بریده‌هایی از کتاب صائب تبریزی

ما را به کوچهٔ غلط انداختن چرا؟

طفل می‌گرید چون راه خانه را گم می‌کند چون نگریم من که صاحب خانه را گم کرده‌ام؟

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم

دشمن خانگی از خصم برونی بترست

ز طوفان حوادث عاشقان را نیست پروایی نیندیشد نهنگ پر دل از آشفتن دریا

یک ذره وفا را به دوعالم نفروشیم هرچند درین عهد خریدار ندارد

هر که را دیدیم در عالم گرفتار خودست

چرا خورم غم دنیا به این دو روزه اقامت؟

از قید خط و زلف امید نجات هست بیچاره عاشقی که شود مبتلای چشم

ساده لوحان غافلند از الفت بیجای هم می نهند از دوستی زنجیرها بر پای هم

گوهر خود را مزن صائب به سنگ ناقصان باش تا جوهرشناس کاملی پیدا شود

چون وانمی‌کنی گرهی، خود گره مشو ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

صحبت مردم افسرده سکون می آرد

تار و پود عالم امکان به هم پیوسته است

چشم ترا به سرمه کشیدن چه حاجت است؟ کوته کن این بهانه دنباله دار را!

در گشاد کار خود مشکل‌گشایان عاجزند شانه نتواند گشودن طرهٔ شمشاد را

ریشهٔ نخل کهنسال از جوان افزونترست بیشتر دلبستگی باشد به دنیا پیر را

چشم مخمور ترا حاجت می نوشی نیست سرمه در چشم کم از داروی بیهوشی نیست

شکست شیشهٔ دل را مگو صدایی نیست که این صدا به قیامت بلند خواهد شد

شود جهان لب پرخنده‌ای، اگر مردم کنند دست یکی در گره گشایی هم

عالم پرست از تو و خالی است جای تو

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم

در بهاران مست و در فصل خزان دیوانه شو

آه اگر این حرف در بزم شهیدان بگذرد

من از همواری این خلق ناهموار میترسم

ناله ما حلقه در گوش اجابت می کشد

میان خوف و رجا حالتی است عارف را که خنده در دهن و گریه درگلو دارد

دزدی بوسه عجب دزدی خوش عاقبتی است که اگر بازستانند، دو چندان گردد!

در خانه‌ایم و رنج سفر می‌بریم ما

طومار صبر من به نهایت رسیده است