بریده‌هایی از کتاب ابوسعید ابوالخیر

باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ

یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم محتاج برادران و خویشان نشوم بی منت خلق خود مرا روزی ده تا از در تو بر در ایشان نشوم

گر با دگران به ز منی وای بمن ور با همه کس همچو منی وای همه

با علم اگر عمل برابر گردد کام دو جهان ترا میسر گردد مغرور مشو به خود که خواندی ورقی زان روز حذر کن که ورق بر گردد

یا رب مکن از لطف پریشان ما را هر چند که هست جرم و عصیان ما را ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم محتاج بغیر خود مگردان ما را

از چرخ فلک گردش یکسان مطلب

باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ

از مردم صدرنگ سیه پوشی به وز خلق فرومایه فراموشی به

نیش و دم مار و دم کژدم بستن بتوان نتوان دهان مردم بستن

باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ

القصه حدیث مطلق از من بشنو هر چیز که در جستن آنی آنی

خواهی که ترا چو تاج بر سر دارند دست همه گیر و خاک پای همه باش

گویند چرا تو دل بدیشان دادی والله که من ندادم ایشان بردند

گفتی که به دلشکستگان نزدیکم ما نیز دل شکسته داریم ای دوست

ای چرخ بسی لیل و نهار آوردی گه فصل خزان و گه بهار آوردی مردان جهان را همه بردی به زمین نامردان را بروی کار آوردی

باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ

در دیده بجای خواب آبست مرا زیرا که بدیدنت شتابست مرا گویند بخواب تا به خواب‌ش بینی ای بیخبران چه جای خوابست مرا

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من وین حرف معما نه تو خوانی و نه من هست از پس پرده گفتگوی من و تو چون پرده در افتد نه تو مانی و نه من

شرمنده شوم اگر بپرسی عملم یا اکرم‌اکرمین بیامرز و مپرس

رباعی شمارهٔ ۴۷۰ یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم محتاج برادران و خویشان نشوم بی منت خلق خود مرا روزی ده تا از در تو بر در ایشان نشوم

دیوانه دل کسیست کین عادت اوست کو دشمن جان خویش میدارد دوست

هر کس به کسی و حضرتی مینازد جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

میدان فراخ و مرد میدانی نی مردان جهان چنانکه میدانی نی در ظاهرشان به اولیا می‌مانند در باطنشان بوی مسلمانی نی

آنم که توام ز خاک برداشته‌ای نقشم به مراد خویش بنگاشته‌ای کارم چو بدست خویش بگذاشته‌ای می‌رویم از آنسان که توام کاشته‌ای

آلودهٔ دنیا جگرش ریش ترست آسوده‌ترست هر که درویش ترست هر خر که برو زنگی و زنجیری هست چون به نگری بار برو بیش ترست

مردم گویند بهشت خواهی یا دوست ای بیخبران بهشت با دوست نکوست

ای شاه ولایت دو عالم مددی بر عجز و پریشانی حالم مددی ای شیر خدا زود به فریادم رس جز حضرت تو پیش که نالم مددی

تو جان منی وداع جان آسان نیست

گر طالب راه حق شوی ره پیداست

تا در نظر خلق نگردی کافر در مذهب عاشقان مسلمان نشوی