بریده‌هایی از کتاب شعرهای در ستایش مادر

دستم بگرفت و پا به پا برد تا شیوه راه رفتن آموخت

تا هستم و هست دارمش دوست

مادر در انتظار ظهور است و بخششی که نازل خواهد شد ...

حرمت مادری از یاد ببرد خیره از باده و دیوانه زبنگ رفت و مادر را افکند به خاک سینه بدرید و دل آورد به چنگ قصد سرمنزل معشوق نمود دل مادر به کفش چون نارنگ از قضا خورد دم در به زمین و اندکی سوده شد او را آرنگ وان دل گرم که جان داشت هنوز اوفتاد از کف آن بی‌فرهنگ از زمین باز چو برخاست نمود پی‌برداشتن آن آهنگ دید کز آن دل آغشته به خون آید آهسته برون این آهنگ: آه دست پسرم یافت خراش وای پای پسرم خورد به سنگ

آنجهان راگفتم می‌توانی آیا لحظه‌یی دامن مادر باشی مهد رحمت شوی وسخت معطر باشی گفت نی نی هرگز من برای این کار باغ رنگین جنان کم دارم آنچه در سینهٔ مادر بود آن کم دارم

"مادر، ای مادر خوب این چه روحی است عظیم؟ وین چه عشقی است بزرگ؟ که پس از مرگ نگیری آرام؟ تن بیجان تو، در سینه خاک به نهالی که در این غمکده تنها ماندست باز جان میبخشد! قطره خونی که بجا مانده در آن پیکر سرد سرو را تاب و توان می‌بخشد!

این عکس ظریف روی دیوار، تصویر شباب و مستی اوست وان چوب قشنگ گاهواره، امروز عصای دستی اوست از خویش به دیگران رسیدن، کاری ز خداپرستی اوست شد پیر و مرا نمود برنا، پس هستی من ز هستی اوست، تا هستم و هست دارمش دوست مادر

با این همه هم نگاه می‌دار حق دل جانفشان مادر با غصهٔ دشمنان همی ساز بهر دل مهربان مادر می‌ترس که آن زمان درآید کارند به سر زمان مادر

آسودگی از محن ندارد مادر آسایش جان و تن ندارد مادر دارد غم و اندوه جگر گوشه خویش ورنه غم خویشتن ندارد مادر

که فرزند بد گر شود نره‌شیر به خون پدر هم نباشد دلیر مگر در نهانش سخن دیگرست پژوهنده را راز با مادرست

جوانی سر از رأی مادر بتافت دل دردمندش به آذر بتافت چو بیچاره شد پیشش آورد مهد که ای سست مهر فراموش عهد نه در مهد نیروی حالت نبود مگس راندن از خود مجالت نبود؟ تو آنی کزان یک مگس رنجه‌ای که امروز سالار و سرپنجه‌ای به حالی شوی باز در قعر گور که نتوانی از خویشتن دفع مور دگر دیده چون برفروزد چراغ چو کرم لحد خورد پیه دماغ؟ چه پوشیده چشمی ببینی که راه نداند همی وقت رفتن زچاه تو گر شکر کردی که با دیده‌ای وگرنه تو هم چشم پوشیده‌ای