بریده‌هایی از کتاب آیه‌ها؛ معنی حقیقی دعا چیست؟ (جلد۲)

چهار معنا برای قرب الهی و نزدیک بودن خداوند به انسان‌ها می‌توان بیان کرد: اول آنکه میان خداوند و آدمیان واسطه و فاصله‌ای وجود ندارد و انسان‌ها هر لحظه می‌توانند روی به سوی او کنند و با حضرتش سخن گویند. بر این اساس، این آیه می‌تواند بیان دیگری از آیه (وَ هُوَ مَعَکمْ أَینَ مَا کنْتُمْ) (و هرکجا باشید او با شماست) باشد. گفتنی است آنچه بین انسان‌ها و خداوند فاصله ایجاد می‌کند، افکار و رفتار نادرست آدمیان است. شهوت‌ها، طمع‌ها، آزمندی‌ها و غرورهای انسان‌هاست که لایه‌لایه میان انسان و حضرت سبحان فاصله می‌افکند و هنگامی که حجاب‌ها متراکم شوند، ظلمتی پدید می‌آید و اطراف او را می‌پوشاند و آنگاه انسانِ عصیان‌گرِ خطاکار، بین خود و حضرت پروردگار احساس جدایی و دوری می‌کند؛ به تعبیر شاعر: جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد

امام سجاد (ع) نیز می‌فرماید: گناهانی که باعث اجابت‌نشدن دعا می‌شود عبارت‌اند از: سوء نیت، آلودگی باطن، دورویی با برادران دینی، باورنداشتن اجابت دعا از جانب حق، تأخیر در نماز واجب تا از بین‌رفتن وقت آن، ترک نیکی‌هایی که سبب نزدیکی به خداوند عزوجل می‌شود، ترک صدقه و ناسزا و فحش در گفتار.