بریده‌هایی از کتاب دیوار

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا

می‌خزد در آسمان خاطری غمگین

می‌روم...‌اما نمی‌پرسم ز خویش ره کجا...؟ منزل کجا...؟ مقصود چیست؟

دوستت دارم ای‌امید محال

«آه، ای شهزاده، ای محبوب رؤیائی نیمه شب‌ها خواب می‌دیدم که می‌آئی.»

مردمان در گوش هم آهسته می‌گویند

ره بسی دور است لیک در پایان این ره... قصر پر نور است.»

وه... چه زیبا بود اگر پائیز بودم وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

«باز کن در... اوست باز کن در... اوست» من به خود آهسته می‌گویم: باز هم رؤیا

شاید اینرا شنیده ای که زنان در دل «آری» و «نه» به لب دارند ضعف خود را عیان نمی‌سازند رازدار و خموش و مکارند آه، من هم زنم، زنی که دلش در هوای تو می‌زند پر و بال دوستت دارم ای خیال لطیف دوستت دارم ای‌امید محال

در منی و اینهمه زمن جدا با منی و دیده‌ات بسوی غیر بهر من نمانده راه گفتگو تو نشسته گرم گفتگوی غیر غرق غم دلم بسینه می‌طپد با تو بی‌قرار و بی‌تو بی‌قرار وای از آن دمی‌که بی‌خبر زمن برکشی تو رخت خویش ازین دیار سایه توام بهر کجا روی سر نهاده‌ام به زیر پای تو چون تو در جهان نجسته‌ام هنوز تا که بر گزینمش بجای تو شادی و غم منی بحیرتم

برگ‌های آرزوهایم یکایک زرد می‌شد

می‌کشم همراه او زین شهر غمگین رخت.

خسته‌ام، از عشق هم خسته

هر دم از آئینه می‌پرسم ملول چیستم دیگر، بچشمت چیستم؟ لیک در آئینه می‌بینم که، وای سایه ای هم زانچه بودم نیستم

از تو می‌پرسم: تیرگی درد است یا شادی؟ جسم زندانست یا صحرای آزادی؟ ظلمت شب چیست؟ شب، سایه روح سیاه کیست؟ او چه می‌گوید؟ او چه می‌گوید؟ خسته و سرگشته و حیران می‌دوم در راه پرسش‌های بی‌پایان

دوستت دارم ای خیال لطیف دوستت دارم ای‌امید محال

می‌کشم همراه او زین شهر غمگین رخت. مردمان با دیده حیران زیر لب آهسته می‌گویند «دختر خوشبخت!...»

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان

بر روی ما نگاه خدا خنده می‌زند. هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم

شب تیره و ره دراز و من حیران فانوس گرفته او به راه من بر شعله بی‌شکیب فانوسش وحشت زده می‌دود نگاه من بر ما چه گذشت؟ کس چه می‌داند

در آن خلوتگه تاریک و خاموش پریشان در کنار او نشستم لبش بر روی لب‌هایم هوس ریخت زاندوه دل دیوانه رستم

پشت شیشه برف می‌بارد پشت شیشه برف می‌بارد در سکوت سینه‌ام دستی دانه اندوه می‌کارد مو سپید آخر شدی ای برف تا سرانجامم چنین دیدی در دلم بارید... ای افسوس بر سر گورم نباریدی چون نهالی سست می‌لرزد روحم از سرمای تنهائی می‌خزد در ظلمت قلبم وحشت دنیای تنهائی

در سکوت سینه‌ام دستی دانه اندوه می‌کارد

عاقبت بر زخم بیداری نهم مرهم می‌فشارم پلک‌های خسته را بر هم

ره بسی دور است لیک در پایان این ره... قصر پر نور است

خسته و خاموش و باطل گشته‌ام

می‌نویسم بروی دفتر خویش «جاودان باشی، ای سپیده عشق»

بر روی ما نگاه خدا خنده می‌زند. هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم زیرا چو زاهدان سیه کار خرقه پوش پنهان ز دیدگان خدا می‌نخورده ایم

بر روی ما نگاه خدا خنده می‌زند.