بریده‌هایی از کتاب عشق با زمستان می آید

نیرومندترین هراس بچه‌ها این است که پدر و مادرشان را ناامید کنند.

اگر نیستی، پس چرا همه‌جا می‌بینمت؟

هر صبح می‌تواند آغاز زندگیت باشد ـ تو هزاران زندگی داری، اما عمر هرکدام تنها به بلندی یک روز است.

جداً معتقدم همان‌طور که دروغ و فریب عشق را نابود می‌سازند، می‌توانند خلقش کنند و حامی‌اش هم باشند. عشق بیش از تجربه به تخیل نیازمند است.

انسان با قلبش نیست که عشق می‌ورزد با تمام تنش عاشق می‌شود. جزءجزء پیکرش درگیر عشق شده بود

اگر نیستی، پس چرا همه‌جا می‌بینمت؟

به گمان من موسیقی سودایی است که زبان، زمانی در سر داشت.

اگر نیستی، پس چرا همه‌جا می‌بینمت؟

وقتی باخ مُرد، برخی از فرزندانش دست‌نوشته‌هایش را به قصابی فروختند. به نظرشان آن کاغذپاره‌ها به درد پیچیدن دور گوشت می‌خورد.

گفت «تو به زندگی پس از مرگ اعتقاد داری؟» گفتم «فکر می‌کنم الان همان‌جاییم»

فکر می‌کند دچار افسردگی‌ام. اما من فقط ساکتم. شباهت میان تنهایی و افسردگی مانند شنا کردن و غرق شدن است.

درد، سرزمینی است که در آن باران می‌بارد و می‌بارد و هیچ نمی‌روید.

سندی مادری مجرد است. به مرکز باروری رفت و خود را آبستن کرد.

درد، سرزمینی است که در آن باران می‌بارد و می‌بارد و هیچ نمی‌روید.

به گمانم به آدم‌هایی نیاز دارم که چیزهایی را که می‌دانم به من بگویند.

عشق همچون زندگی‌ست اما از قبل شروع می‌شود و تا بعد ادامه دارد ـ ما در میانه به هم می‌رسیم و از هم جدا می‌شویم.

بابت کارهایی که نکرده‌ام، بیشتر از کارهایی که کرده‌ام، پشیمانم. عجیب است نه؟

توی ویترین یک فروشگاه، عروسک‌هایی به خیابان زل زده بودند و وانمود می‌کردند که مرا نمی‌بینند.

اعتماد کردن، از مورد اعتماد واقع شدن سخت‌تر است.

«گاهی فکر می‌کنم این زندگی است که ما را انتخاب می‌کند ـ فکر می‌کنیم که ناخدا ماییم، در حالی که فقط وسیله‌ای هستیم برای مقصود کامل زندگی.»

چرا زندگی می‌تواند به ناگاه پر بزند و برود وقتی بازمانده‌ها کلی حرف ناگفته دارند؟ آن‌قدر حرف که سکوت خفقان می‌گیرد ـ اما وقتی می‌توانی حرف بزنی هیچ کاری ازت برنمی‌آید جز سکوت.

عمر خیشی است که ماهیت همه چیز را شخم می زند و عیان می سازد. اما زمانی که لحظه بگذرد و توان تغییر دادن را از دست بدهیم، خرد را به چنگ می‌آوریم. گویی رو به گذشته زندگی می کنیم.

عشق میان غریبه‌ها تنها چند لحظه می‌پاید و گاهی تا ابد باقی می‌ماند.

آدم‌ها دوست دارند هر چه زودتر تشویق کنند زیرا برای خودشان است که کف می‌زنند.

برادرم و من هر دو رنوی مدل ۱۶ اس، ساخت ۱۹۷۸ داریم. شاید چون از هم دوریم به گذشته‌مان چسبیده‌ایم.

روزی بدون ساز خواهم نواخت. صاف و بی‌هیچ تکانی خواهم نشست. چشم‌هایم را خواهم بست و زندگی جاری در خانه‌های بیرون سالن کنسرت را خیال خواهم کرد

وقتی آرشه را به دست می‌گیرم، جمعیت به‌ناگاه آرام می‌گیرند. قبل از آنی که آغاز کنم، لحظه‌ای به چهره‌هاشان نگاه می‌اندازم. از میان آن همه آدم یک نفر هم نیست که چیزی از من بداند.

اگر تنها یکی از آن‌ها مرا می‌شناخت، می‌توانستم از میان شاخسارهای زندگیم بلغزم، گرد زمان را از لباس‌هایم بتکانم و از میان دشت‌ها سفری طولانی را به سمت جایی که اول‌بار ناپدید شدم، بیآغازم.

رؤیاها، یا نشانِ کشمکش‌های حل‌نشده‌اند یا آرزوهای محقق.

استاد سابق جغرافی‌ام یک بار خطاب به کلاس گفت که موسیقی، نقاشی، مجسمه‌سازی و کتاب‌های سراسر جهان، آیینه‌هایی هستند که انسان در آن نسخه‌هایی از خود را بازمی‌یابد.