بریده‌هایی از کتاب گام های موفقیت در پرتو قرآن کریم

دین و دل به یک دیدن باختیم و خرسندیم در قمار عشق ای دل کی بود پشیمانی؟

وقتی انسان به مقام «إِنَّا لِلهِ» رسید، آن‌گاه مستوجب خطاب «بَشِّرِ الصَّابِرینَ» می‌شود. اگر «اِنّا ِالَیهِ راجِعُون» را لحظه‌به‌لحظه ببینیم و این رجوع را از جان درک کنیم، همیشه پذیرا و مشتاق دیدار خداوند سبحان خواهیم بود.

همچنین امام‌صادق (ع) می‌فرماید: «کانَ أَکثَرُ عِبَادَةِ أَبِی ذَرٍّ رَحِمَهُ اللهُ التَّفَکرَ وَ الِاعْتِبَارَ». بیشترین عبادت ابوذر، خدایش او را بیامرزد، تفکر و عبرت‌گرفتن بود.

باده در جوشش گدای جوش ماست چرخ در گردش، گدای هوش ماست

آری، ذکر درمان درد آدمی است و همان‌گونه که فکر معرفت می‌آورد، ذکر نیز محبت به همراه دارد.

حقیقت تفکر، طلب‌کردن علمی است که واضح و روشن نیست از مقدماتی که ما را به آن علم می‌رساند. مانند زمانی که شخصی فکر کند آخرت، باقی و دنیا فانی است. لذا برای او علم حاصل می‌شود که آخرت بهتر از دنیاست. درنتیجه، (این تفکر) او را وادار به تلاش و کار برای آخرت می‌کند.

«تَفَکرُ ساعَةٍ خَیرٌ مِنْ عِبادَةِ سَنَةٍ». یک ساعت تفکر از یک سال عبادت بهتر (و برتر) است. حضرت ثامن‌الحجج (ع) نیز در سخنی بسیار زیبا می‌فرماید: «لَیسَ الْعِبَادَةُ کثْرَةَ الصَّلَاةِ وَ الصَّوْمِ إِنَّمَا الْعِبَادَةُ التَّفَکرُ فِی أَمْرِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ». عبادت به فزونی نماز و روزه نیست. همانا عبادت تفکر در امر خدای عزوجل است.