بریده‌هایی از کتاب زنان عاشورایی

«سقیفه» را باید به‌عنوان نامی عمومی برای اوّلین جدایی در میان مسلمانان در نظر گرفت. سقیفه را می‌توان آغاز جریان انحراف از سنّت‌های خدا و پیامبر (ص) دانست که سر دیگر آن به عاشورا ختم گردید. به‌طوری‌که علی (ع) به سبب انحرافات ایجاد شده در زمان خلفای ثلاث، از ابتدای خلافت تا لحظه شهادت با آن انحرافات و مشکلات درگیر بود تا اسلام را در مسیر راستین قرار دهد.

حسین (ع)، نشان داده بود که «کسی را دوست می‌دارد که می‌ارزد تا ابدالاباد برای او در میانه میدان کربلا ماند و جنگید«.

جامعه منحرف و خفته در آن عصر، نیاز به قیام سرخی دارد که در آن امام حسین (ع) از بذل جان و ایثار خون خود و یارانش قدم فراتر نهاده و تا قبول اسارت و رنج اهل‌بیت (ع) خود نیز پیش رفته است. زیرا امام (ع) می‌خواهد بعد از شهادت، حادثه کربلا به علّت انحراف جامعه در طی نیم قرن پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) و منزوی نمودن اهل‌بیت (ع) ونیز تبلیغات دشمن و فاصله طولانی شهرها به‌عنوان عوامل تأخیر در انتشار اخبار، مخفی نماند و پیام‌آوری خون شهدای کربلا، به‌دست اسرای باقیمانده از حادثه عاشورا انجام پذیرد.