بریده‌هایی از کتاب عشق

حقیقت، به موسیقی می‌مانَد. حقیقت، با لَحنِ گوینده‌ی آن پیوند دارد. ما نُت‌های اشتباه را در یک قطعه‌ی موسیقی می‌فهمیم. شاید نتوانیم بگوییم چرا اشتباه است، اما می‌دانیم که چنین است.

می‌گویند: «سنجاب‌ها غذاها را در جایی مخفی می‌کنند و سپس آن‌ها را فراموش می‌سازند.» به نظرِ من، این نشانه‌ی فرزانگی سنجاب‌هاست. از آن‌ها باید راز و رمزِ گذاشتن و گذشتن را بیاموزیم.

کسی که مال می‌اندوزد، زندانی مالی می‌شود که اندوخته است.

آه، مادرْ تو را قرار می‌بخشد و معشوقْ تو را بی‌قرار می‌سازد.

هیچ غمی بزرگ‌تر از این نیست که نتوانی کسی را برای گفت‌وگو پیدا کنی.

کتاب‌ها صندوقچه‌های موسیقی‌اَند. در لابلای این کتاب‌های کوچک، نُت‌های دل‌انگیزِ کلمات را گنجانده‌ام.

سینه سرخ‌ها را دورِ خود جمع کردم و از آن‌ها خواستم جمله‌ای بنویسند که در آن «آفتاب» به کار رفته باشد. این نمایشِ مسخره که «فرهنگ» نامیده می‌شود، روحِ آدم‌ها را فِسرده می‌سازد، بی‌آنکه حتی یک نفر را به سوی آگاهی و روشنی و آزادی هدایت کند.

باید کتاب‌ها را از آدم‌های باسوادِ پُرافاده بگیریم. آن‌ها بلد نیستند کتاب بخوانند. باید کتاب‌ها را به کسانی برگردانیم که هرگز کتاب نمی‌خوانند. این گونه است که قداستِ خواندن را دوباره به کتاب‌ها برمی‌گردانیم. کتابِ خوب، آوازِ باران در گوشِ زمین است.

شعر از جنسِ دانسته‌های ما نیست؛ از جنسِ لبخند است. شعر، سخن نیست؛ سکوت است.

هیچ‌کس شاعر نیست. هیچ‌کس نمی‌تواند مثلِ کودکی که می‌خندد یا درختی که غرقِ شکوفه است شعر بگوید.

فقط کسی می‌تواند تو را دوست بدارد که بتواند تو را ببیند.

نوری که از شاخه‌های باران خورده می‌تابد، بیش از تمامی کتاب‌های جهان درباره‌ی ابدیت سخن می‌گوید.

عشقِ بعضی از مادران، همچون طنابی به دورِ گردنِ فرزندشان گره می‌خورد. با کوچک‌ترین حرکت، این طناب کشیده می‌شود و فرزندرا خفه می‌کند.

بسادگی می‌توان، با عملی زشت و یا گفتاری سخیف، خدا را در دل کشت. این کار، آسان‌تر از کشتنِ یک گنجشک است.

چیزی را که در دنیا به چنگ می‌آوری، همان‌چیز نیز تو را به چنگ می‌آورد. کسی که مال می‌اندوزد، زندانی مالی می‌شود که اندوخته است.

زن، بی‌دریغ و بی‌مهابا، عشقِ خود را نثارِ مرد می‌کند. مرد، سنگین و رخوتناک، عشقِ زن را می‌گیرد، بی‌آنکه آن را بفهمد. مرد، موجودی‌ست ابله.

کافی‌ست خود را بفروشیم، دنیا را به ما خواهند داد.

آوازِ تو چنان پاک و زلال است که فرشتگان، در جامه‌های کرباسِ سپیدشان، از خجالت سرخ می‌شوند. مردان سنگین‌اند و زنان سبک. مردان از جنسِ سُرب‌اند و زنان از جنسِ لبخند و اشک

خوبی، همان دیارِ بی‌کرانه است که همه‌چیز در آن به خاموشی گراییده است.

عشق، پیش از آنکه چیزی به ما بدهد، از ما می‌ستاند.

نگاهِ سطحی، مشتاقِ تملک همه‌چیز است. اما نگاهِ ژرف و گسترده، میلی به تملک چیزها ندارد. حِسی از حیرت و سپاس، برای چنین نگاهی کفایت می‌کند. میلِ به تملک، نشانه‌ی عدمِ بلوغِ روح است.

آن‌هایی که خود را، در ازای دنیا، از دست می‌دهند، از زندگی جُز مُردگی و لای و لجن چیزی به دست نمی‌آورند. دلیلِ شوربختی آن‌ها نیز همین است.

نخست باید بمیریم، آنگاه حیاتی نو بیابیم؛ حیاتی که از آنِ ما بوده است، اما آن را گُم کرده‌ایم.

کتابِ خوب، آوازِ باران در گوشِ زمین است.