بریده‌هایی از کتاب شقایقانگی

بسوزم جان و جانانِ «کسی با من نمی‌ماند»

دود تو بر چشم ما و هرم تو با دیگران سهم من تاریکی از چشم سیاه و مست تو می تو با دیگر کسان خوردی و با ما سر گران نوبهارم را تو با خود از بر من می بری بعد تو پاییز باشم از پس صدها خزان چون دلارامی و جانت رقص آتش می کند؟ من تنی خاموش دارم سینه ای آتش فشان

که با این قد کوتاهم تورا آرام می‌دارم چو آتش زیر خاکستر مرا اندازی اما تا شوی از دیده ام پنهان کماکان دان که بیدارم

کاش چندی که به آیینه تو دستت نرسد! تا بفهمی که ز تو دورشدن یعنی چه

رفتم و "من" جا ماند، بازگشتم "تو" نبود

دروغانه ترینه کذب تاریخ است... "من خوبم"

نمی رفتی اگر آگاه بودی همان قلبی که می بردیست، رفتن بهارِ آمدن را یاد دارم چه فصلِ خامُش و زردیست، رفتن بدان آری که پاییز و خزانِ بهاری را که آوردیست، رفتن

من بی‌خبر بودم همین اوج گناهه

اولین جمله ام به او این شد: "که ببخشم که دیر آمده ام" هردو چشمش چقدر بی تاب و... انتظارش چقدر زیبا بود

بیا ببین کسی رو که کسی به دادش نمیاد اونقدر یادت می‌کنه خودش رو یادش نمیاد حتی نمی‌تونم بگم اینهمه حرف دیگه بسه حتی دروغات واسه من یه آیه ی مقدسه

تو پاداش کدامین کار من هستی نمی دانم به قدری تا که باشم بر تو لایق دوستت دارم در این جا زندگانی باید و من زندگی خواهم ولی تا هست در اینجا شقایق... دوستت دارم

دوستانم که دوستشان دارم،

همین اندازه می‌دانم که اکنون زنده ام، خوبم! من امشب زنده می‌مانم!

بس صبر پیشه کردم بر هر جفا ز سویت از این شکیب بودن حیرت نموده ایوب!

یه عطر از جنس تنهاییم،

می میرم نمی میرم نمی میرم ولی هر دفعه اش کذب بزرگی بود... "من خوبم"

تو فقط بامن باش

چو بشکنی دل مرا، نه از تو من، به زیر لب باز گلایه هایی از رسم زمانه می‌کنم

این روزها تو ندانی، که به ظاهر چه می‌کنم با این دلِ شکسته‌ی شاعر چه می‌کنم

جان یابم از نفیرت، نا مهربانِ محبوب همچون شمیم یوسف بر چشم های یعقوب

یقینم آمده بر دار هم من زنده می‌مانم، در این احوال هم خوبم! من امشب زنده می‌مانم! بر این جانِ "وفادارم" تو می‌بخشی یقیناً این همه "سگجانی" من را، نمی‌میرم ولی امشب به پایت نه، برایت پیر خواهم شد،

غرورم نذاشت این منم ما بشه می‌دونم که تنهایی تاوانشه تو مغرور ومن از تو مغرور تر تو هر لحظه میشی ازم دورتر اگه این غرور و یه روز بشکنی می‌بینی که کل جهان منی

امروز دیدم آنکه چشمانش غزل می‌دوخت آن را که از خورشید چشمش صد غزل می‌سوخت امروز خیره در دو چشمم عشق را انکار... آن کس که بر من راه و رسم عاشقی آموخت امروز از خاکسترم افسونگر آتش با وردهایش شعله های بی مثال افروخت امروز دیدم با دو چشمانم که حتی عشق این عاشقی ها را به نقد زندگی بفروخت

در این جا زندگانی باید و من زندگی خواهم ولی تا هست در اینجا شقایق... دوستت دارم

رفتم و "من" جا ماند، بازگشتم "تو" نبود

که درد از یار و از او نیز درمان است نه از کامم، سخن کز عمق این جان است

من و این برزخ بی سرته و بی شاخ وَ دُم

او سکوت پشت سکوت! ده نخ از پاکتش ولی کم شد

ای دریغا غافل این دل در خیالی باطلم گر تو را مدحی کند کس با وی اندر

سهم من از این جهان و تو همانی شد که بود من ز دنیایم تو و از تو، تو را می‌خواستم