بریده‌هایی از کتاب بیمار بعدی

زنان ستاره‌ی دنباله‌دار می‌خواهند مرا ببخش که چیزی در آسمانم نیست

هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین!

من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم

تنهایی من جمعیت دارد

جز اعتماد بر قفسِ آسمان نکن بر شاخه‌ی شکسته‌ی من آشیان نکن من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم من آدمم عزیز! مرا امتحان نکن! ارزان مرا خریده و ارزان فروختند با چون منی حراج زده سر گران نکن از تاجرانِ قبل، بپرس از بهای من من جز زیان نداشته‌ام پس زیان نکن آری... برو! برو! برو با دیگران ولی هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین! این شعر را برای خودت داستان نکن...

هرگز ننشین متر نکن خوبی خود را اندازه‌ی خوبی به ندانستنِ آن است

دیگر بس است هرچه خدا حافظ تو شد ای دل از این به بعد خدا را تو حفظ کن!

نگاه‌دارِ تو باشد خدا، تو نیز به شُکرش «نگاه دار دلی را که بُرده‌ای به نگاهی»

مرگ در صفحه‌ی حوادث بود زندگی در نیازمندی‌ها

در خیابانِ خودفروشی‌ها نانِ من آجر است شکر خدا سفره‌ی خانه‌ام اگر خالی‌ست سفره‌ی دل پُر است شکرِ خدا دوره‌ی اعتقادسازی‌هاست کافرِ مُطلقم خدا را شکر! روزگارِ زرنگ‌بازی‌هاست من هنوز احمقم! خدا را شکر!

زندگی آن‌چنان نبود که من آنچه باید که می‌شُدم باشم تو خودت باش و آنچه باید شو من بلد نیستم خودم باشم! من فقط روزنامه‌ای بودم بین انبوه دسته‌بندی‌ها مرگ در صفحه‌ی حوادث بود زندگی در نیازمندی‌ها سادگی کردم و پیاده شدم که سواران پیاده می‌خواهند که تمامی کارفرمایان کارگرهای ساده می‌خواهند...

به ارزنی فروختم زمینِ خویش را کُنون فقط نگاه می‌کنم به خانه‌ی گران‌شده!

من یک عُقابِ در قفسم

زنان ستاره‌ی دنباله‌دار می‌خواهند مرا ببخش که چیزی در آسمانم نیست مرا ببخش که می‌خواهی و نمی‌گویی مرا ببخش که می‌خواهم و توانم نیست...

مال و منال و ثروتم جاه و جلال و شوکتم علم و کمال و کسوتم سارقِ کاردانِ من! این‌همه را گذاشتی خواب مرا ربوده‌ای؟!

مثل شومینه‌ی برقی وسطِ فصلی سرد شعله را در بغلِ چوب نگه داشته‌ای آن گلی را که برایت شبِ عقد آوردم گرچه خشکیده ولی خوب نگه داشته‌ای روی هر طاقچه و توی هرآنچه کُمُد است آن‌همه شیشه‌ی مشروب نگه داشته‌ای! من در آن خانه فقط جنسِ اضافی بودم؟

میان این‌همه یاری که در کنار من است فقط غم است که با من کنار می‌آید اگرچه بعد زمستان فقط زمستان است بزک نمیر که روزی بهار می‌آید! همیشه منتظرم... گرچه خوب می‌دانم هرآنچه می‌کشم از انتظار می‌آید

من فقط روزنامه‌ای بودم بین انبوه دسته‌بندی‌ها مرگ در صفحه‌ی حوادث بود زندگی در نیازمندی‌ها

من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم من آدمم عزیز! مرا امتحان نکن! ارزان مرا خریده و ارزان فروختند با چون منی حراج زده سر گران نکن از تاجرانِ قبل، بپرس از بهای من من جز زیان نداشته‌ام پس زیان نکن آری... برو! برو! برو با دیگران ولی هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین! این شعر را برای خودت داستان نکن...

چقدر عمر کنم؟ این سؤال را تو جوابی که بستگی به تو دارد مرا چقدر بخواهی...

«خدا کند کنار او به عشق زندگی کنی» نمی‌توانم این‌چنین برای تو دعا کنم! نمی‌شود تو را برای خود نخواست عشق من! نمی‌شود... گزافه است هرچه ادعا کنم!

رسول این زمان منم! گواهِ من همین که من به هرچه دست می‌زنم بدل به هیچ می‌شود!

«به‌غیر سینه‌ی صدچاکِ خویش در صفِ محشر شهیدِ عشق نخواهد نه شاهدی نه گواهی»

رفتم از چند مبدأِ معلوم تا رسیدم به مقصدی مجهول آخرِ عمر هم نفهمیدم زندگی فاعل است یا مفعول!

خود از برادرانِ خودت باشی خود را درونِ چاه بیندازی

کسی نگفت چرا خانه‌ات اثاث ندارد کسی نگفت چرا کودکت لباس ندارد کسی نگفت چرا بودنت شبیه به مرگ است کسی نگفت چرا مردنت هراس ندارد نگفت چون که پشیزی نداشت گفتنِ این‌ها که این مداخله دخلی به اسکناس ندارد سیاست است و سیاست علی‌شناس ندارد سیاست و به‌جز چند عمرو عاص ندارد جهان که شیفته‌ی چشمِ سبز و روی سفید است تفقدی به سیاهانِ آس‌وپاس ندارد! مرا ببخش که این بار گریه‌ام نگرفته! ببخش... گریه برای شما کلاس ندارد...

عقلی اگر نبود به سر، اکنون دیوانه‌وار گریه نمی‌کردیم

حال ما را آنکه می‌بیند نمی‌بیند مگر!؟

اسم دریا را نوشتن آب خواهد شد مگر!؟

دوره‌ی اعتقادسازی‌هاست کافرِ مُطلقم خدا را شکر! روزگارِ زرنگ‌بازی‌هاست من هنوز احمقم! خدا را شکر!