بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند از گوشهٔ بامی که پریدیم ، پریدیم

گر بدانی حال من گریان شوی بی‌اختیار ای که منع گریه بی‌اختیارم می‌کنی

به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ

گفتم ز کار برد مرا خنده کردنت خندید و گفت من به تو کاری نداشتم

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو خدا ترا به کسی یارب آشنا نکند

مرا دیوانه کرد این درس خواندن نمی‌دانم چه می‌خواهید از من

ما را چه بی‌گناه گرفتار کرده‌ای

روزی که نماند دگری بر سر کویت دانی که ز اغیار وفادار ترم من

من بودم و دل بود و کناری و فراغی این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

جانم از غم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم باعث خوشحالی جان غمین من کجاست ای صبا یاری نما اشک نیاز من ببین رنجه شو بنگر که یار نازنین من کجاست

آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

بیش از این ما صبر نتوانیم آن ایوب بود

هر درد را که می‌نگری هست چاره‌ای درد محبت است که درمان پذیر نیست

هر روز تو عید باد و نوروز

مرا دیوانه کرد این درس خواندن نمی‌دانم چه می‌خواهید از من به یکدیگر دریدی دفتر خویش که این مکتب نمی‌خواهم از این بیش

دل پشیمان است لیکن ما پشیمان نیستیم

آزاد کن ز راه کرم گر نمی‌کشی ما را چه بی‌گناه گرفتار کرده‌ای

مجروح را جراحت و بیمار را مرض عشاق را مفارقت یار می‌کشد

شوق می‌گوید که آسان نیست بی او زیستن صبر می‌گوید که باکی نیست گو دشوار باش