بریده‌هایی از کتاب مگس‌ها

اين آزادی معنوی که تو به‌من داده‌ای به‌آزادی تارهای عنکبوتی می‌ماند که باد آن را از کار تنک کنده باشد و در هوا سرگردان بماند. من تار عنکبوتی بيش نيستم و بين زمين و آسمان معلق می‌باشم. سرگردانم. من می‌دانم که اين سرنوشت من است و آنطوری‌که شايسته است به‌آن تن درمی‌دهم. (مکث) انسان‌هايی هستند که پای ـ بست به‌دنيا می‌آيند. از خودشان اختياری ندارند، آنها را روی جاده‌ای پرت کرده‌اند و در پايان جاده يک عمل در انتظار آنهاست، عمل خودشان؛ روی جاده راه می‌افتند، پای برهنه‌شان قايم به‌زمين کشيده می‌شود و به‌سنگ می‌خورد.

ژوپيتر ـ همين که شعله آزادی در نهاد انسان زبانه کشيد، ديگر از دست خدايان هيچ کاری برضد انسان ساخته نيست. چون اين يک امر انسانی است و مربوط به‌انسان‌های ديگر است ـ فقط به‌خودشان مربوط است ـ که يا جلوی او را ول کنند يا بگيرند و خفه‌اش کنند.

آزادی من همين عمل من است.

آنها آزادند، و زندگی انسان از آنسوی نااميدی آغاز می‌شود

خوبه! برو از جلو چشمم دور شو، پتياره! کوشش کن در راه توبه و استغفار سقط شوی، اين يگانه راه نجات تو است (پيرزن فرار می‌کند) ای ولی نعمت‌های من، يا من سخت اشتباه می‌کنم يا اصول خداپرستی از همان قديم و نديم برپايه ترس و وحشت گذاشته شده.

می‌دانی، مردم اينجا را ترس و وحشت از ريخت انداخته، ولی مرا... ارست ـ تو را چی؟ الکتر ـ مرا بغض و کينه

ژوپيتر ـ اژيست، ای آفريده من، ای برادر فناپذير مردنی من، من به‌نام اين حکم و فرمانی که هر دو در خدمت آن هستيم به‌تو توصيه می‌کنم: ارست و خواهرش را دست به‌سر کن. اژيست ـ يعنی تا اين اندازه خطرناک هستند؟ ژوپيتر ـ برای اينکه: ارست پی‌برده که انسان آزاد است.

الکتر ـ می‌بينی فيليپ. يعنی می‌آيند روی پايت می‌افتند، قربان‌صدقه‌ات می‌روند که اقرار به‌جنايتکاری آنها را قبول کنی، ولی بايد مواظب باشی که آنها را فقط بايد درباره جنايت و خبط‌هايی که خودشان جلو تو اقرار می‌کنند محکوم کنی، و درباره بقيه گناه و جنايت‌هاشان حق‌نداری قضاوت کنی و اگر آنها را به‌رخشان بکشی از تو دلگير می‌شوند.

وجود تو در اين دنيا به‌خرده شيشه لای گوشت می‌ماند