بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند از گوشهٔ بامی که پریدیم ، پریدیم

گر بدانی حال من گریان شوی بی‌اختیار ای که منع گریه بی‌اختیارم می‌کنی

به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ

گفتم ز کار برد مرا خنده کردنت خندید و گفت من به تو کاری نداشتم

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو خدا ترا به کسی یارب آشنا نکند

مرا دیوانه کرد این درس خواندن نمی‌دانم چه می‌خواهید از من

ما را چه بی‌گناه گرفتار کرده‌ای

روزی که نماند دگری بر سر کویت دانی که ز اغیار وفادار ترم من

من بودم و دل بود و کناری و فراغی این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

جانم از غم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم باعث خوشحالی جان غمین من کجاست ای صبا یاری نما اشک نیاز من ببین رنجه شو بنگر که یار نازنین من کجاست

آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

بیش از این ما صبر نتوانیم آن ایوب بود

هر درد را که می‌نگری هست چاره‌ای درد محبت است که درمان پذیر نیست

آزاد کن ز راه کرم گر نمی‌کشی ما را چه بی‌گناه گرفتار کرده‌ای

دل پشیمان است لیکن ما پشیمان نیستیم

مرا دیوانه کرد این درس خواندن نمی‌دانم چه می‌خواهید از من به یکدیگر دریدی دفتر خویش که این مکتب نمی‌خواهم از این بیش

مجروح را جراحت و بیمار را مرض عشاق را مفارقت یار می‌کشد

هر روز تو عید باد و نوروز

شوق می‌گوید که آسان نیست بی او زیستن صبر می‌گوید که باکی نیست گو دشوار باش

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو خدا ترا به کسی یارب آشنا نکند

ای که گویی پیش او اظهار درد خویش کن خوب می‌گویی ولی او را نمی‌دانی هنوز

منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را هر که باشد، دوست دارد دوستار خویش را

راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را این چشم کجا بود ز تو، دیدهٔ ما را

شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد

این خانهٔ اندوه را بگذار تا ویران کند

خمش کن صابر ازین گفت پرپیچ که دنیا نیست غیر از هیچ در هیچ

طراز سبزهٔ بر گلشن عذار خوش است معین است که گلشن به نوبهار خوش است چه خوش بود طرف روی یار از خط سبز بلی چو سبزه دمد طرف لاله زار خوش است