بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

و به‌جای دردهای آزاردهنده، با قلب ماجراجوی خود زندگی کنیم.

خودبودن، یعنی گاهی باید شجاعت ایستادگی به‌تنهایی را پیدا کنیم، کاملاً تنها.

هنر این قدرت را دارد که اندوه را زیبا جلوه دهد، تنهایی را به تجربه‌ای مشترک تبدیل کند و یأس را به امید مبدل کند.

به شما می‌گویند پوست‌کلفت شوید تا هیچ‌چیز در شما اثر نکند. آن‌چه به شما نمی‌گویند، این است که پوست‌کلفتی باعث می‌شود هیچ‌چیز نیز بیرون نریزد: نه عشق، نه صمیمیت و نه آسیب‌پذیری.

تأیید دیگران یکی از گرامی‌ترین بت‌های ماست و قربانی‌هایی که باید به‌پای این بت گرسنه بریزیم، این است که دیگران را خرسند نگه داریم. متقاعد شده‌ام که ناراحتی، بازدارندهٔ بزرگ نسل ماست. روشن است که حمایت از وضع موجود برخلاف عقاید درونی ما، نوعی نعمتِ داشتنِ برتری است؛

آسیب‌پذیری ضعف نیست؛ صحیح‌ترین معیار سنجش شجاعت ماست.

همیشه به همون جایی تعلق داری که توش مثل خودت ظاهر می‌شی و دربارهٔ خودت و کارِت به‌روش واقعی و حقیقی حرف می‌زنی.»

حتی در موقع رنج و عذاب، یعنی در فقر، خشونت و نقض حقوق بشر، بی‌تعلقی به خانواده هنوز یکی از خطرناک‌ترین دردهاست؛

پدرم کاپیتان تیم فوتبال بود. مادرم در رأس تیم رقص خود بود. اما من هیچ‌چیز نبودم. والدینم، مخصوصاً پدرم، به عالی‌بودن و بالاتر از همه بودن اهمیت می‌داد. من عالی نبودم. من بالاتر از همه نبودم. در آن لحظات، برای اولین بار به خانواده‌ام تعلق نداشتم.

کتاب بیشاپ حکایت می‌کند که چطور ازنظر جغرافیایی، سیاسی و حتی معنوی، خودمان را به گروه‌هایی با ذهنیت مشابه طبقه‌بندی کرده‌ایم که در آن، مخالفت را کنار می‌گذاریم، ازنظر فکری افراطی‌تر می‌شویم و تنها حقایقی را می‌پذیریم که تأییدکنندهٔ باورهای ما باشند.

شالودهٔ شجاعت، آسیب‌پذیری است

هر داستانی یک آهنگ دارد و هر آهنگی داستانی دارد.

«اگر بتوانید مسیرتان را که پیش روی شما گسترده شده است، گام‌به‌گام ببینید، متوجه می‌شوید این مسیر متعلق به شما نیست. شما مسیرتان را با هر گامی که برمی‌دارید، می‌سازید. به همین دلیل به آن می‌گویند "مسیر شما".»

کرد: «تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.»(۲)

هرگز نباید انسانیت‌زدایی را تحمل کنیم. این ابزار اصلی خشونت، همان چیزی است که در هر نسل‌کشی ثبت‌شده‌ای در سراسر تاریخ به‌کار رفته است. وقتی در لفاظی انسانیت‌زدایی درگیر می‌شویم یا تصاویر انسانیت‌زدایی را نشر می‌دهیم، در این فرایند، انسانیت خود را نیز تقلیل می‌دهیم. وقتی مسلمانان را تا سطح تروریست یا مکزیکی‌ها را تا سطح «افراد نامشروع» یا افسران پلیس را تا سطح خوک پایین می‌آوریم، این هیچ‌چیزی دربارهٔ افراد موردحملهٔ ما نمی‌گوید. برعکس، دربارهٔ شخصیت ما و عملکرد ما براساس صداقت‌مان چیزهای زیادی می‌گوید. انسانیت‌زدایی و پاسخ‌گونگه‌داشتن افراد، ناسازگاریِ دوجانبه‌ای دارد. تحقیر و انسانیت‌زدایی ابزارهای پاسخ‌گویی یا عدالت اجتماعی نیستند؛ آن‌ها در بهترین حالت، نوعی تخلیهٔ بار هیجانی و در بدترین حالت، نوعی افراط هیجانی‌اند.

طبقه‌بندی‌ای که برای خودمان و دیگران به‌کار می‌بریم، در بهترین حالت، غیرعمدی و واکنشی است. در بدترین حالت، رفتاری است کلیشه‌ای و فاقد صفات انسانی. تناقض این است که همهٔ ما سیستم بایگانی آماده را دوست داریم؛ سیستمی که آن‌قدر دمِ دست باشد که هروقت خواستیم، بتوانیم سریع صفاتی به افراد نسبت دهیم؛ ولی وقتی نوبت طبقه‌بندی خود ما می‌رسد، از این کار می‌رنجیم.

همیشه به همون جایی تعلق داری که توش مثل خودت ظاهر می‌شی و دربارهٔ خودت و کارِت به‌روش واقعی و حقیقی حرف می‌زنی.»

گاهی خطرناک‌ترین چیزها برای کودکان سکوت است. سکوت به آن‌ها اجازه می‌دهد داستان‌های خود را بسازند؛ داستان‌هایی که تقریباً همیشه می‌تواند آن‌ها را تنها و بدون لیاقتِ دریافت عشق و تعلق، به‌تصویر بکشد

پس قیاس به این صورت است که اگر به‌جای تلاش برای تغییر هرچیزی در دنیای خارج، روی ذهن خودتان کار کنید، غضب شما فروخواهد نشست.

ازنظر من دنیا درحال‌حاضر، تنهایی عظیمی دارد و قلبش شکسته است. ما براساس سیاست‌ها و ایدئولوژی‌مان، خودمان را به‌صورت حزب‌هایی دسته‌بندی کرده‌ایم. از یکدیگر روی برگردانده‌ایم و به‌سوی اتهام‌زنی و خشونت رفته‌ایم. ما تنها و محدودیم، و پر از هراس، پر از این هراس لعنتی. اما به‌جای این‌که کنار هم بیاییم و تجارب خود را ازطریق آهنگ و داستان به‌اشتراک بگذاریم، از راه دور با فریاد با هم صحبت می‌کنیم. به‌جای این‌که با هم برقصیم و دعا کنیم، از یکدیگر دور می‌شویم. به‌جای این‌که ایده‌های ماجراجویانه و نوینی را بیان کنیم که می‌توانند به‌صورت بالقوه همه‌چیز را عوض کنند، خاموش و حقیر در سنگرهای خود و با فریاد در اتاقک‌های انعکاس صدای خود باقی می‌مانیم.

«تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.»

هیچ قوسی در کار نبود. هیچ درخششی در کار نبود. هیچ گروهی در کار نبود. هیچ دوستی در کار نبود. هیچ جایی نبود که به آن تعلق و وابستگی داشته باشم. تنها بودم، و این حس ویران‌کننده بود.

یکی از شجاعانه‌ترین چیزهایی که می‌توان در مکالمه‌های آزاردهنده گفت، این است: «بیش‌تر بهم بگو

جوزف کمبلنوشت: «اگر بتوانید مسیرتان را که پیش روی شما گسترده شده است، گام‌به‌گام ببینید، متوجه می‌شوید این مسیر متعلق به شما نیست. شما مسیرتان را با هر گامی که برمی‌دارید، می‌سازید. به همین دلیل به آن می‌گویند "مسیر شما".»

وقتی تعلق به خودتان آن‌قدر کامل باشد که تمایل داشته باشید به‌تنهایی ایستادگی کنید، این برهوت است؛ مکانی رام‌نشده و پیش‌بینی‌ناپذیر در انزوا و جست‌وجو، جایی که به‌اندازهٔ خطرش، نفس‌گیر هم هست، و جایی که اگرچه در جست‌وجویش هستند، به همان اندازه از آن هراس نیز دارند. ممکن است برهوت، اغلب حسی سنگ‌دلانه داشته باشد؛ زیرا نه می‌توانیم آن را مهار کنیم و نه تفکر مردم دربارهٔ انتخاب ما برای ورود به این وسعت بی‌انتها را. اما این‌جا درواقع مکان تعلق واقعی است و جایی است که بیش‌ترین شجاعت را می‌طلبد و بیش‌ترین هراس را هم ایجاد می‌کند.

این‌که بدانید می‌توانید به‌تنهایی، مسیر را در برهوت بیابید، این‌که بدانید می‌توانید با باورهای خود روراست باقی بمانید، به خود اعتماد کنید و بر آن استوار بمانید، این، تعلق واقعی است.

تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.

ازآن‌جاکه تعلق، حسی است بسیار بنیادی و ضروری، احتمالِ ازدست‌دادن نزدیکان‌تان یا تنهاشدن خیلی ترسناک است. همین مسئله، بیش‌ترِ ما را در کل زندگی، از برهوت دور نگه می‌دارد. تأیید دیگران یکی از گرامی‌ترین بت‌های ماست و قربانی‌هایی که باید به‌پای این بت گرسنه بریزیم، این است که دیگران را خرسند نگه داریم.

عشق، تعلق و خوشحالی. این‌ها نیازهای ضروری و تقلیل‌ناپذیری برای همهٔ ما هستند. نمی‌توانیم چیزی را که نداریم، به دیگران بدهیم. نمی‌توانیم برای آن‌چه در قلب‌مان نیست، مبارزه کنیم.

اگر به‌جای تلاش برای تغییر هرچیزی در دنیای خارج، روی ذهن خودتان کار کنید، غضب شما فروخواهد نشست.