بریده‌هایی از کتاب هفت چالش

اول گوش دهید و قبل از آن که نظر خود را در خصوص آنچه گفته‌شده بیان کنید، آنچه را که شنیدید تصدیق کنید ولو این که با آن موافق نباشید.

اگر ما گله و شکایتی را مطرح می‌کنیم، از منظر عاطفی در موضع برتر قرار داریم و طرف مقابل معمولاً در وضعیت تدافعی قرار می‌گیرد. این در حالی است که وقتی درخواستی را مطرح می‌کنیم این احتمال وجود دارد که طرف مقابل روی ما را زمین بیاندازد و یا ما را مسخره کند

هر چه قدر انتقاد شما مبهم‌تر و کلی‌تر باشد، احتمال آن که شنوندهٔ شما از آن برداشت خصمانه‌ای داشته باشد زیادتر خواهد بود.

ما اغلب بخش عمده‌ای از زندگی خود را صرف تلاش برای نیل به توافق و یا همکاری با دیگران می‌کنیم لذا باید به جای آن که به فکر شکست دادن آنها باشیم سعی کنیم که به آنها نزدیک شده و به اصطلاح با آنها « قاطی شویم ». در کار (و همین طور در خانواده) کسی که ما امروز شکستش می‌دهیم ممکن است همان فردی باشد که فردا به همکاری‌اش احتیاج داریم!

می‌پذیرم که گاهی اوقات بازنده‌ام؛

احساس نکنید که آن موقعیت تعارض‌زا وجود شما را بلعیده است. به یاد داشته باشید که این تعارض تمام زندگی شما نیست. مجسم کنید که از موضع بالا و فراز قله‌ای باشکوه به این موقعیت تعارض نظر می‌کنید (می‌بینید این موضوع چه قدر کوچک و ناچیز است!)

ـ به نیازهای واقعی خود فکر کنید. چه چیز در بلندمدت برای فکر، جسم، جان، خانواده، محیط کار و اجتماع شما مفید است؟ اجازه ندهید که به خاطر بدخلقی‌های احتمالی دیگران از اهداف و خواسته‌های‌تان دور شوید. در هر موقعیت علائق و منافع بلندمدت خود را مدنظر داشته و آنها را به ترتیب اولویت، رتبه‌بندی کنید تا بتوانید تمرکز خود را در فرایند مذاکره بر روی آنها حفظ کنید.

به طور کلی می‌توان گفت سؤالاتی که آینده محور بوده و در مورد « کم و کیف » مطلبی مطرح می‌شوند بسیار مفیدتر از سؤالاتی هستند که گذشته محور بوده و « چرایی » مسئله را جویا می‌شوند

ما با پرسیدن یک سؤال، در حقیقت فضایی را در ذهن برای آنچه هنوز درک نکرده‌ایم، تصمیم نگرفته‌ایم و یا اختراع نکرده‌ایم، ایجاد می‌کنیم. یک مهندس معمار ممکن است از خود بپرسد: « خوب ... چه طور می‌شود سازه‌ای ساخت که از عوارض زمینی که بر روی آن بنا شده، تبعیت کند؟ » پاسخ به چنین سؤالی، ترکیبی از اکتشاف، اختراع، ادراک و تصمیم‌گیری را طلب می‌کند. به بیانی دیگر همهٔ این فرایندهای خلاق به نوعی با یک سؤال قوی آغاز می‌شوند.

انجام کاری که طبیعی است. ممکن است این طور به نظر برسد که برای گذراندن زندگی فقط کافی است آن کاری را انجام دهیم که طبیعی است و اصلاً لازم نیست تلاش خاصی هم صورت بدهیم. ای کاش موضوع به همین سادگی بود. اما اگر به فرایند یادگیری حرف زدن در انسان‌ها توجه کنیم خواهیم دید تا جایی که به مهارت‌های ارتباطی مربوط است، انسان‌ها گریه کردن، شیر خوردن و یاد گرفتن را بلد هستند؛ فقط همین

ذهن انسان در جریان محاوره و داستان‌گویی شکوفا می‌شود و این فعالیت‌ها از اصلی‌ترین انواع تمرین پرورش ذهن در انسان محسوب می‌شوند.

محاوره‌های روزمره برای یک کودک چالش‌هایی است که وی را وادار به بهره‌گیری هر چه بیشتر از حافظه، منطق، خلاقیت و ادراکش می‌کند. ذهن انسان در جریان محاوره و داستان‌گویی شکوفا می‌شود و این فعالیت‌ها از اصلی‌ترین انواع تمرین پرورش ذهن در انسان محسوب می‌شوند.

مارشال رزنبرگ در کتابش تحت عنوان ارتباط مسالمت‌آمیز آورده که « بنابر مطالعات انجام‌شده در حوزه مذاکرات مربوط به مدیریت نیروی کار، در صورتی که طرف‌های مذاکره قبل از آن که مواضع خود را بیان کنند، حرف طرف مقابل را شنیده و آن را تکرار نمایند، زمان مورد نیاز برای رفع تعارضات به نصف کاهش می‌یابد ».

در دادگاه‌ها و همچنین در جریان مجادلات هر طرف صرفاً سعی می‌کند تا حرف خود را بزند و وقتی هم به طرف مقابل گوش می‌دهد هدفش منحصراً مخدوش کردن استدلالات و رد گفته‌های وی است. از آن جا که وکلا و یا افرادی که درگیر نوعی مجادله‌اند، کم‌تر به دنبال حصول توافق و یا انجام کاری مشترک هستند، به نظر نمی‌رسد که طبعات منفی محاوره‌شان چندان برای آنها مهم باشد. اما وضع برای اکثر ما این گونه نیست. ما اغلب بخش عمده‌ای از زندگی خود را صرف تلاش برای نیل به توافق و یا همکاری با دیگران می‌کنیم لذا باید به جای آن که به فکر شکست دادن آنها باشیم سعی کنیم که به آنها نزدیک شده و به اصطلاح با آنها « قاطی شویم »

ما از افراد گلایه می‌کنیم که چرا کاری را که خودمان شجاعت درخواستش را نداشته‌ایم برای‌مان انجام نداده‌اند. مارشال رزنبرگ

همهٔ میلیون‌ها سؤالی که ما در طول زندگی مطرح می‌کنیم، به یک اندازه روشنگر، مفید و راهگشا نیستند.