بریده‌هایی از کتاب فناناپذیر

با نبودِ شجاعت دیگر هیچ ندارید. امیدی که همراه با ترس باشد، خطرآفرین تر از هر ناامیدی و یاس است.

او پیش از این خود را به مرگ سپرده بود، در آوردگاه همچو نعشهای بی جان همبستر با خاک بود، ازینرو دیگر ترسی از مرگ و مردن نداشت. به خنده ای که نشان از بی اعتنایی او به چنگالِ گشودۀ فرشته اجل بود، دست مشت و عزم استوار کرد، و به نیتِ پرش از دره ای که رو به رویش هیچ آشکار نبود گام پس نهاد و برای یک جهشِ دورخیز، قدم به عقب گذاشت.

به خنده ای با خود گفت: ای روزگار ای روزگار، برای رهایی از هر بلا، باید بر بلایی دیگر چیره شوم، آفت پشت آفت، آفندهای پی درپی. اندیشه ات را خواندم و به نیکی بر کردارت آگاه شدم ای روزگار. دیگر می دانم که افتادن در دام درین دهرِ پرپیچ و خم حتمیست، گرفتارِ آفت شدن امریست بایسته و گریزناپذیر. اما راهِ رهایی در دل هر آفت پنهان است، اینست رسم این دهرِ خشن روی خوش باطن.

گفت: جوان همه ما بر لبۀ گور هستیم، چه تو ای جوان چه من پیرِ سال دیده، خود را دور از مرگ نبین، مرگ نزدیکترین یار و همدم زندگان است.

گفت: برو وقت تنگ است و هنگام رفتن. فاصله را چه کار داری، هوش و حواست به هر قدم باشد، هرگز دوری راه را به دیده نیاور. باید هدف را در اندیشه بنگری اما چشمت تنها بر گامهایت بچرخد، دور از قدمهایت به هیچ کجا ننگر که اینگونه راه بسیار جلوه می کند و از گام نهادن باز می ایستی، بدینسان آهنگ و هدف زیر گامهایت می باشد، نه دور از هر قدم که هرگز به آن نخواهی رسید.

حکایتی در بابِ فرماندهی قهار و پیشاهنگ شکن است، که پس از پیروزی در یک پیکارِ مرگبار، به همه کشی و کشتار رو می آورد.

نگاهی به طاقِ کیوان افکند، پس آنگه گفت: که بی شک کژیِ و خمیدگی این آسمانِ بلند به سبب آموزهای سنگین آنست.

ایران میان دندان کفتاران گرفتار شده، اما شما نه میهن می شناسید و نه رسم پدر می دانید. آری سبزه زار دشتِ رشادت به هرزه آلوده گشته، نخجیرگاه نامداران تهی از هر شیر شده و کفتار خود را شیر پنداشته، بی جهت می کشد و بی دلیل می درد و فرمان به زور می راند. چو شغلانِ تشنه به هر سو می روید و می جنگید و ایران زیر سمِ اسبان و تیغهایتان در حال جان دادن است و تکه پاره شدن. در جنگیدن و نبرد، پشت به دشمن کردید و تیغ روی خود افراختید