بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم ز غرور ناز گفتی که مگر هنوز هستی

من که الا عاشقی جرمی نکردم هیچ وقت این عقوبت‌های پی در پی جزای من نبود

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

قدم به کوچهٔ دیوانگی بزن چندی که عقل بر سر بازار عشق حیران است

با خبر از حال ما هیچ نخواهی شدن تا نکند با تو عشق آن چه به ما کرده‌ای

با خبر از حال ما هیچ نخواهی شدن تا نکند با تو عشق آن چه به ما کرده‌ای

شبی بی روی آن مه روز کردن برون از حد امکان است ما را

بیداریم چه دانی، ای خفته‌ای که شبها ننشسته‌ای به حسرت، نشمرده‌ای ستاره

کیفیت نگاه تو از جام خوش‌تر است لعل لبت ز بادهٔ گلفام خوش‌تر است

ز آه شررفشان من نرم نمی‌شود دلش آتش من نمی‌کند چارهٔ سنگ خاره را

دل به نگاه اولین گشت شکار چشم تو زخم دگر چه می‌زنی صید به خون تپیده را

مریض عشق تو را حاجتی به عیسی نیست که کس نمی کند این درد را دوا جز تو

بی‌بها جنس وفا ماند هزاران افسوس که ندانست کسی قیمت این کالا را

کوی معشوق عرصهٔ محشر بانگ عشاق نغمهٔ صور است

گر خوانده‌ای کتاب ثواب و گناه را جز شاه کیست سایهٔ پایندهٔ اله زین سایه سر مپیچ و مرنجان اله را در دور او نبرده فلک نام ظلم را در عهد او ندیده جهان دود آه را هم حضرتش مراد دهد نامراد را هم درگهش پناه دهد بی‌پناه را

عمری که صرف عشق نگردد بطالت است راهی که رو به دوست ندارد ضلالت است

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب از نشهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب دانست که عاشقم ولی می‌پرسید این کیست، کجایی است، چرا خورده شراب

چنان به روز جزا خسته بودم از شب هجران که التفات نکردم به هیچ گونه عذابی

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند