بریده‌هایی از کتاب انقراض پلنگ ایرانی با افزایش بی رویه‌ تعداد گوسفندان

نه میل به آغاز و نه پایان دارم عمری‌ست که مرده‌ام ولی جان دارم آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

دیوونه‌ایم با این‌که می‌دونیم دیوونه بودن چیز خوبی نیست

سال‌ها سوختیم و دود نداشت زندگی یک دروغ مسخره بود هیچ‌کس واقعاً وجود نداشت!

«من» باختم... اما کسی جز «ما» نخواهد برد بوی مرا این آب و صابون‌ها نخواهد برد

«ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد»

این آب و این قبله خبرهای بدی دارند که سرنوشت گوسفندان، دست سلّاخ است جایی نخواهم رفت جز میدان آزادی... این را کسی می‌گفت که سوراخ سوراخ است

یعنی رفیق من به این مردم امیدی نیست یعنی امیدی نیست! هرگز! هیچ! یک ذرّه!

یعنی دلم شکست... اگرچه صدا نداشت که هیچ چیز، ارزش اشک تو را نداشت!

پایان سختی‌های دنیا باز هم سختی‌ست ما زنده‌ایم و زندگی معنای بدبختی‌ست

آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

یعنی دلم شکست... اگرچه صدا نداشت

جز مرگ که آخرین رفیق ما بود این قصّه به هیچ جای خوبی نرسید با این‌که کسی نمرده و خاک شده! با این‌که مسیرها خطرناک شده! من مطمئنم ادامه دارد قصّه این فیلم، سکانس آخرش پاک شده

هر جا چراغ روشنی دیدی در دورهای خالی از اوهام یا چشم‌های خیره‌ی گرگی‌ست یا برق دندان‌های خون آشام

غیرِ آن چشم‌های بی کم و کاست همه چیز جهان، زیادی بود

نه میل به آغاز و نه پایان دارم عمری‌ست که مرده‌ام ولی جان دارم آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

با بغض می‌خندی، با خنده خواهم رفت تلخ است منظورت، تلخ است منظورم

آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

هرچند معمولی ولی مثل خودت هستی در هیچ اسم و هیچ تصویری نمی‌گنجی

از یاد برد هرچه که قبلاً به یاد داشت امّیدهای مسخره‌ای که زیاد داشت به هر چه در زمین و زمان اعتقاد داشت زل زد به سقف... گریه‌تر از ناامید بود

جز مرگ که آخرین رفیق ما بود این قصّه به هیچ جای خوبی نرسید

و کاشتند آخر هر جمله «کاش» را گردن زدند بغض میان صداش را کشتند یک به یک همه‌ی شعرهاش را زل زد به سقف... گریه‌تر از ناامید بود

شک به خنده‌ی دشمن شک به دست ِ یاری ِ دوست!

زندگی لمس دست کوچیکت آخر کوچه‌های بن‌بسته

زنی که مثل خودش بود اگر کمی بد بود زنی که مال کسی نیست و نخواهد بود

مثل یک بچّه گربه‌ی تنها سر خود را به پات مالاندم مثل ترس ِ پرنده‌ای رفتی بر سر حرف‌های خود ماندم پشت فرمان ِ دوستت دارم سمت یک پرتگاه می‌راندم چشم تو بر لباس‌های عروس من برای تو شعر می‌خواندم!!

این بار محکم‌تر بزن شب را در ِ گوشم ساکت نگاهت می‌کنم... این بچّه گستاخ است این آب و این قبله خبرهای بدی دارند که سرنوشت گوسفندان، دست سلّاخ است جایی نخواهم رفت جز میدان آزادی... این را کسی می‌گفت که سوراخ سوراخ است

صدای زمین و زمان توو سرم ولی اون‌که عاشق‌تره ساکته

با این‌که هیچ راه فراری نیست با این‌که واقعاً ته خط هستم باید که زندگی بکنم وقتی تنها دلیل زندگی‌ات هستم

عشق رؤیای ماست، خائن نیست! هیچ چی با تو غیرممکن نیست می‌توانم تو را خیال کنم، می توانم که شاعرت باشم

نه میل به آغاز و نه پایان دارم عمری‌ست که مرده‌ام ولی جان دارم آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!