بریده‌هایی از کتاب این کتاب را بسوزان؛ برندگان پن از قدرت واژگان می‌گویند

قدما گفته‌اند که فایدة شعر، فایدة نوشتن، سرگرم کردن و آموزش دادن بوده است

«بردگی، دروغ و ترور... این سه مصیبت دلایل سکوت آدمی هستند که آنان را از یکدیگر مخفی می‌کند و به آنان مجال نمی‌دهد تا خود را بازشناسند»

ادبیات ابزاری برای آدم‌ها بوده و هست تا بتوانند با آن خودشان را از نو کشف کنند.

نگفتن هم، درست همانند گفتن، از ابزارهای نویسنده است؛

یک کتاب تبری است برای شکستن دریای یخ‌زدة درون‌مان.

باید از همان‌جایی بنویسیم که در آن ایستاده‌ایم؛ زندگی همان‌جاست؛ و تقلید از زندگی آن‌گونه که می‌شناسیم‌اش، هرقدر هم که تنگ و تنک باشد، تنها زمینی است که می‌توانیم بر آن بایستیم.

ما، بیش از آن که از خاطرات‌مان بنویسیم از خلایای وجودمان می‌نویسیم و سال‌ها بعد، زندگی‌های واقعی کند و عقب‌ماندة ما، معمولا با وفاداری ترسناکی الگوهای نقش‌بسته در تخیلات‌مان را برایمان بازی می‌کند.

موجزترین داستان هم باید واقعیات پول و خون را در خود داشته باشد تا برای بزرگسالان جالب باشد

جادوی داستان‌ها همین است –آنها می‌توانند ما را به اعماق جهنم بیاندازند اما در نهایت خطری ندارند.

هر رمان مشارکت برابری است میان نویسنده و خواننده و این تنها جایی در دنیاست که دو غریبه می‌توانند در صمیمیتی مطلق و بی‌نقص با یکدیگر ملاقات کنند. من زندگی‌ام را در گفتگو با مردمی گذرانده‌ام که هرگز آنها را ندیده‌ام؛ مردمی که هرگز نخواهم شناخت. و امیدوارم که این کار را تا روزی که از نفس کشیدن دست می‌کشم ادامه دهم. این یگانه شغلی است که تا حالا خواسته‌ام.

بدون شک نیاز به ساختن، پدید آوردن و خلق کردن، یک انگیزة بنیادی انسانی است. اما هدف آن چیست؟ هنر و به طور خاص هنر داستان چه هدفی را در آنچه ما دنیای واقع می‌نامیم دنبال می‌کند؟ تا جایی که به فکر من می‌رسد هیچ –دست‌کم در معنای عملی. کتاب هرگز غذایی در شکم کودکی گرسنه نگذاشته است. کتاب هرگز جلوی ورود گلوله به بدن قربانی جنایتی را نگرفته است. کتاب هرگز در میانة جنگ جلوی فرود آمدن بمب بر سر مردم بی‌گناه را نگرفته است.

بعضی‌ها دوست دارند فکر کنند که تقدیر پر جوش و خروش از هنر در واقع از ما آدم‌های بهتری می‌سازد –منصف‌تر، اخلاقی‌تر، حساس‌تر، و با فهم و درک بیشتر. شاید این مسئله درست باشد –در موارد نادر و منفرد خاص. اما بیایید فراموش نکنیم که هیتلر می‌خواست در زندگی یک هنرمند باشد. حاکمان مستبد و دیکتاتورها رمان می‌خوانند. قاتلان در زندان رمان می‌خوانند. و کیست که بگوید آنها همان لذتی را از کتاب‌ها نمی‌برند که هرکس دیگر؟

به عبارت دیگر، هنر بی‌فایده است؛ حداقل وقتی با کار یک لوله‌کش برای مثال، یا یک دکتر، یا یک مهندس راه‌آهن مقایسه می‌شود. اما مگر بی‌فایدگی چیز بدی‌است؟ آیا نبود یک هدف عملی بدین معنی است که کتاب‌ها و نقاشی‌ها و کوارتت‌های زهی فقط وقت ما را تلف می‌کنند؟ خیلی از مردم این‌طور فکر می‌کنند. اما من اعتقاد دارم که همین بی‌فایدگی هنر است که به آن ارزش می‌دهد و خلق هنر چیزی است که ما را از تمام موجودات دیگری که بر این سیاره زندگی می‌کنند متمایز می‌کند و چیزی است که در اصل ما را به مثابة انسان تعریف می‌کند.

انسان‌ها به داستان نیاز دارند. نیاز آنها به داستان تقریباً به شدت نیازشان به غذاست و به هر صورتی که داستان‌ها ارائه شوند –چه چاپ‌شده بر روی کاغذ و چه بر روی صفحة تلویزیون- تصور زندگی بدون آنها غیرممکن است.

تقویت احساس همدلی به واسطة هم‌ذات پنداری با زندگی شخصیت‌های داستانی، عموماً به عنوان یکی از اهداف روایت مطرح شده است

کافکا نوشت که یک کتاب تبری است برای شکستن دریای یخ‌زدة درون‌مان.

این موضوع به نظرمان حیرت‌انگیز آمد که زن‌بودن به‌خودی‌خود به معنی داشتن هوش، استعداد، توانایی و جذابیت کمتر در برابر مردان، حتی ناخوشایندترین آنهاست.

هر رمان مشارکت برابری است میان نویسنده و خواننده و این تنها جایی در دنیاست که دو غریبه می‌توانند در صمیمیتی مطلق و بی‌نقص با یکدیگر ملاقات کنند. من زندگی‌ام را در گفتگو با مردمی گذرانده‌ام که هرگز آنها را ندیده‌ام

در هر کشوری، آزادی اندیشه و بیان، حق جهان‌شمول آدمی است. آزادی، که انسان مدرن چون آب و نان مشتاق و محتاج آن است، هیچ‌گاه نباید با احساسات ملی‌گرایانه، حساسیت‌های اخلاقی، یا –بدتر از همه- منافع تجاری یا نظامی، محدود شود. اگر ملت‌های بسیاری شرمناک رنج‌شان از فقرند، از آن رو نیست که آزادی بیان دارند، که به دلیل نداشتنِ آن است.

ما به آزادی بیان نیازمندیم تا خود را درک کنیم، افکار درونی پر سایه‌روشن و متعارض‌مان را

آزادی بیان در احساس غرور ریشه دارد و در اصل خود، بیانی است از غرور انسانی.

ادبیات در مقام شاهدی بر فجایع، چه جایگاه، وظیفه و معنایی خواهد داشت، بی‌آن‌که از این رویدادها که عامدانه و بی‌رحمانه به ویرانی مشغول‌اند پیشی گیرد؛ آن‌هم زمانی که جهان، به تمامی و در تمام منازعات در خط مقدم قرار دارد؟