بریده‌هایی از کتاب بیمار بعدی

زنان ستاره‌ی دنباله‌دار می‌خواهند مرا ببخش که چیزی در آسمانم نیست

هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین!

من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم

تنهایی من جمعیت دارد

جز اعتماد بر قفسِ آسمان نکن بر شاخه‌ی شکسته‌ی من آشیان نکن من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم من آدمم عزیز! مرا امتحان نکن! ارزان مرا خریده و ارزان فروختند با چون منی حراج زده سر گران نکن از تاجرانِ قبل، بپرس از بهای من من جز زیان نداشته‌ام پس زیان نکن آری... برو! برو! برو با دیگران ولی هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین! این شعر را برای خودت داستان نکن...

دیگر بس است هرچه خدا حافظ تو شد ای دل از این به بعد خدا را تو حفظ کن!

نگاه‌دارِ تو باشد خدا، تو نیز به شُکرش «نگاه دار دلی را که بُرده‌ای به نگاهی»

هرگز ننشین متر نکن خوبی خود را اندازه‌ی خوبی به ندانستنِ آن است

مرگ در صفحه‌ی حوادث بود زندگی در نیازمندی‌ها

در خیابانِ خودفروشی‌ها نانِ من آجر است شکر خدا سفره‌ی خانه‌ام اگر خالی‌ست سفره‌ی دل پُر است شکرِ خدا دوره‌ی اعتقادسازی‌هاست کافرِ مُطلقم خدا را شکر! روزگارِ زرنگ‌بازی‌هاست من هنوز احمقم! خدا را شکر!

من یک عُقابِ در قفسم

مثل شومینه‌ی برقی وسطِ فصلی سرد شعله را در بغلِ چوب نگه داشته‌ای آن گلی را که برایت شبِ عقد آوردم گرچه خشکیده ولی خوب نگه داشته‌ای روی هر طاقچه و توی هرآنچه کُمُد است آن‌همه شیشه‌ی مشروب نگه داشته‌ای! من در آن خانه فقط جنسِ اضافی بودم؟

میان این‌همه یاری که در کنار من است فقط غم است که با من کنار می‌آید اگرچه بعد زمستان فقط زمستان است بزک نمیر که روزی بهار می‌آید! همیشه منتظرم... گرچه خوب می‌دانم هرآنچه می‌کشم از انتظار می‌آید

من فقط روزنامه‌ای بودم بین انبوه دسته‌بندی‌ها مرگ در صفحه‌ی حوادث بود زندگی در نیازمندی‌ها

من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم من آدمم عزیز! مرا امتحان نکن! ارزان مرا خریده و ارزان فروختند با چون منی حراج زده سر گران نکن از تاجرانِ قبل، بپرس از بهای من من جز زیان نداشته‌ام پس زیان نکن آری... برو! برو! برو با دیگران ولی هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین! این شعر را برای خودت داستان نکن...

مال و منال و ثروتم جاه و جلال و شوکتم علم و کمال و کسوتم سارقِ کاردانِ من! این‌همه را گذاشتی خواب مرا ربوده‌ای؟!

«خدا کند کنار او به عشق زندگی کنی» نمی‌توانم این‌چنین برای تو دعا کنم! نمی‌شود تو را برای خود نخواست عشق من! نمی‌شود... گزافه است هرچه ادعا کنم!

رسول این زمان منم! گواهِ من همین که من به هرچه دست می‌زنم بدل به هیچ می‌شود!

«به‌غیر سینه‌ی صدچاکِ خویش در صفِ محشر شهیدِ عشق نخواهد نه شاهدی نه گواهی»

کسی نگفت چرا خانه‌ات اثاث ندارد کسی نگفت چرا کودکت لباس ندارد کسی نگفت چرا بودنت شبیه به مرگ است کسی نگفت چرا مردنت هراس ندارد نگفت چون که پشیزی نداشت گفتنِ این‌ها که این مداخله دخلی به اسکناس ندارد سیاست است و سیاست علی‌شناس ندارد سیاست و به‌جز چند عمرو عاص ندارد جهان که شیفته‌ی چشمِ سبز و روی سفید است تفقدی به سیاهانِ آس‌وپاس ندارد! مرا ببخش که این بار گریه‌ام نگرفته! ببخش... گریه برای شما کلاس ندارد...