به‌وجود بیاورند که مورد نظر خودشان است، محتاج آن هستند که دائماً مد درست کنند و چشم‌ها ودل‌ها و ذهن‌ها را به همین چیزهای ظاهری و کوته‌نظرانه مشغول کنند

اسلام نه می‌گوید که زن از خانه بیرون نرود و نه می‌گوید حق تحصیل علم و دانش ندارد ـ بلکه علم و دانش را فریضه مشترک زن و مرد دانسته است ـ و نه فعالیت اقتصادی را برای زن تحریم می‌کند. اسلام هرگز نمی‌خواهد زن بی‌کار و بی‌عار بنشیند و وجودی عاطل و باطل بارآید.

حضرت محمد (ص) می‌فرماید: «حُبُّک لِلشَّی‌ءِ یعْمِی وَ یصِمّ»‌ «دوست داشتن چیزی، تو را کور و کر می‌کند».

عشق را بیشتر لغویان، فزونی دوستی یا افراط الحب تعریف کرده‌اند. این کلمه را مرتبه‌ای افزون‌تر از محبت دانسته‌اند، به‌طوری که ندیدن عیوب محبوب را از لوازم عشق دانسته‌اند. علاقه به شخص یا شیء وقتی که به اوج شدت برسد، به طوری‌که وجود انسان را مسخر کند و حاکم مطلق وجود او گردد، عشق نامیده می‌شود. عشق، اوج علاقه و احساسات است.

«بدیهی است که وقتی اجازه دادیم هرکاری آزاد باشد، آزار جنسی، مزاحمت‌ها و تجاوز به عنف هم افزایش پیدا می‌کند. جامعه‌ای که علیه شرم و حیا اعلام جنگ کرده، دشمن زنان است.

شما از شنیدن نام دختر وحشت دارید ولی این مقربان الهی را همه دختر می‌دانید.

دکتر گوستاو لوبون، نویسنده و دانشمند معروف فرانسوی چنین می‌نویسد: «اسلام اولین مذهب است که در ترقی و اصلاح زنان قدم‌های وسیعی برداشت و روی این اصل، در مشرق زمین همیشه احترام زن، نسبت به اروپا بیشتر بوده است.»

شهید علم‌الهدی چه زیبا گفته است: «ما عاقلانه تصمیم می‌گیریم و عاشقانه عمل می‌کنیم.»

فمینیست‌ها جنسیت را نادیده گرفته، زنان را تشویق می‌کنند که در مدیریت‌ها و مشاغل گوناگون حضور یابند؛ به عبارت دیگر در تقسیم مشاغل و منصب‌های اجتماعی ـ حتی در حساس‌ترین و سخت‌ترین مشاغل ـ هیچ تفاوتی میان زن و مرد قائل نیستند. بی‌تردید کیفیت روابط زن و مرد و مختلط نشدن آنها در جامعه و محیط‌کار، حفظ امنیت اخلاقی و حذف نشدنِ زنانگی زن در زیر چرخ ماشین‌های صنعتی کارخانه‌ها، دغدغه اصلی طرفداران فمینیسم نیست.

دکتر تونی گرنت معتقد است: فمینیسم دروغ‌های زیادی به زنان غرب گفته است؛ از جمله این‌که زن می‌تواند همپای مردان حرکت کند. گویی فمینیسم در صدد آن بود که زن را مرد کند، غافل از آن‌که مرد بودن ـ وقتی یک شخصی واقعاً زن است ـ کار خسته‌کننده‌ای است.

یونان از کهن‌ترین تمدن‌های بشری است که جوامع امروزی ـ به‌ویژه جوامع غربی ـ خود را مدیون آن می‌دانند. از این‌رو پرداختن به وضعیت زن در تمدن یونان، از اهمیت بالایی برخوردار است. زنان در یونان باستان مخلوقی حقیر شناخته می‌شدند و به عنوان انسان با آنان رفتار نمی‌شد. زن همانند شیئی در اختیار مرد قرار داشت و او مجاز بود هرگونه رفتاری را با زن انجام دهد.

زن از نظر رومیان، مظهر کامل شیطان و انواع ارواح موذی بود که با حیله و نیرنگ خویش، همیشه دامی در راه صید دل‌ها و عقل‌ها و انحراف مغزها، در دست دارد. به همین دلیل، از آزردن او کوتاهی نمی‌کردند و حتی مانع خندیدن و سخن‌گفتنش می‌شدند.

دکتر تونی گرنت معتقد است: فمینیسم دروغ‌های زیادی به زنان غرب گفته است؛ از جمله این‌که زن می‌تواند همپای مردان حرکت کند. گویی فمینیسم در صدد آن بود که زن را مرد کند، غافل از آن‌که مرد بودن ـ وقتی یک شخصی واقعاً زن است ـ کار خسته‌کننده‌ای است.

مردان شهوتران با شعارهایی خوش رنگ و لعاب مانند: «آزادی زنان»، «رسیدن به حقوق مساوی با مردان» سعی در فریب زنان داشته و دارند.

مردان شهوتران با شعارهایی خوش رنگ و لعاب مانند: «آزادی زنان»، «رسیدن به حقوق مساوی با مردان» سعی در فریب زنان داشته و دارند. رهایی از حیا، عفت، حجاب و...، بیرون کشیدن از خانه‌ها و پرداختن به تمایلات افسار گسیخته جنسی‌شان از جمله اغراض شوم آنهاست. به واقع، این آزادی، متعلق به مردان است چون در هر جا که اراده کنند، می‌توانند از زنان و جذابیت‌ها و زیبایی‌های آنها سوءاستفاده کنند

از یکی از قانونگذاران یونان به نام «سولون» خواستند، قانونی برای سختگیری بر افراد مجرد وضع کند، اما وی امتناع کرد و گفت: «زن باری سنگین است».

از این‌رو سقراط، سلوک با زن را نوعی زجر و ریاضت می‌داند.