بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

خدایا دوستت دارم تو می دانی سیه رویم ولی در اوج تاریکی مسیر روشنی سمت تو را جویم تن هر گل که می بویم خدایا دوستت دارم مرا امشب بگیر از من که دل گردید سیر از من پذیر این یا رب و این یا مجیر از من

ای عطرِ خوبِ یاسمن آهسته می بویم تو را همچون نسیمی خوش نفس می آرَمَت سویم تو را

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را نگیر از دخترِ مهتاب، ماهت را خدایا دوستت دارم تو می دانی سیه رویم ولی در اوج تاریکی مسیر روشنی سمت تو را جویم

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی..

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را

آن لحظه که دل بریدم از خود من خود خبرم نبود از این عشق

کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده

چه بی اندازه زیبایی چه بی حد پاک چون باران

بی قرارم قرار یعنی تو من جنون را عجیب می خواهم عشقِ دیوانه وار یعنی تو خسته ام از حریق تابستان لذت سایه سار یعنی تو

می نویسم که یار یعنی تو عطرِ خوبِ بهار یعنی تو بی تو من یک خزانِ بی برگم جلوهٔ گلعذار یعنی تو موجِ آشفته ام توساحلِ من بی قرارم قرار یعنی تو من جنون را عجیب می خواهم عشقِ دیوانه وار یعنی تو خسته ام از حریق تابستان لذت سایه سار یعنی تو

چه کسی می داند در سر قاصدکی خسته که در پنجهٔ باد مست و دیوانه و شاد می رود سوی سپیدار کهن

من پر از حس امیدم امشب مثل یک پنجره ای رو به سحر مثل یک مرغ ِمهاجر دارم اشتیاقی به سفر دل من می لرزد باز با تابش بخشندهٔ خورشید خیال لحظهٔ گرمِ وصال حس و حالی دارم مثل یک شاخهٔ نازک که به یک گردشِ آرامِ نسیم

دوستت دارم مگر این را نمی دانی؟ تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را که در اوج خزان از من نمی خواهی بهارت را

تو خورشیدی پر از مهری و گرمایی تو بارانی بهاری نبض دریایی

در دفترِ دل غیر فسونِ نگهت خاطره ای نیست در شهر چون من بی دل و شیدا که دگر شاعره ای نیست

تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

مانده بر راه دو چشمم که بیاید مگر آن ماه ...بیا یوسف در چاهِ من و لحظه ای آخر بنگر زندگی ام سوخت از این آه... از این عشق...چه باید بکند این دل تب دار که بی یار غریب است و چه گویم که طبیب است خودش در غم بیمار

مانده بر راه دو چشمم که بیاید مگر آن ماه ...

کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

چه بی اندازه زیبایی چه بی حد پاک چون باران چه بی اندازه شیرینی چو قندی گوشهٔ قندان

رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه

شاید امشب به زمین شعر تری می بارد که چنین خیس شده خاک زمین چه کسی می داند..؟

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را

آرزویم این است که بهاری باشی شاد چون نغمهٔ شیرینِ قناری باشی