بریده‌هایی از کتاب رمان‌های ده‌ثانیه‌ای (مجموعه داستان‌های ۲۵ کلمه‌ای)

برای فروش: کفش‌های نوزاد، استفاده‌نشده.

زن مبهوت به او خیره ماند و بعد نیشخندی زد: «یک لیوان دیگر آبجو می‌خواهی؟» اسماعیل آهی کشید. این روزها دیگر کسی کتاب نمی‌خواند.

پسر مبتلا به اوتیسم می‌خواست سر سگ ماده را نوازش کند. سگ هم سر جایش باقی ماند و چنان به نوازش او تن داد که انگار دنیا را از پسر گرفته‌اند و او تنها چیزی است که برای نوازش کردن پیدا می‌شود.

روی کارت نوشته بود: «انصراف از تحصیل. دلیل: مرگ دانشجو». استاد نام دانشجوی مرده را به خاطر می‌سپارد، تا به هنگام تصحیح مقاله‌های دانشجویان، تنها به مقاله‌ی او دل بدهد.

«خودم را زنده نگاه داشتم».

پسرک هرگز آخرین چیزی را که در چشمان خواهرش دید، فراموش نمی‌کرد. همان وقتی که تفنگی که فکر می‌کرد پر نیست را، به سویش نشانه رفته بود.

«خواهش می‌کنم. فقط یک لبخند».

انجمن هنر مسابقه‌ی به تصویر کشیدن آینده را برگزار کرده بود. بوگدان تصادفاً بوم نقاشی خالی‌ای را میان نقاشی‌هایش برای مسابقه فرستاد. بوم خالی برنده شد.

زیبای خفته ناراحت سوزن دوک نخ‌ریسی نبود. این بوسه‌ی بیداری بود که از آن نفرت داشت.

فامیل من گایش است. می‌خواهم عوضش کنم.

«پادشاه مرد و سپس ملکه مرد». یک داستان است. «پادشاه مرد و سپس ملکه از غصه دق کرد». یک پی‌رنگ است.

«خودم را زنده نگاه داشتم».

استیس بادزکو/چرا دفتر برنامه‌ریزی روزانه ندارم در تقومیش، پای روز مرگ پدر من نوشته بود: به پسرت زنگ بزن

اتوبوس سرویس مدرسه ما را اول سوار می‌کرد تا به خیال خودمان اولین کسانی باشیم که صندلی‌های عقب اتوبوس را صاحب می‌شویم. سیاستشان این بود که بچه‌های سفیدپوست را جلو بنشانند.

دنبال جسد گمشده می‌گشتیم. صدها پیاز گل سوخته در منطقه‌ی درخت‌زدوده و چهار جسد پیدا کردیم. هیچ‌کدامشان جسدی که ما دنبالش می‌گشتیم نبودند.

در تقومیش، پای روز مرگ پدر من نوشته بود: به پسرت زنگ بزن.

یک قطره ادرار. دعایی بی‌پاسخ. دومین خط صورتی پایان کودکی یک نفر را به آغاز کودکی دیگری پیوند می‌زند.

متأسفم، اما اینجا برای همه به قدر کافی هوا نیست. به آنها می‌گویم که تو یک قهرمان بودی.

جو. آر. یانسدیل/بازگشت او را در اعماق زمین دفن کردند. دوباره.

جویس کارول اوتس/سال اول بیوه «خودم را زنده نگاه داشتم».

یک قطره ادرار. دعایی بی‌پاسخ. دومین خط صورتی پایان کودکی یک نفر را به آغاز کودکی دیگری پیوند می‌زند.

پی‌نوشت جرمین در انتهای امتحان انشای کلاس هفتم «خانم معلم، آن قسمتی که درباره‌ی دخترها نوشته بودم، مربوط به شنتل است. لطفا به کسی نگویید».

انجمن هنر مسابقه‌ی به تصویر کشیدن آینده را برگزار کرده بود. بوگدان تصادفاً بوم نقاشی خالی‌ای را میان نقاشی‌هایش برای مسابقه فرستاد. بوم خالی برنده شد.

جینو قبل از مراسم ازدواج فاش کرد که پدر و مادرش او را به فرزندی پذیرفته‌اند. یوجین اعتراف کرد که او هم فرزندخوانده بوده است. جینو اضافه کرد: «من یک خواهر دوقلو داشتم». یوجین گفت: «من هم یک برادر دوقلو داشتم».

وقتی جنازه را گشودند، یک خانه پیدا کردند. یک زوج داخل خانه با هم جر و بحث می‌کردند. گفتارشان آهنگین بود، مانند ضرب‌آهنگ قلب.

کار ما این بود که ماشین زمان را روغن‌کاری کنیم تا نرم کار کند. اما پسر، ناگهان خبر رسید که دستمزدمان را ساعتی می‌دهند.

قلم، که به پیشخوان بانک وصل شده بود، در گلوی مرد گیر کرد و از آن پائین نرفت.

آنچه مرد در مورد رابطه‌ی عاشقانه‌شان دوست می‌داشت، خرید و پاساژگردی نبود. کندن لباس‌هایی بود که با خریدشان زن را اغفال می‌کرد.

بچه‌هایی که پیش تو رها کردم، حالا بزرگ شده‌اند و از من متنفرند، اما نه به اندازه‌ای که من از تو متنفرم.

دکتر ماسویو پیروزمندانه کودک بیمار را در آغوش گرفت. او پس از سال‌ها توانسته بود درمانی بیابد. بیرون، آفتاب، هیروشیما را گرم می‌کرد. و بعد او نور شدید و ناگهانی را دید.