بریده‌هایی از کتاب بریده

«ببینید من یه استراتژی دارم. چرا توقع چیزی رو داشته باشیم؟ اگه توقع چیزی رو نداشته باشی، ناامید هم نمی‌شی.»

چه کسی کتاب عشق را نوشته؟ خدای من. نمی‌دانم. مگر همۀ ما هر روز در حال نوشتن آن نیستیم؟

«با اطمینان به سمت رؤیاهایت برو! زندگی را که برای خودت تصور کرده‌ای، زندگی کن.»

راستی، به ما اینجا «مهمان» می‌گویند. به اختلالات روانی ما فقط می‌گویند مشکل. اکثر دخترها اینجا مشکل بی‌اشتهایی عصبی و سوءتغذیه دارند. اینجا به این‌جور دخترها می‌گویند مهمانانی که سوءتغذیه و بی‌اشتهایی دارند. بعضی‌ها هم معتاد هستند، که به آن‌ها می‌گویند مهمانانی که مشکل استفاده از مواد دارند. بقیۀ دخترها، مثل خودم، دیوانه‌های جورواجور هستند. به ما هم البته می‌گویند مهمانانی با مشکلات رفتاری. پرستارهای اینجا را مراقب می‌گویند. و به کل مجموعه می‌گویند «مؤسسه اقامتی درمانی»، نه بیمارستان روانی

به جای اینکه تلاش کنند خوابشان ببرد، بلند شوند و مطالعه کنند یا اینکه یک لیوان شیر بخورند

ادامه‌دادن برایم دشوار است.

«همۀ ما کارهای عجیب‌غریب می‌کنیم.»

من شاید مدرک روان‌شناسی نداشته باشم، ولی روش‌های سنتی زیادی بلدم.» و با دستش به سمت سینه‌هایش اشاره می‌کند، انگار که روش‌های سنتی را در آنجا نگهداری می‌کند.

من همان دختر درون کتاب بودم؛ دختری که به‌شدت تنها بود، به‌شدت عصبی بود، به‌شدت آسیب دیده بود و به شدت سردرگم، اما کلمات از بیان آن‌ها قاصر بود. به خوبی به یاد دارم که تا چه اندازه احساس تنهایی می‌کردم. من هم خودآزاری هم کرده‌ام؛ تصور می‌کنم همۀ ما این‌کارها را می‌کنیم و مسئولیت و شرمندگی بعضی کارهایی را می‌پذیریم که بابت آن‌ها مقصر نبودیم. هر چند واقعیت‌های زندگی من متفاوت از واقعیت‌های زندگی آن‌ها بود، اما احساسمان یکی بود.

اگر ما سخت کار کنیم، تو چیزی خیلی بهتر از اون چه که از دست می‌دی، به‌دست می‌آری. قول می‌دم.

حتی فکرکردن به حرف‌زدن هم خسته‌کننده است.

آنچه من سرانجام درک کردم این بود که این دختران می‌خواستند تا دیگران آن‌ها را دریابند. آن‌ها در چرخه‌ای از آسیب‌رساندن به خودشان گیر افتاده بودند، و بعد از آنچه که با خود می‌کردند شرمگین می‌شدند؛ و باز دوباره به خودشان آسیب می‌رساندند و هر بار کمی بدتر از قبل.

همۀ دستگاه‌های دیجیتالتان را خاموش کنید. برای اینکه بتوانید خلاقیت داشته باشید و چیزی خلق کنید، باید بتوانید در سکوت ظرفیت‌سازی کنید. اگر مرتباً چیزی دریافت می‌کنید، از گوشی موبایلتان، از صفحۀ مانیتورتان، یا از گوشی هدفونتان، پس شما دریافت‌کنندۀ خروجی خلاق شخص دیگری هستید. این خروجی‌ها شما را از خلاقیت دور نگه می‌دارد.

چه کسی کتاب عشق را نوشته؟ خدای من. نمی‌دانم. مگر همۀ ما هر روز در حال نوشتن آن نیستیم؟

«من نمی‌تونم تو رو در امان نگه دارم. فقط خودت هستی که می‌تونی این کار رو بکنی.»

توی دنیا خیلی چیزها هست که می‌تونی برای آسیب‌رسوندن به خودت از اون‌ها استفاده کنی. هر چیزی رو می‌تونی به اسلحه تبدیل کنی. حتی اگه هم بخواهی نمی‌تونی همۀ اون‌ها رو به من بدی. تو خودت این رو می‌دونی، مگه نه؟

سینه‌ام به درد می‌آید. دلم یک چیزی می‌خواهد اما خودم هم نمی‌دانم آن چیست.

هم اتاقی‌ام که اسمش سیدنی است، و برای هرچیزی یک اسم مستعار می‌سازد، به اینجا «مؤسسۀ ذهن‌های بیمار» می‌گوید. اسم مستعاری که روی من گذاشته هم «م. خ.» هست، حروف اختصاری مریض خاموش.

مردم همیشه چیزهایی می‌گویند که بعدش رقت‌انگیز به نظر می‌رسند.

«ببینید من یه استراتژی دارم. چرا توقع چیزی رو داشته باشیم؟ اگه توقع چیزی رو نداشته باشی، ناامید هم نمی‌شی.»