بریده‌هایی از کتاب نبودن

مردم هم عین خیال‌شان نیست. سرشان گرم است. گرمِ همه‌چیز.

ببین رفیق یه چیزایی می‌خوام برات تعریف کنم. گوشِت که با منه؟...

با خودت فکر می‌کنی شاید هم دیر شده باشد. مثل همیشه که قرار است دیر بشود.

دیگر باورم شده که آدم‌ها ترکیبی هستند از چشم‌ها و دست‌هاشان.

سرِ صحبت هیچ‌وقت باز نمی‌شود.

پنداری روی یک دایره چرخ بزنی و هی به خودت بگویی ای بابا، این اتفاق را انگار جایی پیش از این دیده بودم! و نخواهی بدانی همه‌چیز تکرار است و دل‌زدگی.

نقاشیه یک‌جوری است، نمی‌دانم این مدلی دیده باشی یا نه؛ فرض کن دست‌وپای کلی آدم و گاو و خر را کنده باشند و قاطی یک‌سری شمع و دروپنجره کرده باشند و همه‌شان را یک‌جا ریخته باشند توی گونی و تکان‌تکان داده باشند و دست‌آخر هم یکهو، پاشیده باشندشان روی تابلو، این‌قدر قَروقاطی. چیزی ازش سر درنمی‌آوری، سه روز هم نگاهش کنی فرقی نمی‌کند.

یک چیزهایی همین‌طوری تا آخر عمر با آدم هستند. کم‌رنگ و پُررنگ می‌شوند. ولی پاک نه. مهم نیست چه باشند و بهانهٔ بودن‌شان چیست، با تو هستند و تو بهتر است بگذاری به حال خودشان بمانند، تا آن‌ها هم قصد باقی جان و روحت را نکنند.

«چه گرمه این‌جا، پُختم. صدای چیه این؟» «خونوادهٔ شوفاژخونه همسایهٔ دیواربه‌دیوارمه. خیلی محترم و بی‌آزارَ‌ن.» «اِه، چه جالب! برا تو که از آدما گریزونی همین‌جور همسایه‌ها بهترن. دیگه به لوله و آهن و آب‌جوش نمی‌شه شک کرد.»

چشم‌هایش را از تو پنهان می‌کند. نباید بهش می‌گفتی عاشق چشم‌هایش شده‌ای. اشتباه کردی. مادرت بی‌راه نمی‌گفت «آدم خوب است کلید صندوقخانهٔ دلش دست خودش بماند.»

بدت می‌آید شبیه فامیلت باشی. به‌نظرت موجودات بی‌مصرف و پُرادعایی هستند. اگر دست تو بود همه‌شان را به‌جای کود می‌ریختی پای درخت‌های باغچهٔ پدرت.